Ο Giuseppe (Pino) Umberto Rauti, γεννήθηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1926 στο Cardinale της Καλαβρίας. Πολέμησε στα δεκαεπτά του έτη εθελοντικά στις τάξεις της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (RSI) και μετά τον πόλεμο, συμμετείχε στην δημιουργία του MSI (1946). Λόγω της δεξιόστροφης πορείας που έλαβε το κίνημα κατά τα έτη 1959-69 αποχώρησε και έτσι με φίλους του, ανάμεσα τους και ο Franco Freda, ίδρυσαν την Ordine Nuovo (Νέα Τάξη) ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Από το 1970 και έπειτα καταφέρνει να αναλάβει την ηγεσία του MSI, αποφασισμένος να αποκαταστήσει την αυθεντική του φασιστική και επαναστατική μορφή. Πολλοί θεωρούν τον Rauti ως τον μεγαλύτερο εθνικιστή διανοητή και ηγέτη στην Ευρώπη μετά το 1945, λόγω της «Μεταπολιτικής» του και την οργάνωση ενός αποτελεσματικού κινηματικού ακτιβισμού. Το γεγονός ότι έθεσε τις βάσεις για την κατάργηση της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς οδήγησε τα ΜΜΕ στο να του δώσουν το προσωνύμιο «Ο Μαύρος Γκράμσι». Λόγω της μεγάλης ιδεολογικής και πολιτικής προσφοράς του, αλλά και λόγω σεβασμού ως προς την μνήμη του, θεωρούμε πως απαραίτητα του αξίζει ένα μικρό αφιέρωμα.
Ακολουθεί η συνέντευξη του στον Fabrice Laroche
« --Η εκλογή σας στην γενική γραμματεία του Κοινωνικού Κινήματος είναι για σας η έκβασις μιας μακράς πολιτικής δουλειάς. Στο Ρίμινι, υπήρχαν δύο πολύ διαφορετικές γραµμές πού αντιμετώπισαν η µία την άλλη. Μπορείτε να προσδιορίσετε τις θέσεις πού παρουσιάστηκαν;
--Μπορούμε πράγματι να μιλάμε στ' αλήθεια για δύο γραμμές. Η πρώτη θα μπορούσε να χαρακτηρισθή ως εξακολουθητική. Συνελάµβανε την δράσι του Κοινωνικού Κινήματος ως μιά συνέχισι των κλασσικών θέσεων μιάς συντηρητικής δεξιάς, ουσιαστικά αντικομμουνιστικής. Όμως ο κομµουνισμός δεν έχει πλέον σήµερα πνοή. Είτε πρόκειται για το πολιτικό είτε για το ιστορικό επίπεδο δεν απάντησε σε καµμιά από τις ανθρώπινες προσδοκίες. Αυτή η αποτυχία θέτει σ' αυτούς που τον πολεμήσαν χτές ένα πρόβλημα νοµιµοποιήσεως. Ή από την µιά περιοριζόµαστε µόνο στον αντικομμουνισμό, οπότε θα υπάρχη όλο και λιγότερο λόγος υπάρξεως µας, και αντιλαμβανόμεθα µέ αδιαφορία τον «θρίαµβο» του φιλελευθερισμού καί του καπιταλισμού. Ή από τὴν άλλη αρνούμαστε αυτήν την εναλλακτική και απορρίπτομε σταθερά την φιλελεύθερο-καπιταλιστική εκδοχή. Η γραµμή µας υποστήριζε αυτή την δεύτερη θέσι. Είναι επειδή δεν θέλοµε να έχωμε καμμιά σχέσι µε μια συντηρητική δεξιά πού δεν αποτελεί µέρος της ιστορίας µας. Θα ήταν καιρός να θυμηθούμε ότι το ΜSΙ δεν είναι ένα συντηρητικό κόμμα µά ένα κοινωνικό κίνηµα. Να καθορίσωµε γι' αυτό έναν απλό αντικομμουνιστικό ρόλο δεν έχει καμμιά έννοια. Λέμε σήμερα ότι ο κομμουνισµός απέτυχε στο μισό του κόσμου. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Μα το άλλο μισό του κόσμου, αυτό πού παραδόθηκε στην Δύσι, την εποχή της Γιάλτας, γνωρίζει κι αυτό επίσης μια βαθειά κρίσι. Όταν λέμε ότι ο καπιταλισµός επεβλήθη στον κομμουνισμό, λέμε στην πραγµατικότητα ότι οι εμπορικές τεχνικές απεκαλύφθησαν πιο αποτελεσµατικές από τις µαρξιστικές μεθόδους για την πραγματοποίησι μιας κοινωνίας καθαρώς υλιστικής. Αυτή η νίκη δεν είναι λοιπόν παρά η νίκη ενός συστήµατος βιοµηχανικού και εμπορικού. Δεν είναι η νίκη των πολιτισμών και των λαών. Όμως, είμαι από εκείνους πού πιστεύουν ότι η Ψυχή των λαών είναι πιο σηµαντική από τήν υλική άνεσι.
