Η Αξία της Φυλής - Β΄ Μέρος

   

Η βιολογική διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων, ήταν αντιληπτή από τα αρχαία χρόνια, όπως είδαμε και στο προηγούμενο άρθρο. Σε κάτι πιο σύγχρονο, Κάρολος Δαρβίνος.H έμπνευση του εκ του Εμπεδοκλή και του Αριστοτέλη, και η μελέτη του φυσικού κόσμου τον οδήγησε στη θεωρία της εξέλιξης. Ο Δαρβίνος επιδιώκοντας να ερμηνεύσει τους βασικούς κανόνες της ζωής, υπό το βιολογικό πρίσμα, κατανόησε την βιοποικιλότητα που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων παγκοσμίως.

Η φυλή, όπως αναφέραμε αποτελεί ένα σύνολο ατόμων με κοινή βιολογική υπόσταση. Η διαδικασία που διαφοροποιήθηκαν οι άνθρωποι, είναι καθαρά φυσική.

Στο βιβλίο «RACE DIFFERENCES IN INTELLIGENCE» από τον ψυχολόγο Richard Lynn διαβάζουμε: 

Σελ 7

«Είναι μια γενική αρχή της εξελικτικής βιολογίας ότι όταν πληθυσμοί ειδών απομονωθούν ο ένας από τον άλλο εξελίσσονται σε δύο ή περισσότερα υπο-είδη. Αυτά ονομάζονται γενικά ποικιλίες, ή φυλές. Στην περίπτωση των ανθρώπων, αυτές οι διαφορετικές ποικιλίες ονομάζονται φυλές. Αυτές οι διαφορετικές ποικιλίες εξελίσσονται ως αποτέλεσμα των τεσσάρων διαδικασιών των ιδρυτικών αποτελεσμάτων, της γενετικής παρέκκλισης, της μετάλλαξης και της προσαρμογής. Το βασικό αποτέλεσμα είναι ότι όταν ένας πληθυσμός χωρίζεται και μια ομάδα μεταναστεύει σε μια νέα τοποθεσία για να σχηματίσει έναν νέο πληθυσμό, η ομάδα που μεταναστεύει δεν θα είναι γενετικά ταυτόσημη με αυτήν που μένει πίσω. Εξ ου και οι δύο πληθυσμοί διαφέρουν γενετικά. Το φαινόμενο γενετικής παρέκκλισης είναι ότι οι συχνότητες των γονιδίων αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου σε κάποιο βαθμό ως τυχαίο και αυτό οδηγεί σε διαφορές μεταξύ των πληθυσμών.»

Στο ζήτημα περί ύπαρξης φυλής ο Richard Lynn αναφέρει:

Σελ 11

«Από τον δέκατο όγδοο αιώνα έως τα μεσαία έτη του εικοστού αιώνα όλοι οι ανθρωπολόγοι, οι βιολόγοι και οι κοινωνικοί επιστήμονες δέχτηκαν ότι το ανθρώπινο είδος περιέχει μια σειρά βιολογικά διακριτών φυλών. Έτσι, στη δεκαετία του 1920 ο Βρετανός ανθρωπολόγος Sir Arthur Keith έγραψε: Τόσο σαφώς διαφοροποιημένοι είναι οι τύποι της ανθρωπότητας που, αν ένας ανθρωπολόγος παρουσίαζε ένα πλήθος ανδρών που προέρχονταν από τους τύπους Australoid, Negroid, East Asia ή Caucasoid, θα μπορούσε να διαχωρίσει ένα ανθρώπινο στοιχείο από το άλλο χωρίς δισταγμό ή λάθος (Keith, 1922, σελ. xviii). Περιέργως, αυτή η φαινομενικά αδιαμφισβήτητη παρατήρηση άρχισε να αμφισβητείται από τα μέσα του εικοστού αιώνα, όταν ένας αριθμός ανθρωπολόγων άρχισε να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν φυλές. Ένας από τους πρώτους που υιοθέτησε αυτήν τη θέση ήταν ο ανθρωπολόγος Ashley Montagu(εβραίος) (1945a.) Στο βιβλίο του «Ο πιο επικίνδυνος μύθος του ανθρώπου: Η πλάνη της φυλής». Ο τίτλος υποδηλώνει ότι η έννοια της φυλής είναι μύθος και ως εκ τούτου δεν υπάρχει κάτι σαν φυλή. Ωστόσο, στο βιβλίο ο Montagu κατέστησε σαφές ότι πίστευε ότι υπάρχουν φυλές. Έγραψε: Στη βιολογική χρήση μια φυλή θεωρείται ότι είναι μια υποδιαίρεση ενός είδους που κληρονομεί τα φυσικά χαρακτηριστικά που χρησιμεύουν για να το διακρίνει από άλλους πληθυσμούς του είδους. Με τη γενετική έννοια, μια φυλή μπορεί να οριστεί ως ένας πληθυσμός που διαφέρει ως προς τη συχνότητα εμφάνισης ορισμένων γονιδίων από άλλους πληθυσμούς, με έναν ή περισσότερους από τους οποίους είναι ικανός να ανταλλάσσει γονίδια πέρα από τα όρια (συνήθως γεωγραφικά) που τα διαχωρίζουν. Εάν ερωτηθούμε αν με αυτήν την έννοια υπάρχει ένας δίκαιος αριθμός φυλών στο ανθρώπινο είδος, η απάντηση είναι ότι υπάρχει (σελ. 6). Είναι σαφές από αυτό ότι η φυλή δεν είναι ούτε «μύθος» ούτε «πλάνη». Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Montagu αποδεχόταν προφανώς ότι υπάρχουν φυλές, φαίνεται περίεργο που θα έπρεπε να είχε δώσει στο βιβλίο του έναν τόσο παραπλανητικό τίτλο.»

Σελ 13

«Οι Αμερικανοί έχουν γίνει πολύ ευαίσθητοι στη φυλή, και ο όρος έχει αποκτήσει έντονα ευαίσθητες υποδηλώσεις. Πολλοί Αμερικανοί επιστήμονες επέλεξαν τη μη ύπαρξη ανθρώπινων φυλών. Επιπλέον, οι αυξανόμενες απαιτήσεις της «πολιτικής ορθότητας» αντιτίθενται στη χρήση του όρου μέσα και έξω από την επιστήμη [...] Λίγοι επιστήμονες τολμούν να μελετήσουν τη φυλετική προέλευση, μήπως αυτοί θεωρούνται ρατσιστές απλώς και μόνο επειδή ενδιαφέρονται για το πρόβλημα.» «Ο λόγος για την απόρριψη της έννοιας της φυλής από έναν αριθμό Αμερικανών ανθρωπολόγων είναι εμφανής από τον τίτλο του βιβλίου Man's Most Dangerous Myth. Ο Montagu προφανώς πίστευε ότι η συνείδηση των ανθρώπων για τη φυλή είναι επικίνδυνη επειδή τείνει να προάγει φυλετικούς ανταγωνισμούς που μπορούν να κλιμακωθούν σε σύγκρουση. Για να αποφευχθεί αυτό θα ήταν καλύτερο να καταργηθεί η έννοια της φυλής. Στην Ευρώπη οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι αποδέχονται την εγκυρότητα της έννοιας της φυλής. Έτσι, μια έρευνα Πολωνών ανθρωπολόγων που πραγματοποιήθηκε το 2001 διαπίστωσε ότι το 75% συμφώνησε με την πρόταση «Υπάρχουν βιολογικές φυλές στο είδος Homo sapiens» (Kaszycka and Strzalko, 2003). Κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες η ύπαρξη φυλής αρνήθηκε από έναν αριθμό ανθρωπολόγων και μερικών βιολόγων και κοινωνικών επιστημόνων που έχουν θυσιάσει την επιστημονική τους ακεραιότητα στην πολιτική ορθότητα.»

Δυστυχώς, όπως αναφέρει και ο συγγραφέας, ο όρος φυλή για πολιτικούς λόγους έχει υποτιμηθεί. Εξετάζοντας όμως θέματα που αφορούν την επιστήμη, πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί.

Αφού λοιπόν αναλύσαμε γενικώς τον όρο φυλή, από βιολογική, αλλά και πολιτική σκοπιά, πάμε να δούμε τις άμεσες επιπτώσεις που έχει η γενετική μας υπόσταση στη πνευματική μας υπόσταση: Οι έρευνες που επικαλούμαι, εκ των ψυχολόγων Thomas J. Bouchard Jr, Robert Plomin και άλλων, αποδεικνύουν ότι κατά μέσο όρο, τα ψυχικά χαρακτηριστικά εξαρτώνται κατά το ήμισυ εκ του dna. Το άλλο μέρος, που μένει που αφορά το περιβάλλον, αφορά συγκεκριμένα το μη κοινό περιβάλλον, οι παράγοντες του οποίου δεν είναι όλοι γνωστοί. 