Υπάρχουν αναμφίβολα στην Ρωσία, άνθρωποι πού φαντάζονται ότι θα γνωρίσουν τον επίγειο παράδεισο επειδή άνοιξε στην Μόσχα ένα υποκατάστημα του Μάκ Ντόναλντ. Μα πίσω από το κάθε Μάκ Ντόναλντ υπάρχει η καταστροφή των τροπικών δασών, υπάρχει η ερήμωσις του τρίτου κόσµου, υπάρχει η εξολόθρευσις των λεγομένων αρχαϊκών φυλών. Όλα αυτά έχουν τραγικές συνέπειες, στις οποίες δεν έχομε το δικαίωµα να κλείνωµε τα µάτια. Ο καπιταλισμός σκοτώνει την ψυχή των λαών. Πραγματοποιεί µια λεηλάτησι της γης, όπως ο κόσμος δεν την γνώρισε ποτέ. Είναι ένας μηχανισμός δαιµόνιος. Γι' αυτό εμείς πιστεύοµε ότι η Ευρώπη πρέπει να διακόψη µε το δυτικό σύστηµα το οποίο ταυτίζεται όλο και περισσότερο µόνο με την κοινωνία της καταναλώσεως, και ότι πρέπει να καταγγείλη τον αμερικανικό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό πού προκαλεί στην Ιταλία, όπως, και αλλού φαινόμενα εκριζώσεως και διαβρώσεως της ιστορικῆς µνήµης. Το να µάχεσαι τον αμερικανισμό και τον φιλοδυτισµό σηµαίνει να υπερασπίζεσαι τις πιο αυθεντικές αξίες του ευρωπαίου - ανθρώπου και ταυτοχρόνως να αγωνίζεσαι για την ιδέα των λαών.
Τόσο καιρό που o κομμουνισµός και ο καπιταλισμός αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλο, φιλοδοξούσαµε να αποτελέσωµε μια τρίτη δύναµι. Όμως τώρα δεν είμαστε πια η τρίτη δύναμις, είμαστε η δεύτερη! Έχομε αναλάβει έναν πόλεμο χωρίς έλεος ενάντια στην κοινωνία της καταναλώσεως. Είμαστε η αληθινή κοινωνική αμφισβήτησις της εμπορικής παγκοσµιότητος, η αληθινή εναλλακτική στον φιλελεύθερο καπιταλισμό.
--Παρ᾽ ότι είστε πιο ηλικιωμένος από τον Τζιαφράνκο Φίνι, φάνηκε καθαρά στο τελευταίο συνέδριο ότι έχετε την υποστήριξι της μεγάλης πλειοψηφίας των νέων του κινήματος. Πώς το εξηγείτε αυτό;
--Αυτό μπορεί να φαίνεται παράδοξο. Ο Φίνι είναι πολύ νεώτερος µου και δεν έχει την υποστήριξι των νέων. Ίσως γιατί έζησα με τόν τρόπο πού πολλοί νέοι του MSI έζησαν. Ο Φίνι πάντα είχε μια ζωή άνετη και αστική. Έκανε την καρριέρα του στην γραφειοκρατία του κόμματος. Ποτέ δεν είχε ενοχλήσεις στην επαγγελματική του ζωή. Ποτέ δεν έκατσε ούτε μιά ημέρα στην φυλακή. Εμένα η δικιά µου ύπαρξις ήταν τελείως διαφορετική. Με πολέμησαν σ' όλα τα επίπεδα για δεκάδες χρόνια. Έκανα αρκετούς μήνες στην φυλακή για τις ιδέες µου. Επί πλέον οι νέοι ξέρουν ότι δεν υπήρξα µόνο ακτιβιστής, µα ότι επίσης δούλεψα στο πνευµατικό επίπεδο γράφοντας και εκδίδοντας βιβλία. Στην μεταβατική περίοδο που γνωρίζει επί του παρόντος το κόμμα, σε µια στιγµή που η παλιά γενιά εξαφανίζεται νομίζω οτι οι νέοι ξέρουν ότι μπορούν να υπολογίζουν σε µένα για να τους δώσω µια σταθερή καί ακριβή κατεύθυνσι τόσο στον δογματικό και πολιτιστικό τοµέα όσο και στο επίπεδο των στρατηγικών προσανατολισμών.
Σοβαρές διαφωνίες µe τό Eθνικό Μέτωπο (Front National)
--Μέχρι τις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές το ΜSΙ ήταν σύμμαχος του Εθνικού Μετώπου του Ζάν Μαρί Λέ Πέν. Πρόσφατα αναγγείλατε µια ρήξι αυτής της συμμαχίας. Από καιρό εξ' άλλου, η γραμμή που αντιπροσωπεύατε στάθηκε ιδιαιτέρως κριτική έναντι του Εθνικού Μετώπου. Τι επικρίνατε σ΄ αυτό;
--Γνωρίζετε ότι ο Λέ Πὲν συνάντησε μιά τεχνική δυσκολία στο κοινοβούλιο του Στρασβούργου, όταν έπρεπε να συγκροτήση μια ομάδα, κάτι πού είναι απαραίτητο για να συµµετάσχης πλήρως στις εργασίες αυτής της συνελεύσεως. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συνδέθηκε µε τους δυτικο-γερμανούς Ρεπουμπλικάνους (Republikaner) µε τους οποίους, βρισκόμαστε σε βαθειά διαφωνία κυρίως εξ αιτίας του Βορείου Τυρόλου. Μα από την µεριά µου ποτέ δεν απέκρυψα ότι το Εθνικό Μέτωπο και το ΜSΙ αντιπροσωπεύουν εντελώς διαφορετικούς πολιτικούς προσανατολισμούς. Η θέσις, µας διαφέρει κυρίως σε δύο πολύ σηµαντικά προβλήµατα, Το πρώτο είναι ο τοµέας της εξωτερικής πολιτικής. Απορρίπτοµε ολοκληρωτικά τον ατλαντισμό του Εθνικού Μετώπου, στην πραγματικότητα την εχθρότητα του προς τις Αραβικές χώρες και τον Τρίτο Κόσμο, την αδιαφορία του για τον πολιτιστικό εξαμερικανισμό. Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι το πεπρωμένο µας! Δεν µπορούμε να είμαστε σύμφωνοι ούτε µε έναν παθιασµένο αντικομμουνισμό που τίθεται ως θεμέλιος λίθος κάθε εξωτερικής πολιτικής. Τελικώς εκτιμώ ότι στον κοινωνικό τοµέα, δεν μπορεί να τίθεται θέµα να περιοριστούμε σε δηλώσεις αρχών: η εφαρμογή ενός αληθινού κοινωνικού προγράμματος εμπεριέχει τον αγώνα µε επαναστατικό τρόπο ενάντια στον καπιταλισμό.