Βασικές μέθοδοι για την ανίχνευση της κληρονομικής επιρροής, είναι τα adopt studies(σύγκριση ομοιοτήτων-διαφορών μεταξύ θετών και βιολογικών(που χωρίστηκαν κατά τη γέννηση) αδερφών).Και τα twin studies (σύγκριση ομοιοτήτων-διαφορών μεταξύ μονοζυγωτικών διδύμων(αδέρφια που μοιράζονται το 100% των γονιδίων τους), και διζυγωτικών(αδέρφια που μοιράζονται το 50% των γονιδίων τους)). Οι νέες μέθοδοι, αφορούν απευθείας το dna, όπου συγκρίνουν προσωπικότητες(ομοιότητες-διαφορές στο χαρακτήρα) και γενετικές αποστάσεις(ομοιότητες-διαφορές στο dna) , κι επίσης η επιστημονική κοινότης προσπαθεί να βρει συγκεκριμένα γονίδια, που παίζουν ρόλο στη συμπεριφορά.

Μέσα στις έρευνες, θα βρείτε επίσης το βιβλίο του Lynn, και την έρευνα των ψυχολόγων Rushton και Jensen. Τα συγκεκριμένα, αφορούν άμεσα διαφορές μεταξύ φυλών, στη πνευματική ικανότητα, και αποδεικνύουν τη συσχέτιση φυλης-iq , μέσω των adopt studies(όπου μαύρα παιδία μεγάλωσαν σε οικογένεια λευκών, με παροχές κλπ, και διατήρησαν χαμηλό iq, ενώ όταν το αντίστοιχο έγινε σε λευκά παιδιά διατήρησαν υψηλο, σε μιγάδες(μίσος μαύρος, μισός λευκός), το iq ήτο στο ενδιάμεσο).

Εν τούτοις, κρίνεται απαραίτητο να εξετάσουμε έναν σημαντικότατο, για την συνοχή και την αρμονία της κοινωνίας, παράγοντα. Ο παράγων αυτός είναι η ομοιογένεια της κοινότητος και για αυτόν τον λόγο θα εξετασθούν παρακάτω οι επιπτώσεις της ελλείψεως της ομοιογένειας ( λ.χ. Πολυφυλετισμός, Πολυπολιτισμός) στους τομείς του αλτρουισμού, της συνεργασίας και της εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών του ιδίου κοινωνικού συνόλου.

Βάσει των ερευνών παρατηρείται αρνητική σχέση, μεταξύ ποικιλομορφίας και εμπιστοσύνης. Στην έρευνα των Peter Thisted Dinesen, Merlin Schaeffer και Kim Mannemar Sønderskov, που στηρίχθηκε σε 87 μελέτες διαβάζουμε:

Σελ 16

«Δεύτερον, η αρνητική σχέση ισχύει για όλους τους τύπους εμπιστοσύνης, αλλά με σημαντική διακύμανση της ισχύος μεταξύ των τύπων. Η αρνητική σχέση είναι ισχυρότερη για την εμπιστοσύνη σε γείτονες, ενδιάμεση για εμπιστοσύνη εντός ομίλου και γενικευμένη κοινωνική εμπιστοσύνη και ασθενέστερη για εμπιστοσύνη εκτός ομίλου (για την τελευταία, η σχέση είναι ασήμαντη). Επομένως, η εθνική ποικιλομορφία έχει μεγαλύτερη σημασία για την εμπιστοσύνη σε άτομα στο άμεσο οικιστικό περιβάλλον, αλλά το αποτέλεσμα επεκτείνεται και πέρα από αυτό το περιβάλλον για να εμπιστευόμαστε άλλους ανθρώπους γενικά.»

Γενικώς, παρατηρείται η μείωση της εμπιστοσύνης και του αλτρουισμού σε περίπτωση αυξήσεως της εθνικής ποικιλομορφίας. Εδώ πρέπει να τονιστεί κάτι: Σε πολλές έρευνες, θα δούμε ότι αναφέρεται το εξής: Η εμπιστοσύνη, μπορεί να αυξηθεί όταν μικραίνει η κοινωνική απόσταση. Αυτό, κρύβει τη μισή αλήθεια. Ναι μεν αποδέχεται το γεγονός ότι υπάρχει ένα ένστικτο που μας οδηγεί στους ομοίους, αλλά ταυτοχρόνως δίνει κοινωνικό πρόσημο σε όλο αυτό. Σήμερα παρατηρούμε έντονα, το φαινόμενο του tribalism, όσον αφορά τις ομάδες, τα κόμματα και τα κινήματα. Παρατηρούμε ότι μόνο με προβολή ομοιοτήτων, κυρίως κοινωνικών-τεχνητών, θα νιώσει κάποιος μια ανάλογη ταύτιση (που και σε αυτές τις περιπτώσεις (καταστάσεις που ανήκουμε σε κοινές ομάδες), υπάρχουν έρευνες που δείχνουν ότι η φυλή (για ζητήματα όπως η ενσυναίσθηση) είναι σημαντικός παράγων). Δηλαδή σε μια ουδέτερη κατάσταση, που δεν υπάρχει κάποιο είδος προπαγάνδας ή γενικά ένας κοινωνικός φορέας να μας δείξει πόσο «όμοιοι» είμεθα με τους αλλόφυλους, αυτομάτως πάντα θα δείχνουμε προτίμηση προς τους ομοφύλους. 

Συνεχίζουμε την μελέτη σε άλλες έρευνες, που αποδεικνύουν πως η γενετική ομοιότητα συνδέεται άμεσα με τον αλτρουισμό, τη φιλία και γενικώς θετικά με τις κοινωνικές σχέσεις. Τα ένστικτά μας είναι διαμορφωμένα, ώστε να δημιουργούμε κοινωνικές σχέσεις με ομοίους. Οποιαδήποτε παρέκκλιση αυτού, οφείλεται σε προπαγάνδα και σε κοινωνικά(η αγαπημένη λέξη του πολιτιστικού μαρξισμού) κατασκευάσματα. Με λίγα λόγια, για να συντηρηθεί μια πολυφυλετική κοινωνία, πρέπει να γίνεται συνεχής προπαγάνδα, και να στηρίζεται σε τεχνητά κατασκευάσματα. Η κοινωνική έλξη ομοίων, είναι καθαρά εξελικτικό εργαλείο.

Στην έρευνα του Rushton περί γενετικής ομοιότητας και αλτρουισμού διαβάζουμε: 

Σελ 2

«Όπως αναγνωρίστηκε από τον Δαρβίνο (1871), ωστόσο, μια γενετική βάση για τον αλτρουισμό θα αποτελούσε παράδοξο για τις θεωρίες της εξέλιξης: Πώς θα μπορούσε ο αλτρουισμός να εξελιχθεί μέσω της «επιβίωσης του καταλληλότερου» όταν, από την πλευρά του, η αλτρουιστική συμπεριφορά μειώνει την προσωπική φυσική κατάσταση; Εάν τα πιο αλτρουιστικά μέλη μιας ομάδας θυσιάζονται για τους άλλους, διατρέχουν τον κίνδυνο να αφήσουν λιγότερους απογόνους να μεταδώσουν τα ίδια τα γονίδια που διέπουν την αλτρουιστική συμπεριφορά.»

«Η επίλυση του παράδοξου αλτρουισμού είναι ένας από τους θριάμβους που οδήγησαν στη νέα σύνθεση που ονομάζεται κοινωνιοβιολογία: […..]Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, η μονάδα ανάλυσης για την εξελικτική επιλογή δεν είναι ο μεμονωμένος οργανισμός αλλά τα γονίδια του: Τα γονίδια είναι αυτά που επιβιώνουν και μεταδίδονται, και μερικά από τα ίδια γονίδια θα βρεθούν όχι μόνο στους άμεσους απογόνους αλλά και στα αδέλφια, ξαδέλφια, ανιψιές / ανιψιές και εγγόνια. Εάν ένα ζώο θυσιάζει τη ζωή του για τους απογόνους του αδερφού του, διασφαλίζει την επιβίωση των κοινών γονιδίων επειδή, από κοινή καταγωγή, μοιράζεται το 50% των γονιδίων του με κάθε αδελφό και το 25% με τους απογόνους του κάθε αδελφού» (επιλογή συγγενών και εγωιστικό γονίδιο)

Σελ 52

«Μελέτες αλτρουισμού και πολιτικής στάσης στα δίδυμα εκτιμούν ότι περίπου το 50% της διακύμανσης σχετίζεται με την άμεση γενετική κληρονομιά, ουσιαστικά 0% με το κοινό οικογενειακό περιβάλλον του διδύμου και το υπόλοιπο με το συγκεκριμένο περιβάλλον κάθε δίδυμου. Μελέτες ανθρωπίνων γάμων και φιλιών δείχνουν ότι οι άνθρωποι επιλέγουν ο ένας τον άλλον με βάση την ομοιότητα, κατατάσσοντας τις πιο γενετικά επηρεασμένες από ένα σύνολο ομοιογενών χαρακτηριστικών. Αυτά τα δεδομένα υπονοούν μια γενετική ενεργοποίηση κοινωνικών επιρροών, έτσι ώστε, εντός των περιορισμών που επιτρέπονται από το συνολικό φάσμα των πολιτιστικών εναλλακτικών λύσεων, οι άνθρωποι να δημιουργούν περιβάλλοντα που να είναι συμβατά με τους γονότυπους τους.[....]Σίγουρα είναι πλέον καιρός η γενετική διακύμανση, το πρώτο αξίωμα της θεωρίας του Δαρβίνου, να ενσωματωθεί πιο επίσημα στη θεωρία για την ανθρώπινη συμπεριφορά τόσο στις εξελικτικές όσο και στις κοινωνικές επιστήμες. Σιωπηρά, τότε θα μπορούσε να φανεί πιο εύκολα ότι αυτή η διαφορά στην ανθρώπινη συμπεριφορά, συμπεριλαμβανομένων τόσο περίπλοκων κοινωνικών προσπαθειών όπως η επιλογή συντρόφου, η επιλεκτική φιλία και ο πατριωτισμός εντός της ομάδας, έχει γενετική βάση.» (θεωρία της γενετικής ομοιότητος) 

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι η τάση να δείχνουμε αλτρουισμό σε ομοίους, είναι αποτέλεσμα εξελικτικής διαδικασίας.Υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες του φαινομένου. Το βασικό όμως είναι, το ότι ο άνθρωπος, ενστικτωδώς επιδιώκει να σχηματίζει ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς με ομοίους, είναι κάτι το αποδεκτό. Σήμερα, δεχόμεθα επίθεση από παντού. Σκοπός του συστήματος είναι η δημιουργία κοινωνιών, δίχως κοινή ταυτότητα, δίχως κοινά φυσικά χαρακτηριστικά. Μια κοινωνία, που κοινωνικά θα διατηρείται μόνο με τεχνητά μέσα (προπαγάνδα, νόμοι υπέρ των εισβολέων κτλ.). Κόντρα λοιπόν στα φυσικά ένστικτα, το σύστημα καταστρέφει τη βιολογική πραγματικότητα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του.

Συμπερασματικά, η μόνη Ιδέα που εκφράζει την ουσία της βιολογικής υπάρξεως , υπηρετεί την Φύση και συνάμα τον άνθρωπο είναι ο ΕΘΝΙΚΌΣ ΚΟΙΝΩΝΙΣΜΌΣ. Η Ιδέα μας είναι η μόνη που προωθεί αληθινά τον Φυλετισμό , φέρει το αιώνιο πνεύμα των προγόνων μας (Αίμα και Γη) και θα εξασφαλίσει αρχικώς μεν την επιβίωση της Φυλής μας, έπειτα δε θα την καταστήσει ισχυρή έτσι ώστε να αντιμετωπίσει κάθε αντιξοότητα , στα πλαίσια του αέναου αγώνα των ειδών για επιβίωση. 

                                                                                                                                      ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ

Διαβάστε επίσης : Η Αξία της Φυλής - Μέρος Α΄

(Για να δείτε τις έρευνες που παραθέτουμε , πατήστε στις λέξεις με κόκκινο χρώμα)

Το πανυγήρι για τον «Πανυγηρικό»

   Εκπληκτικό φαντάζει το εγχείρημα της βιοπνευματικης αλλοίωσης που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, έχοντας και την «συγκατάθεση» της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Και πιο συγκεκριμένα, του Ισοκράτη. 

   Με «moto» την υποτιθέμενη φράση του «Ἓλληνές εἰσι οἱ μετέχοντες τῆς ἠμετέρας παιδείας» από τον Πανηγυρικό Λόγο που αναγνώστηκε στην 100η Ολυμπιάδα , το πολιτικό κατεστημένο και το διεθνές κεφάλαιο χέρι χέρι με τον καθημερινό φιλελεύθερο πολίτη αλλά δυστυχώς και με τον μέσο πατριώτη, νομιμοποιει το λεγόμενο «μπόλιασμα», κατά τον Πρωθυπουργό, του ελληνικού πληθυσμού με ένα σορό κακόμοιρους μετανάστες από την Ασία και την Αφρική. Ο σύγχρονος εθνικόφρων Ελλαδίτης εναντιώνεται στην επέλαση των αλλοφύλων μόνον επειδή αυτοί έτυχε να μην βαπτίστηκαν ορθόδοξοι και να μην μιλάνε την νεοελληνική. Και δεν είναι ελάχιστες οι φορές που καταφέρεται εναντίον της  

πολιτείας επισημαίνοντας της ανεπιτυχείς της προσπάθειες ένταξης των μεταναστών στον εθνικό κορμό. 

Και όλα αυτά στο όνομα της ελληνοκεντρικής οικουμενιστικής κουλτούρας.

   Κατά την φράση αυτή του Ισοκράτη, Έλληνας δεν είναι απαραίτητα οποίος έχει δεσμούς αίματος με την ελληνική φυλή, αλλά όποιος έχει διδαχθεί την νεορωμέικη γλώσσα και νοοτροπία. Μολαταύτα από αυτή την φράση δεν ακυρώνεται ο θεσμός του γένους, αλλά εμμέσως πλυν σαφώς παύει να αποτελεί έναν εκ των βασικών αξόνων της εθνικής υπόστασης που του προσδίδει ο Ηρόδοτος ορισμένους αιώνες πριν. Θα λέγαμε πως αυτή η άποψη με σημερινούς ιδεολογικους όρους ταυτίζεται με τις ιδέες του πολιτειακού/ αστικού εθνικισμού (civic nationalism). Βλέπουμε λοιπόν πως δεν έχει σημασία η  

καταγωγή ενός ατόμου (μια τυχαία έμφυτη συγκυρία) για την ένταξη του στο έθνος, αλλά την καθορίζουν γλώσσα, η συμπεριφορά και η μορφωτική του πιστοποίηση (επίκτητα χαρακτηριστικά)  

   Μα αλήθεια, είπε ποτέ ο Ισοκράτης κάτι τέτοιο; Στον Πανηγυρικό Λόγο δεν υπάρχει πουθενά αυτούσια η συγκεκριμένη φράση. Αποτελεί μεταγενέστερο απόφθεγμα. Ότι πιο κοντινό στην φράση του είναι ο 50ος στίχος ο οποίος έχει ως εξής : «τοσοῦτον δ' ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ'οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας παρά τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.» 

Σε μετάφραση «Τόσο πολύ λοιπόν άφησε πίσω η πόλη μας τους υπολοίπους ανθρώπους, στην σοφία και στον λόγο, ώστε οι μαθητές της δάσκαλοι των άλλων έγιναν και κατόρθωσε (η πόλη μας) το όνοματων Ελλήνων να μη αναφέρεται στην καταγωγή αλλά στην παιδεία που έχουν, και περισσότερο να καλείται Έλληνας αυτός που μετέχει στην δικής μας παιδεία (της αθηναϊκής) παρά αυτός που έχει κοινή καταγωγή.» 

   Διαβάζοντας κανείς απλώς το μεταφρασμένο κείμενο δεν γίνεται δυνατόν να εξάγει ένα συμπέρασμα που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αρχικά ο Ισοκράτης έγραψε τον λόγο για την 100η Ολυμπιάδα του 380 π.Χ. με σκοπό να τονόσει το αίσθημα της συσπείρωσης των Ελλήνων εναντίον των πάσης φύσεως και καταγωγής βαρβάρων, την επαύριο του Πελοποννησικού Πολέμου. Είναι ένας καθαρά προτρεπτικός ρητορικός λόγος ο οποίος βρίθει από εθνικό συναίσθημα και φυλετικές παραδοχές που εξάλλου απευθείνεται σε ένα όμαιμο κοινό. Κινείται σε τρεις βασικούς άξονες. Την ενοποίηση των ελληνικών πόλεων υπό την Αθηναϊκή Ηγεμονία, την εκθίαση της Ελληνικής φυλής και της απτής ανωτερότητας της και την εκστρατεία κατά των βαρβάρων. Ο Ισοκράτης τονίζει συνεχώς την ευγενική καταγωγή των Ελλήνων και δη των Αθηναίων, τους οποίους και θεωρεί αυτόχθονες, "Ταύτην γαρ οικούμεν ουχ ετέρους εκβαλόντες ουδ’ ερήμην καταλαβόντες ουδ’εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλ’ ούτω καλώς και γνησίως γεγόναμεν, ώστ’ εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τον χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες…" Σε αυτό εδώ το σημείο κάνει μια έμμεση επίθεση στον Σπαρτιατικό λαό, τον οποίο οι Αθηναίοι θεωρούν εισβολέα κατακτητή και όχι αυτόχθονα. 