 |
| Πολύς κόσμος έξω από τα McDonald's της Μόσχας. Το σύμβολο του αμερικανικού καταναλωτισμού άσκησε μοιραία γοητεία στα μάτια των ανθρώπων που είχαν υποβληθεί στην ένδεια, ενώ παράλληλα βίωναν τις φιλελεύθερες πολιτικές «οικονομικού σοκ» που είχε υποδείξει η Αμερική στις τελευταίες κυβερνήσεις της ΕΣΣΔ (Γκορμπατσώφ & Γέλτσιν ) |
Όπως εμείς, οι μετανάστες είναι θύματα του καπιταλισμού
--Και το άλλο πρόβλημα;
---Είναι προφανώς το πρόβλημα της μεταναστεύσεως. Το Εθνικό Μέτωπο ποτέ δεν κατάλαβε πολύ καλά, ότι από ιστορική παράδοσι το ΜSΙ είναι το κόµµα των Ιταλών εργαζοµένων μεταναστών και ότι εξ αιτίας αυτού του γεγονότος είναι ανυπόφορες κάποιες ρητορικές σχηµατοποιήσεις για τους ψηφοφόρους µας. Γνωρίζομε εμείς οι Ιταλοί ότι η µετανάστευσις δεν αποτελεί µέρος κάποιας ευχαριστήσεως. Μεταναστεύοµε από ανάγκη, όχι για να κάνωµε τουρισμό. Ο μετανάστης λοιπόν για μας είναι κατ’ αρχήν ένα θύμα.[...] Θυμάμαι ένα ταξίδι πού είχα κάνει στο Μπέρμινχαμ, στην Μεγάλη Βρεττανία, µαζί µέ µέλη της επιτροπής Υγείας του Ιταλικού Κοινοβουλίου. Υπάρχουν στο Μπέρμινχαμ περίπου 500.000 μετανάστες Πακιστανικής ή Τζαμαϊκανής καταγωγής που ζούν σε αξιοθρήνητες συνθήκες. Να βλέπης αυτά τα πλήθη που περιπλανιόντουσαν κάτω από τήν βροχή, κάτω από τόν σκοτεινό ουρανό, υπήρξε για μένα ένα φρικτό θέαµα. Και έθεσα λοιπόν στον εαυτό μου το ερώτημα: µά τί κάνουν εδώ αυτοί οι άνδρες κι αυτές οι γυναίκες; Ποιός τοὺς αποστέρησε την ταυτότητά τους; Ποιός τούς έκανε νά έρθουν; Και συναισθάνθηκα για την κατάστασί τους ένα ζωντανό συναίσθηµα αλληλεγγύης. Κατάλαβα πραγματικά ότι ήταν τα θύματα ενός συστήµατος αλλοτριωτικού, εκριζωτικού του οποίου υφιστάμεθα και εμείς επίσης τα αποτελέσματα.
Δεν είναι οι μετανάστες που απειλούν την ταυτότητα µά αυτό το σύστηµα πού απειλεί συγχρόνως την ταυτότητά τους και τήν δική µας. Μάχοµαι λοιπόν γιά τήν ιδιαιτερότητα µας, όπως µάχοµαι και για τήν ιδιαιτερότητα των μεταναστών, δηλαδή µε άλλα λόγια για το κοινό µας δικαίωµα να ζήσωµε αρμονικά µς τήν δική µας καταγωγή. Πρέπει λοιπόν να τεθούν κάποιες ερωτήσεις. Ποιος έχει συμφέρον να ξεριζώση τούς μετανάστες; Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν την γή τους και να αποκοπούν από τις παραδόσεις τους;[...]