   Έχοντας κατανοήσει επομένως έστω και επιφανειακά την ιδιοσυγκρασία του ρήτορος και την χρονική στιγμή συγγραφής του λόγου τούτου, μπορούμε να ανατρέξουμε πάλι στον 50ο στίχο και αναλογιζόμενοι το φιλοσοφικό μεγαλείο της γλώσσας των προγόνων μας η οποία μπορεί να εκφράσει πλήρως την λογικής σκέψη και τον ανθρώπινο νου, να πούμε με σιγουριά πως ο Ισοκράτης δεν κάνει μια απλή διαπίστωση αλλά μια δριμεία κριτική στην πραγματικότητα της εποχής. Αναφέρει ότι ο Αθηναίος έχει γίνει συνώνυμο του δασκάλου και ότι το όνομα Έλλην πλέον το έχουν δημιουργήσει (χρησιμοποιεί τον παρακείμενο του ρήματος ποιώ) να μην εννοεί πλέον την φυλή, αλλά όπως νομίζουν  

(χρησιμοποιεί το ρήμα δοκώ για να τονίσει την αυθαίρετη και υποκειμενική σημασία που έχει λάβει το όνομα) το πνέυμα. Και Έλληνας ονομάζεται (χρησιμοποιέι το ρήμα καλούμαι που δηλώνει την παθητική ενέργεια) όποιος μετέχει της ημετέρας (δηλαδή της αττικής) παιδεύσεως και όχι της κοινής καταγωγής. Τουτέστιν δηλώνει καυστικά την δυσαρέσκεια του για τον εκπολιτιστικό ρόλο που έχουν αυτοβούλως λάβει οι Έλληνες λόγιοι, οι οποίοι εξελληνίζοντας τους βαρβάρους υποτιμούν την αξία του ονόματος τους. Όσον αφορά την περίφημη "ημετέρα παιδεία" δεν εννοεί τίποτε περισσότερο από την αττική η οποία λογω της ανωτέρας της ποιότητος έχει κατορθώσει τρομερά επιτεύγματα καθήμενη τώρα στο βάθρο της ελληνικής διανόησης σε αντιδιαστωλή με την φτωχή επίδραση που έχει συντελέσει η λακωνική. 

   Ο Ισοκράτης με τα σημερινά δεδομένα, λόγω όλης της φύσεως του Λόγου του θα χαρακτηριζόταν ρατσιστής και μισαλλόδοξος όπως φυσικά και η πλειονότητα των Ελλήνων διανοητών διότι το Ελληνικό πνεύμα προέβαλε την φυλετική υπεροχή. Δυστυχώς για κάποιους λαοπλάνους οβερμπαλισμός της ανεκτικότητας, της πολυπολιτισμικότητας και της ενσωμάτωσης δεν βρίσκει αντίκτυπο στις ιδέες της

αρχαίας γραματείας. Ας πάψουν να επικαλούνται την ιστορία γιατί η ιστορία δεν έιναι με το μέρος τους. 

                                                                                                                                                   ΔΡΆΚΩΝ

Το άρθρο εστάλη από συναγωνιστή

Η Αξία της Φυλής - Μέρος Α'

   Η φυλή υπήρξε από τα αρχαία χρόνια βασική αξία για την δομή της κοινωνίας. Η ισχύς της έννοιας της καταγωγής, μπορεί να φανεί από το νομοθετικό πλαίσιο, και το φιλοσοφικό έργο της εκάστοτε εποχής.

   Μιλώντας για την αρχαία Ελλάδα τα παραδείγματα είναι πολλά. Θα επικαλεστώ, τον ξένιο Δία. Σήμερα ακούμε τον κάθε διεθνιστή – ψευτοανθρωπιστή, να επικαλείται τον ξένιο Δία για να δείξει πόσο φιλόξενοι ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Δεν αναφέρει κανείς όμως το γεγονός ότι όταν ομιλούσαν περί φιλοξενίας, ο φιλοξενούμενος ήτο Έλλην.Υπήρχαν μάλιστα και κυρώσεις για όσους, εισέρχονταν κρυφά, ή έμεναν σε μια πόλη κράτος παραπάνω από ότι προέβλεπαν οι νόμοι.

   Το συγκεκριμένο φαινόμενο, συναντάται έντονα στην Σπάρτη , στην οποία υπήρχε συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο (λόγου χάρη η ξενηλασία) , σύμφωνα με το οποίο οι ξένοι εκδιώκονταν (Ξενοφώντος «Λακεδαιμονίων Πολιτεία»), ενώ μάλιστα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις η τιμωρία ήτο η εκτέλεση. Αναφερόμενοι στην αρχαία Σπάρτη, δεν πρέπει να ξεχάσουμε την ευγονική που επέβαλε ο Λυκούργος. Ο εν λόγω νομοθέτης είχε κατανοήσει πως για να προκύψουν οι καλύτεροι γόνοι θα πρέπει να υπάρχει ένωση των αρίστων. Η πολιτική λοιπόν, που στόχευε στην επικράτηση των αρίστων,βιολογικά, που την αποκαλούμε ευγονική, εφηρμόσθη στην αρχαία Σπάρτη, με επιτυχία. Βάσει αυτών φαίνεται η αξία που είχε το αίμα εκείνη τη περίοδο.

   Η Αθήνα, αναφορικά με τους ξένους, δεν πάει πίσω. Πέραν των νόμων, όπως τα περί υπόστασης του πολίτη( βλέπε νόμο Περικλή, που Αθηναίος πολίτης, οριζόταν μόνο αυτός που είχε και τους δύο γονείς Αθηναίους) αλλά και τον φόρο που πλήρωναν οι ξένοι, το λεγόμενο μετοίκιον(όπου όταν μιλάμε για ξένους, μιλάμε για την πλειοψηφία να είναι Έλληνες, μη Αθηναίοι),στην Αθήνα ανεπτύχθη ένας φιλοσοφικός κόσμος με άκρως φυλετιστικές τάσεις. Θα παραθέσω ελάχιστα παραδείγματα, φιλοσόφων, που στη κοσμοθεωρία τους είχαν στη βάση το αίμα και την καταγωγή:

"Η σκέψη αυτή τον οδήγησε [τον Κρόνο] να βάλει, όχι ανθρώπους, αλλά ημίθεους,

που είναι από υψηλότερη και πιο θεία φυλή, να είναι οι βασιλείς και οι άρχοντες

των πόλεών μας· το έκανε, όπως κάνουμε με τα κοπάδια των προβάτων και άλλων

εξημερωμένων ζώων. Γιατί δεν βάζουμε βόδια να κυβερνάνε βόδια, ή τράγους να

κυβερνάνε τράγους· αλλά εμάς, που ανήκουμε σε ανώτερη φυλή και τα

κυβερνάμε."

Πλάτων, Νόμοι, 4.713c-d

"Οι πόλεις βρίσκουν τον αποικισμό πιο εύκολο αν οι άποικοι είναι της ίδιας φυλής...Υπάρχει ένα στοιχείο ενότητας στην κοινότητα της φυλής, της γλώσσας, των νόμων, των κοινών ναών και της λατρείας"

Πλάτων, Νόμοι, IV, 708c

"ο μελετητής της πολιτικής δεν πρέπει να αγνοεί το ερώτημα: Ποιο είναι το

κατάλληλο μέγεθος για μία πόλη και πρέπει ο πληθυσμός της να αποτελείται από

μία φυλή ή περισσότερες; Αλλά για να δεχτούμε ότι έχουμε μια πολιτεία, όπου ο

ίδιος πληθυσμός κατοικεί σε ένα μέρος, παραμένει η ίδια πολιτεία όσο ο πληθυσμός είναι της ίδιας φυλής"

Αριστοτέλης, Πολιτικά, 1276a

"Αυτοί που προέρχονται από καλύτερους προγόνους, είναι πιο πιθανό να είναι

καλύτεροι άνδρες, γιατί αριστοκρατία σημαίνει αριστεία στην φυλή."

Αριστοτέλης, Πολιτικά, Βιβλίο 3, Κεφ. 13

(1283a)

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Να σε ρωτήσω, οι καλύτερες φύσεις είναι πιο πιθανό να βρεθούν στις ευγενείς φυλές ή στις μη ευγενείς;

ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ: Σίγουρα στις ευγενείς φυλές.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Δεν είναι πιο πιθανό να είναι τέλειοι στην αρετή όσοι γεννήθηκαν από καλή γενιά και ανατράφηκαν καλά;

ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ: Σίγουρα.

Πλάτων, Αλκιβιάδης Α', 120d-120e

Τα παραδείγματα είναι πολλά.Θα αφήσω ένα τελευταίο, και το πιο γνωστό, αυτό του ιστορικού Ηροδότου:

« Το Ελληνικόν, εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα. »

   Φυλή λοιπόν, είναι μια ομάς με κοινά βιολογικά γνωρίσματα.Είναι ένα σύνολο ανθρώπων με κοινούς προγόνους. Η αξία της φαίνεται, στη ταύτιση που νιώθουν οι ομόφυλοι μεταξύ τους, με αποτέλεσμα τις αρμονικές σχέσεις και την συνεργασία. Η φαινοτυπική, ψυχική και γενετική ταυτότης του καθενός αποτελεί θεμέλιο για την κοινωνία. Η γενετική μας υπόσταση θα καθορίσει τα φαινοτυπικά και συμπεριφορικά μας γνωρίσματα. Δίχως την κοινή βιολογική ταυτότητα μια κοινότης είναι καταδικασμένη.Το ομαδικό πνεύμα και η συνεργασία έρχεται μόνο με την ομοιογένεια. 

  Οποιοσδήποτε βγάζει την καταγωγή εκτός του έθνους, είναι συνειδητώς ή ασυνειδήτως προδότης, διότι δίχως την βάση, η οποία είναι το αίμα, η γλώσσα και η θρησκεία χάνουν πλήρως το νόημά τους. Από τη στιγμή που τα ψυχικά γνωρίσματα είναι εξαρτημένα εκ της γενετικής,και, η γλώσσα και η θρησκεία διαμορφώθηκαν και διαμορφώνονται εκ των ψυχικών γνωρισμάτων κι εν τέλει αφού η ψυχική κατάσταση θα κρίνει την κοινωνική, δεν δυνάμεθα να βγάλουμε το κομμάτι της καταγωγής εκτός. Το αίμα είναι η βάση των πάντων.

Στο μέρος Α', ανέλυσα το ζήτημα κυρίως από ιστορικής και φιλοσοφικής πλευράς. Στο Β’ μέρος θα παρατεθούν έρευνες, που αφορούν την αξία του αίματος στη συμπεριφορά, και την αξία της ομοιογένειας για την κοινωνική συνεργασία.

 

                                                                                                                                            ΛΥΚΟΎΡΓΟΣ

   

Διαβάστε επίσης : Η Αξία της Φυλής - Μέρος Β΄

Το άνωθεν άρθρο εστάλη σε εμάς από συναγωνιστή

ΕΛΛΑΣ:ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΧΩΡΑ Ή ΤΟ ΚΑΤΑ ΞΗΡΑΝ ΟΧΥΡΟ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ;

 Πολλοί κοσέρ νεοεθνικιστές ακολουθώντας πιστά την προπαγάνδα των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και των γνωστών εμπόρων του χώρου υποστηρίζουν ότι η Ελλάς υπήρξε κατά τον πόλεμο μία ουδέτερη χώρα.

Μία χώρα η οποία ουδέποτε προκάλεσε,ούτε και έδωσε κάποιον λόγο στις δυνάμεις του Άξονος,πόσο μάλλον στην Ιταλία ώστε να της κηρύξουν πόλεμο.Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα ήταν ουδέτερη; Είναι αλήθεια το ότι δεν έδωσε καμία αφορμή και ουδέποτε προκάλεσε την εχθρότητα των δυνάμεων του Άξονος εναντίον της; Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα δεν επέτρεψε ποτέ πριν την 28η Οκτωβρίου να εισέλθουν συμμαχικά στρατεύματα σε Ελληνικό έδαφος;

Αυτά θα απαντηθούν άμεσα,διότι χάριν της ιστορικής αλήθειας είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε και να διαλύσουμε την ιστορική πλάνη που έχει επιβληθεί στον εθνικιστικό-εθνικοσοσιαλιστικό χώρο από κομπογιαννίτες ιστορικούς (εμποράκους το ορθότερο) και από τσιράκια των μυστικών υπηρεσιών της εγχώριας δημοκρατίας.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΤΑΛΟ-ΑΙΘΙΟΠΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1935-1936:

 Κατά την διάρκεια αυτής της αντιπαράθεσης, η οποία τελείωσε με την πλήρη κατάκτηση της Αιθιοπίας από τους Ιταλούς, η Ελλάδα διστακτικώς έλαβε το μέρος της ΚτΕ επιβάλλοντας κυρώσεις στην Φασιστική Ιταλία ακόμα και αν είχε πολλά να χάσει από την διακοπή των εμπορικών της σχέσεων με την τελευταία και ακόμη να απειληθεί από τυχόν ιταλική εκδίκηση, σε μια περίοδο που η χώρα βρισκόταν στρατιωτικά απροετοίμαστη και οικονομικώς εξαθλιωμένη[1]. Ο ελληνικός δισταγμός ήταν απόρροια κυρίως του περιορισμένου ενδιαφέροντος των βρετανικών ναυτικών αρχών στην χρήση των ελληνικών λιμένων και των ναυτικών εγκαταστάσεων κατά την περίοδο της κρίσης αυτής.[2]

Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΝΑΥΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ:

 Το περιορισμένο ενδιαφέρον των Βρετανών για την χρήση του ελληνικού ναυτικού δυναμικού δεν ήταν άσχετο ως προς την πρόθεση τους , να μην βρεθούν σε πόλεμο εναντίον της Ιταλίας, καθώς ένας ναυτικός πόλεμος με την τελευταία δεν θα ήταν γρήγορος , εύκολος και ανώδυνος. «Με τρία βρετανικά θωρηκτά , ένα καταδρομικό (τύπου: Battlecruiser) βρισκόμενο εκτός υπηρεσίας λόγω αναδιάταξης εξοπλισμού και επιπλέον πολεμικά πλοία στην Μεσόγειο, παρέμεναν πλέον μόνον τρία μεγάλα πολεμικά πλοία σε μητροπολιτικά ύδατα, ικανά να αντιμετωπίσουν  τα νέα γερμανικά θωρηκτά «τσέπης». Επιπρόσθετα, δεν υπήρχαν μεγάλες διαθέσιμες ναυτικές μονάδες στην Άπω Ανατολή, έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί το αξιόμαχο Ιαπωνικό Ναυτικό.»[3]

«Η Μάλτα, το Γιβραλτάρ, ο στόλος της Μεσογείου, η Αίγυπτος και άλλα τοπικά Βρετανικά στρατηγικά σημεία είχαν ανύπαρκτη αντιαεροπορική άμυνα. Τα περισσότερα πολεμικά σκάφη που διατηρούσε ο στόλος ήταν μη εκσυγχρονισμένα και σχεδόν ακατάλληλα για πολεμική δράση. Οι Βρετανικές στρατιωτικές και αεροπορικές δυνάμεις που διατηρούνταν στην Μεσόγειο ήταν εξοπλισμένες περισσότερο για καθήκοντα περιπολιών και αστυνόμευσης παρά για στρατηγική άμυνα.»[4]

                          Σε χρώμα μπλε οι Βρετανικές Βάσεις στην Μεσόγειο

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΓΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ:

Εν τούτοις ο Μεταξάς έκανε στην Βρετανία μία πρόταση συμμαχίας τον Μάιο και τον Οκτώβριο του 1938 και τον Ιανουάριο του 1939(πριν την λήξη του Ιταλο-Ελληνικού Συμφώνου που έληγε τον Οκτώβριο του 1939).[5]

Η Βρετανική απόρριψη των προτάσεων του Μεταξά αφορούσε την συνηθισμένη απροθυμία της κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητος να αναλάβει δεσμεύσεις με άλλες χώρες. Εκτός αυτού, τα μεγάλα ποσά που διατέθηκαν για την ανάπτυξη της ελληνικής πολεμικής μηχανής και ο φόβος πρόκλησης του Άξονος ήταν παράγοντες που συνέβαλαν στο παραπάνω. Ίσως το πιο σημαντικό τμήμα των προτάσεων του Μεταξά για συμμαχία με την Βρετανία αφορά την ναυτική τους διάσταση. Όχι μόνον ο Έλλην δικτατορίσκος διατηρούσε φρούδες ελπίδες για την χρήση του Σαρωνικού και του Κορινθιακού Κόλπου για τον Βρετανικό Στόλο της Μεσογείου,[6]αλλά παράλληλα έκανε και αντιφατικές προτάσεις σχετικά με την μελλοντική δομή δυνάμεων ενός  Ελληνικού Συμμαχικού Ναυτικού. Μέσω της προτάσεως συμμαχίας του Μεταξά των Οκτώβριο του 1938, ζητήθηκαν βρετανικές πιστώσεις για την ανέγερση παράκτιων οχυρώσεων και την ναυπήγηση ελαφριών ναυτικών μονάδων.[7]

Τρεις μήνες αργότερα, οι προτάσεις της κυβερνήσεως του, επικεντρώθηκαν στην απόκτηση ενός υβριδικού τύπου, βαρέως καταδρομικού.[8] Η πράξη αυτή βέβαια αντίκειτο στην τότε ελληνική ναυτική πολιτική,  η οποία προέτασσε ότι η Ελλάδα δεν θα κατείχε πολεμικό στόλο ο οποίος θα ανταγωνίζετο την Τουρκία.[9] Για αυτό τον λόγο ο Μεταξάς μεταμφίεσε την ξαφνική αυτή διακοπή της προηγούμενης ελληνικής ναυτικής πολιτικής ,επικαλούμενος την χρησιμότητα του καταδρομικού ως παράγων διακοπής του ιταλικού εμπορίου από την μαύρη θάλασσα, υπαινισσόμενος προφανώς το γεγονός ότι τα 3/4 των ιταλικών εισαγωγών πετρελαίου προέρχονταν από τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές.[10]

Άνευ εκπλήξεως, οι Βρετανοί δεν τσίμπησαν το δόλωμα, κυρίως λόγω των μεγάλων χρηματικών ποσών που θα απαιτούνταν για την αγορά του καταδρομικού, της χρονοβόρας διαδικασίας κατασκευής του και της πιθανότητας να προκληθεί ένας μικρού σκέλους ανταγωνισμός ναυτικών εξοπλισμών, καθώς επρόκειτο για την κατασκευή μιας νέας κλάσης πολεμικού πλοίου.[11]Η απόρριψη των ελληνικών προτάσεων περί των καταδρομικών, ίσως οφείλεται επίσης και στο γεγονός ότι η Βρετανία ήλπιζε σε μια πιθανή διακοπή του ιταλικού εμπορίου μέσω του αποκλεισμού των Στενών από την Τουρκία, σε περίπτωση πολέμου.[12]

ΕΓΓΡΑΦΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ:

 Σε αυτό το άρθρο θα παρατεθούν επίσημα έγγραφα που βρέθηκαν στο Γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών μετά την πτώση της Γαλλίας τον Ιούνιο του 1940. Τα έγγραφα αυτά εκδόθηκαν δημοσίως το 1941 από το Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών και περιέχουν επίσημα τηλεγραφήματα, διακοινώσεις, διαγγέλματα κλπ, τα οποία αφορούν κυρίως την κατάσταση στην Βαλκανική Χερσόνησο πριν και κατά την διάρκεια του πολέμου και επιπλέον συμπεριλαμβάνουν πολλά απόρρητα έγγραφα τα οποία αφορούν την όχι απλά αγγλόφιλη αλλά αγγλόδουλη στάση της Ελληνικής και Γιουγκοσλαβικής κυβερνήσεως, των οποίων οι πράξεις επέτρεψαν στην Αγγλία να δημιουργήσει ένα προγεφύρωμα εντός της ευρωπαϊκής ηπειρωτικής χώρας. Το παραπάνω είχε ως φυσικό επακόλουθο την γερμανική στρατιωτική επέμβαση, με σκοπό της εκδίωξη των Βρετανών παρεισάκτων από την Νότια Ευρώπη. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με τα έγγραφα που αφορούν αποκλειστικά την Ελλάδα, για τα οποία θα παραθέσουμε πηγές(όπως και για τα προηγούμενα)στο τέλος του άρθρου. Επιλέξαμε συμμαχικά έγγραφα ώστε να αποφύγουμε κατηγορίες μονομέρειας ή Αξονικής προπαγάνδας. Τα πρωτότυπα έγγραφα είναι γραμμένα στην καθαρεύουσα και για λόγους αυθεντικότητας τα μεταφέρουμε αυτούσια.  

                                                             Αριθμ.103

Πρακτικό περί των ληφθείσων αποφάσεων κατά την διάρκειαν της εις το Γαλλικόν  Υπουργείον των Στρατιωτικών Συσκέψεως της 9ης Απριλίου 1939

                                                           (Απόσπασμα)

Αυστηρώς απόρρητον

                                                         VI-Ανασκόπησις

 Ο κ. Ζώρζ Μπονέ είς ταχείαν ανασκόπησιν της διπλωματικής καταστάσεως...Η  Ελλάς ζητεί επίσης να έλθη εις επαφήν μεθ' ημών...

                                                             Αριθμ.105

                    Σημείωμα του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου του Γαλλικού Στρατού,Στρατηγού Ζώρζ 

                                                            (Απόσπασμα)

                     Εδέχθην σήμερον  τον Έλληνα Πρεσβευτήν κ. Πολίτην. Μου ανήγγειλε την προσεχή είς  Αθήνας αναχώρησιν του,όπου μετέβαινε δια να κατατοπισθή ακριβέστερον επί της καταστάσεως...

                       Διαρκούσης της συνομιλίας μου επέστησε την προσοχήν επί των εξής τριών σημείων, τα οποία εθεώρει ως ουσιώδη:

 1.Ανάγκη ταχείας οργανώσεως, τη φροντίδη των Δυτικών Δυνάμεων, μιας αντιπροπαγάνδας εν τη Ανατολική Ευρώπη, προς τον σκοπόν εξουδετέρωσης της διαλυτικής δράσεως της γερμανοιταλικής προπαγάνδας.

 2.Ανάγκη επαφής των Γενικών Επιτελείων των Δυτικών και Ανατολικών Δυνάμεων προς επίτευξιν του απαραιτήτου συντονισμού των σχεδίων δράσεως,τα οποία  έκαστον κράτος κατέστρωσε δια να ανταποκριθή είς τας διαφόρους περιπτώσεις  ενδεχομένης συρράξεως. Συμφέρον είς την παρούσαν περίπτωσιν είναι να ενεργήσωμεν μυστικώς, εν ανάγκη δε διά των Στρατιωτικών  Ακολούθων, βοηθουμένων προς τούτο υπό τινων αξιωματικών,μετά προσοχής  εκλεγομένων υπό της Ανωτάτης Διοικήσεως.

3.Να παρασχεθή επειγόντως είς τα ενδιαφερόμενα κράτη υλική βοήθεια αφορώσα τον  εξοπλισμόν των: Επίσπευσις της εκτελέσεως των δοθεισών ήδη παραγγελιών,  καθορισμός προγράμματος συμπληρωματικών παραγγελιών, εξέτασις των δυνατοτήτων παραγωγής Αγγλίας-Γαλλίας-εν ανάγκη και των Ηνωμένων Πολιτειών, κατανομή μεταξύ των βιομηχανικών κρατών των ως απαραιτήτων κριθεισών παραγγελιών.

                                                                                                                                        Υπογρ. Ζώρζ

                                                            Αριθμ.108  

      Ο εν Αθήναις Γάλλος Ναυτικός Ακόλουθος προς το Γαλλικόν Υπουργείο των Ναυτικών

                                                            Τηλεγράφημα 

                                                          (Απόσπασμα)

  Αθήναι τη 13η Σεπτεμβρίου 1939. Αριθ. 00004

    ...μυστικαί ευκολίαι παρεσχέθησαν διά την διαμετακόμισιν αεροπλάνων εκ Γαλλίας διά  Πολωνίαν.

                                         Ο εν Αθήναις Ναυτικός Ακόλουθος

                                                          Αριθμ.109  

Ο Ανώτατος Αρχηγός των Γαλλικών Δυνάμεων της Εγγύς Ανατολής, Στρατηγός  Βεϋγκάν, προς το Ανώτατον Αρχηγόν του Γαλλικού Στρατού, Στρατηγόν Γκαμελαίν.

                                                        Τηλεγράφημα

Απόρρητον

Αριθμ. 62-65                                                                       Βυρηττός,τή 15 Σεπτεμβρίου 1939.

 1.Εκ του 31ης Αυγούστου τηλεγραφήματος μου προκύπτει, ότι λόγω της παρούσης  συνθέσεως τής εν τή Εγγύς Ανατολή αεροπορίας, το εκστρατευτικόν σώμα δεν δύναται να εφοδιασθή με αεροπορικάς δυνάμεις.

2.Η έκθεσις του ταγματάρχου Φρύε-χόλτς, επισυναφθείσα είς την έκθεσιν μου της 12ης Σεπτεμβρίου, την οποίαν θα λάβητε με το ταχυδρομείο της 15ης πιστοποιεί ότι η ένδεια  των Τούρκων εις ανταλλακτικά και προσωπικών υποβιβάζει είς τον υπέρτατον βαθμόν τας δυνατότητας των πρός εναέριον δράσιν.

3.Η διακοίνωσις την οποίαν μας επέδωσεν ο συνταγματάρχης Ντόβας, διευθυντής του  3ου Ελληνικού Γραφείου, απαιτεί, διά τους ιδίους λόγους, την άμεσον ενίσχυσιν  με σχηματισμούς γαλλικής ή αγγλικής αεροπορίας και δηλοί, ότι η προφυλακή ενός γαλλικού εκστρατευτικού σώματος εν Θεσσαλονίκη δέον να συνίσταται από πλήρεις μονάδας αεροπορίας.

 4.Συμμερίζομαι την διατύπωσιν της διακοινώσεως, ως ανταποκρινόμενην πλήρως είς τας ελλείψεις των βαλκανικών αεροποριών και εις την κατάστασιν, ήτις δύναται να  αποβή πολύ κρίσιμος. Εξ άλλου, είναι δυνατόν να παραστή ανάγκη να διεξαγάγωμεν εναέριον πόλεμον και κατά των εν Δωδεκανήσω Δυνάμεων.*(Σημείωση εκτός  κειμένου: Η Ιταλία ήταν ουδέτερη εκείνη την χρονική περίοδο και δεν είχε εκπνεύσει ακόμα το Ελληνοιταλικό σύμφωνο!)

5.Επιμένω και πάλιν όπως, άνευ χρονοτριβής, προικισθή το εκστρατευτικόν σώμα με αεροπορίαν.

Είμαι της γνώμης,ότι αι αντιλήψεις αίτινες εκτίθενται ανωτέρω επιβάλλουν, όπως η εν λόγω προικοδοσία συνίσταται είς αληθές εναέριον εκστρατευτικό σώμα, δυνάμενον να μας διασφαλίση την αποτελεσματικήν μας είσοδο είς τον αγώναν. Συνεπώς τούτο δέον  να περιλαμβάνη μοίρας καταδιωκτικών, βομβαρδιστικών και αεροπλάνων  αναγνωρίσεως και να έχη διοίκησιν και οργάνωσιν μονάδων τοιάυτην, ώστε να επιτρέπη την άμεσον δράσιν. Ζητώ επιμόνως, όπως εξασκήσητε πρός την κατεύθυνσιν αυτήν την επιρροήν σας επί του  Υπουργείου της Αεροπορίας.