Είμαστε η αληθινή δύναµις στην αμφισβήτησι του συστήµατος
Δεν χρειάζεται λοιπόν εμείς µε κανένα τρόπο να στηριχθούμε στην αστική τάξι με την ελπίδα να γοητεύσωμε ένα τμήμα του εκλογικού κοινού της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Προορισμός µας είναι αντιθέτως νά συγκεντρώσωµε όλους τους ειλικρινείς αντιπάλους μιάς Χριστιανικής Δημοκρατίας πού αποτελεί την πιο τέλεια απεικόνισι του καθεστώτος των κομμάτων. Φιλοδοξία µου είναι να προσφέρω μιά διέξοδο σέ όλους τους απογοητευμένους της αριστεράς που αντελήφθησαν την αποτυχία του κομμουνισμού, µα που δεν είναι διατεθειμένοι γι’ αυτό να αναδιπλωθούν σε αντιδραστικές θέσεις. [...]
--Πως εκτιμάτε την παρούσα ιστορική στιγµή; Πώς βλέπετε τον ρόλο της Ευρώπης στα χρόνια που έρχονται:
---Ζούμε την ιστορική στιγµή της επανεξετάσεως των Ισορροπιών της Γιάλτας. Αυτή είναι µια επαναστατική κατάστασις αν τουλάχιστον παραδεχθούμε ότι οι επαναστάσεις µπορούν να πάρουν εξίσου μορφές κοινωνικές και πολιτιστικές. Όλο το πρόσφατο παρελθόν µας είχε κατασκευαστεί υπό τον όρο της ηγεμονίας των δύο υπερδυνάμεων. Όμως η Σοβιετική Ένωσι καταρρέει. Δεν είμαι από εκείνους πού πιστεύουν ότι η κατάρρευσις αυτή δίνει το σύνθημα της νίκης, του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Η επιθυμία ευζωίας των λαών της Ανατολικής Ευρώπης δέν περιορίζεται στην κατανάλωσι, στο σύστηµα των κομμάτων και στην οικονομία της αγοράς. Τα παγόβουνα του κομμουνισμού, διαλυόµενα θα απελευθερώσουν επίσης δυνάµεις παραδοσιακές, δυνάμεις, ενριζώσεως προσανατολισµένες σε κοινοτικές μορφές ζωής. Οι λαοί πού ξαναγεννιούνται δεν θέλουν πλέον τον κοµμουνισμό µά δεν θέλουν επίσης να υιοθετήσουν τον φιλοδυτισμό. Δεν θέλουν να αντικαταστήσουν μιά αλλοτρίωση µε μια άλλη, µα αντιθέτως να ξαναρχίσουν να ακούν την βαθειά τους φύσι. Υπάρχει εκεί µια ασυνήθιστη επαναστατική δυνατότητα,
Διαπράξαμε το σφάλμα να πιστέψωµε την εποχή του ψυχρού πολέμου ότι ο οδοστρωτήρας του κομμουνισμού είχε σκοτώσει τους λαούς. Δεν ήταν αλήθεια. Ο κομμουνισµός δολοφόνησε µε τρόπο αποτρόπαιο τα άτομα, µα οι λαοί είναι πάντα ζωντανοί. Η δοκιμασία απεκάλυψε έτσι πού ήταν το πιο στερεό και τώρα πρέπει να στηριχθούµε πάνω σ᾿ αυτό το πιο στερεό. Ομοίως στην Δυτική Ευρώπη δεν είμεθα παρά µόνο επιφανειακά εξαμερικανισμένοι. Το παρελθόν μας είναι πάντα εκεί. [...] »
Κάνοντας μία ανασκόπηση των όλων όσων βιώνουμε σήμερα υπό της ηγεμονίας του διεθνούς φιλελευθερισμού και σε συνάρτηση με τον ανταγωνισμό των ΗΠΑ και της Ρωσίας, συνειδητοποιούμε ότι παρόλο που ο Rauti μιλούσε εντός του πλαισίου της κοινωνίας των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνος, τα λόγια του είναι και θα παραμείνουν διαχρονικά, και ο ίδιος θα πρέπει να αναγνωριστεί σαν μία σύγχρονη κατευθυντήρια ιδεολογική μορφή, πλάι σε άλλες μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος και του μέλλοντος, για όσο θα μαίνεται ο αγώνας εναντίον του πιο επικίνδυνου εχθρού των εθνών.