                                                                 Αριθ.110

                                  Σημείωμα διά το Γαλλικόν Υπουργικόν Συμβούλιον

                                                               (Απόσπασμα)

                                                          20 Σεπτεμβρίου 1939

....

 Η Ελλάς παραμένει πιστή εις τας Δυτικάς Δυνάμεις. Προσκληθείσα υπό της Ιταλικής Κυβερνήσεως να ανανεώση εν Σύμφωνον φιλίας, το οποίον λήγει τον προσεχή Οκτώβριον, θα προετίμα να συνάψη απλώς σύμφωνον ουδετερότητος, το οποίον θα πραγματοποιήση μόνον και εφ' όσον δι' αυτού δεν θα παρεκωλύετο η σύστασις ανατολικού μετώπου. (Δήλωσις του κ. Πολίτη πρός τον Κουλόντρ της 18 Σεπτεμβρίου)....

                                                               Αριθ.111     

Σημείωμα του Υποδιευθυντού του Τμήματος των Ευρωπαικών υποθέσεων του Γαλλικού Υπουργείου των Εξωτερικών

                                                                                                     20 Σεπτεμβρίου 1939.

                                           Διπλωματική κατάστασις εν Βαλκανίοις.

 ....

               Ελλάς.-

               Η Ελληνική Κυβέρνησις εφαρμόζει πολιτικήν επισήμου ουδετερότητος αυστηροτάτην, αλλά μυστικώς προσανατολιζομένην πρός την κατεύθινσιν πιθανής συνεργασίας μετά των Αγγλογάλλων. Είς Έλλην αξιωματικός του Γενικού Επιτελείου απεστάλη εις Άγκυραν, όπως έλθη εις επαφήν μετά του στρατηγού Βευγκάν και απόπειραι προς ανανέωσιν των Ιταλο-Ελληνικών συμφώνων μη επιθέσεως εγένοντο δεκταί υπό του στρατηγού Μεταξά μετ'άκρας επιφυλάξεως....

                                                               Αριθ. 112

                   Ο εν Αθήναις Γάλλος Ναυτικός ακόλουθος, Πλοίαρχος Πώλ Λαχάλ, προς τον Αρχηγόν των Γαλλικών Ναυτικών Δυνάμεων.Αθήναι, τη 5 Οκτωβρίου 1939.

Αριθ.22

 Απόρρητον και προσωπικόν

 Αφορά: Άποψιν της Ελληνικής Κυβερνήσεως είς περίπτωσιν πιθανής αποβάσεως συμμαχικών στρατευμάτων εν Θεσσαλονίκη.

 

                       Είς την υπ'αριθ.11 από 22 Σεπτεμβρίου,επιστολήν μου υπεγράμμιζον ότι,παρά τας εναντί μας καλάς διαθέσεις της Ελληνικής Κυβερνήσεως, η παρούσα διπλωματική και στρατιωτική κατάστασις δεν επέτρεπεν να υπολογίζωμεν εις την συγκατάθεσιν της προς απροκάλυπτον προπαρασκευήν μιας αποστολής εις Θεσσαλονίκην.

                      Η γνώμη αυτή επιβεβαιούται εκ μιας όλως τυχαίας συνομιλίας, την οποίαν έσχεν εν προκειμένω ο ενταύθα Πρέσβυς μας μετά του Έλληνος Υφυπουργού των Εξωτερικών κ. Μαυρουδή.

                       

                       Κατά την συνομιλίαν ταύτην,-ήτις ήτο άνευ συνοχής και δεν είχε κανένα επίσημον χαρακτήρα-ο κ. Μαυρουδής είπεν εις τον κ. Μογκράς ότι, εάν εν καιρώ τώ δέοντι ηθέλομεν αποβιβάση στρατόν εις Θεσσαλονίκην, η Ελλάς όχι μόνο δεν θα αντετίθεντο, αλλά και θα προσέθετε τας δυνάμεις της εις τας ιδικάς μας<<υπό τον όρον φυσικά ότι,η επιτυχία της επιχειρήσεως θα ήτο εξησφαλισμένη,δια μιας διπλωματικής και στρατιωτικής προπαρασκευής>>.

                   <<Ο όρος ούτος, διεσαφήνισεν ο κ. Μαυρουδής, συνεπάγεται την συνδρομήν της Γιουγκοσλαβίας,της οποίας ο στρατός θα έπρεπε να αποτελέση την προφυλακήν της αποστολής.>>

                     Ο κ. Μογκράς,δια τηλεγραφήματος του, ανέφερε την 25ην Σεπτεμβρίου είς το Υπουργείον των Εξωτερικών τους λόγους του κ. Μαυρουδή, οίτινες μολονότι ελέχθησαν κατά την διάρκειαν ιδιωτικής συνομιλίας και απετέλουν την προσωπικήν τρόπον τινά γνώμη του, αφίνουν να διαγνώσωμεν την άποψιν, την οποίαν θα υπεστήριζεν η Ελληνική Κυβέρνησις, εάν επισήμως εζητούμεν την εν προκειμένω γνώμην της.

                                                                          

                                                                                                                                                Πώλ Λαχάλ

                                                                 Αριθ. 116

  Περίληψις μιάς μελέτης του Επιτελείου του Γαλλικού Στρατού επί «των στρατιωτικών μέτρων των ληφθέντων υπό των Κρατών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης», γενομένη εν τω Υπουργικώ Συμβουλίω του  Γαλλικού Υπουργείου Εθνικής Αμύνης και Πολέμου.

                                                               (Απόσπασμα)

                                            Υπουργείον Εθνικής Αμύνης και Πολέμου

Γραφείον Υπουργού

Τμήμα Εθνικής Αμύνης,  Παρίσιοι,τη 24 Οκτωβρίου 1939.

                     ...Η Ελλάς είναι διατεθειμένη να υπερασπίση την ουδετερότητα της και να συνεργασθει εις  επιχειρήσεις μεγίστης ολκής,προς τούτο  όμως θα έπρεπε να ενισχυθούν και να  βελτιωθούν οι εξοπλισμοί της...

                                                                    Αριθ.118

  Ο έν Αθήναις Γάλλος Στρατιωτικός Ακόλουθος προς τον  Πρόεδρον της Γαλλικής Κυβερνήσεως, Υπουργόν Εθνικής Αμύνης και Πολέμου.

                                                                  

                                                                    Έκθεσις

                                                                  (Απόσπασμα)

 Απόρρητον

 Αριθ.122/S, Αθήναι, τη 30 Οκτωβρίου 1939. Αφορά: Συνομιλίαν μετά του στρατηγού Παπάγου.

                     Επεσκέφθην σήμερον την πρωίαν τον στρατηγόν Παπάγον, Αρχηγόν του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου, δια να τον συγχαρώ επ'ευκαιρία του προβιβασμού του εις το αξίωμα του Μεγαλοσταύρου της Λεγεώνος της Τιμής...

                     Ο Αρχηγός του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου με εβεβαίωσεν, ότι η ανταλλαγή των επιστολών,τας οποίας μνημονεύω εις την υπ'αριθ. 121/S  της 29ης Οκτωβρίου έκθεσιν μου, θα λάβη χώραν λίαν προσεχώς,αλλ'ότι τούτο δεν έχει καμμίαν σημασίαν και ότι η Ελλάς ηρνήθη να ανανεώση το σύμφωνον μη επιθέσεως δια να διατηρήση εάν επεβάλλετο, την ελευθερίαν της πρός δράσιν παρά το πλευρό των συμμάχων...

                      

  Επωφελήθην της ευκαιρίας ταύτης δια να ομιλήσω είς τον στρατιγόν Παπάγον επί των μυστικών στρατιωτικών λιμένων του διαμερίσματος Καβάλλας...

                                                                      Αριθ.119

     Ο εν Αθήναις Γάλλος Ναυτικός ακόλουθος, Πλοίαρχος Πώλ Λαχάλ, προς τον Αρχηγόν των ΓαλλικώνΝαυτικών Δυνάμεων.

 Αριθ.55

 Απόρρητον

 Αφορά: Ιταλοελληνικές σχέσεις.   Αθήναι,τη 31 Οκτωβρίου 1939.

                              Το υπ'αριθ. 45/46 της 25ης Οκτωβρίου 1939 τηλεγράφημα μου σας προειδοποιεί περί της επικειμένης δημοσιεύσεως μιας επιστολής της Ελληνικής Κυβερνήσεως πρός την Ιταλικήν Κυβέρνησιν,διά της οποίας διαπιστούνται αι φιλικαί μεταξύ των δύο χωρών υφιστάμεναι σχέσεις.Λέγεται μάλιστα,ότι γίνεται χρήσις της λέξεως <<συνεργασία>>:Η δήλωσις αύτη εζητήθη παρά της Ιταλίας,της οποίας το μετά της Ελλάδος σύμφωνον μη επιθέσεως είχε λήξει.Δια να αποφύγη την ανανέωσιν του,η Ελληνική Κυβέρνησις εδέχθη την ανταλλαγή επιστολών,ήτις,ως διατείνεται,δεν έχει την ιδίαν σημασίαν,την οποίαν θα είχεν εν διμερές σύμφωνον και αφίνει εις τας Αθήνας τας χείρας ελευθέρας δια να παράσχουν την συνδρομήν των,εις ωρισμένας περιστάσεις,εις την Γαλλίαν και την Αγγλίαν.Επιστολή της φασιστικής Κυβερνήσεως,συντεταγμένη υπό αυτούς τους όρου,υφ'ους και η της Ελληνικής Κυβερνήσεως,θα δημοσιευθή,ως λέγεται,ταυτοχρόνως.Πάντως δεν υφίσταται ουδέν μυστικόν σύμφωνον μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδος,ως υπεστηρίζετο, η δε ανταλλαγή των εν λόγω επιστολών δέον να μην ερμηνευθή ως μεταβολή του πολιτικού προσανατολισμού της Ελλάδος. Συνημμένως ευρίσκεται αντίγραφον εκθέσεως γραφείσης την 21ην Οκτωβρίου, επί του ιδίου θέματος,υπό του Στρατιωτικού μας Ακολούθου.

Πώλ Λαχάλ.

                                                                        Αριθ.132

             Ο Στρατηγός Βεϋγκάν, Ανώτατος Αρχηγός του πολεμικού θεάτρου εν τη Ανατολική Μεσογείω, προς τον Ανώτατων Αρχηγόν των κατά ξηράν Γαλλικών Δυνάμεων,Στρατηγόν Γκαμελαίν.

                                      

                                                                    (Απόσπασμα)

Αριθ.333/3S                                                                    Γενικόν Στρατηγείον, τη 14 Μαρτίου 1940

Απόρρητον 

Αφορά: Επαφάς μετά των Βαλκανικών Γενικών Επιτελείων.

      Λαμβάνω την τιμή να σας αναφέρω επί της εξελίξεως και των αποτελεσμάτων των επαφών μας μετά των διαφόρων Βαλκανικών Επιτελείων:

                             Εν Ελλάδι ο ταγματάρχης Σεργέρ, αξιωματικός της Διευθύνσεωςς Μεταφορών και Ανεφοδιασμού, μόλις απεπεράτωσε την ανατεθείσαν εις αυτόν αναγνώρισιν των βάσεων, η οποία διήρκεσε επί μίαν περίπου εβδομάδα. Δεν έχω ακόμη  εις χείρας μου την σχετικήν έκθεσιν.

                             Το Ελληνικόν Γενικόν Επιτελείον επέτρεψεν επίσης εις δύο αξιωματικούς της αεροπορίας την εκτέλεσιν αναγνωριστικής περιοδείας. Οι εν λόγω αξιωματικοί επανήλθον προ μικρού. Αι εκθέσεις των είναι ικανοποιητικαί. Αι αναγνωρίσεις των επέτρεψαν να διαπιστωθή οποίας σημαντικάς προσπαθείας κατέβαλε το Ελληνικόν Γενικόν Επιτελείον δια την οργάνωσιν αεροδρομίων, επιτρεπόντων την ταχείαν επέμβασιν συγχρονισμένων αεροπορικών σχηματισμών. Το Ελληνικό Γενικόν Επιτελείον θέτει από τούδε εις την διάθεσιν μας τας ακολούθους βάσεις:

                     Εν Θεσσαλία:Τας βάσεις Καρδίτσης-Φαρσάλων-Νέας Αγχιάλου-Τυρνάβου-Αλμυρού.

                     Εν Μακεδονία:Τας βάσεις Γιδά-Νέας Πέλλης-Λεμπέτ-Μικράς Μεγάλης-Μικράς- Γοργόπης/Χαιζερού-Λιβαδόγλουρης-Φλωρίνης-Πτολεμαϊδος.

  Ανεξαρτήτως μερικών τινων μεταβολών, τας οποίας εζητήσαμεν, τα αεροδρόμια ταύτα ανταποκρίνονται εις τας διατυπωθείσας ανάγκας.Θα συνδεθούν με τας βάσεις ανεφοδιασμού δι'οδών επικοινωνίας.Οι αξιωματικοί της αεροπορίας μας έμειναν λίαν ικανοποιημένοι εκ της υποδοχής, ης έτυχον, και των ευκολιών, τας οποίας παρέσχεν εις αυτούς το Ελληνικόν Γενικόν Επιτελείον.....

                                          

                                             Ο Ανώτατος Αρχηγός του εν τη Ανατολική Μεσογείω πολεμικού Θεάτρου

                                                                                                Βεϋγκάν

                                                                              Αριθ.134

                               Το Γαλλικόν Ναυαρχείον προς το Γαλλικόν Υπουργείον των Εξωτερικών

                  

                                                                           Τηλεγράφημα

Αριθ.4213                                                                                                               Παρίσιοι,τη 19 Μαϊου 1940

                 ...Το υλικόν τούτο,το οποίον δεν πρέπει να συνοδεύηται υπό προσωπικού, υποτίθεται, ότι έχει πωληθή εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν. Μετά την εκφόρτωσιν του εις τον λιμένα του Πειραιώς θα κατανεμηθή επί του ελληνικού εδάφους,συμφώνως προς τας οδηγίας του Γενικού Επιτελείου του Γαλλικού Στρατού. 

                    Η Ελληνική Κυβέρνησις είναι από τούδε πρόθυμος να παραλάβη υλικόν, προοριζόμενον δι'ενδεχομένως  αποβιβασθησόμενα συμμαχικά στρατεύματα.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αντί επιλόγου:

ΠΗΓΕΣ:      [1] Barros, J., Britain, Greece and the Politics of Sanctions: Ethiopia, 1935-1936 (Royal Historical Society: London, 1982), pp. 95-

194. G.A.K, Metaxas MSS, File 84, Ekthesis Sibliromatiki peri tis Stratigikis Katastaseos tis Elladas (no date, end of 1935)

[2] Quartanaro, R., “Imperial Defence on the Eve of the Ethiopian Crisis (July-October 1935)”, The Historical Journal, 20:1 (1977), 

pp. 216-217. Marder, A., “The Royal Navy and the Ethiopian Crisis of 1935-36”, The American Historical Review, 75:5 (1970), pp. 

1331-1332

[3] Salerno, “Multilateral strategy and diplomacy”, p. 65

[4] Ibid., p. 10

[5] Vogel, Germany and the Second World War, p. 373. Ekdotiki Athinon, Historia tou Hellenikoy Ethnous: Neoteros Hellenismos 

apo to 1913 os to 1941 (Athens, 1978), p. 401-402

[6] TNA, ADM 116/4200, Enclosure in 106/24/39 Medhurst,, Ross, and Packer to Waterloo, Athens 24 January 1939

[7] TNA, ADM 116/3949, Waterlow to Foreign Office, Athens 16 October 1938

[8]  TNA, ADM 116/4200, Enclosure in 106/24/39 Packer to Waterloo, Athens 24 January 1939

[9] G.A.K, Metaxas MSS, File 121, Isigitiki Ekthesis, (no date, beginning of 1935) p. 3

[10] Quartanaro, “Imperial Defence on the Eve of the Ethiopian Crisis”, p. 208

[11]   TNA, ADM 116/4200, Military Branch to Foreign Office, London, 20 February 1939, Appendix A

[12] Pratt, East of Malta West Of Suez, p. 156    

Πηγές εγγράφων: ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΡΗΞΕΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ            

                             Αριθ.103 σελ 159

                             Αριθ 105 σελ.160

                             Αριθ 108  σελ.167

                             Αριθ  109 σελ.168

                             Αριθ 110 σελ.170

                             Αριθ 111 σελ.171

                             Αριθ 112 σελ.172

                             Αριθ 116 σελ.181

                            Αριθ 118 σελ.183

                            Αριθ 119 σελ.185

                            Αριθ 132 σελ.211

                            Αριθ 134 σελ.215                                                          

                         

              

Γιαχβεδισμός και Χριστιανισμός

Είναι γνωστό τοίς πάσι πως ο Χριστιανισμός

όντας μία από τις τρεις Αβρααμικές θρησκείες ( οι άλλες δύο είναι ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ) έχει σαν βάση της , την παλαιά Διαθήκη. Η Ορθόδοξη όπως και η Καθολική εκκλησία θεωρούν την Π.Δ. ως βιβλίο  θεόπνευστο και αναπόσπαστο από το χριστιανικό δόγμα. Προς επίρρωσιν των γραφομένων θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το άρθρο του καθηγητού Νικολάου Μπαρτσιώτη περί της θέσεως της Παλαιάς Διαθήκης στην ορθόδοξη εκκλησία ( https://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/pd1.htm ) όπου αναφέρει : « Η θέση που έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία για την Παλαιά Διαθήκη είναι θέση που κατέχει από την εποχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από την εποχή των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Προβάλλεται από τους πολεμίους, ότι «εμείς έχουμε την Καινή Διαθήκη». Ούτε την Καινή Διαθήκη έχουν, ούτε το Χριστό έχουν. Όποιος απορρίπτει την Παλαιά Διαθήκη, απορρίπτει και την Καινή, διότι μία είναι η Διαθήκη. Ρήτρα, που προσδιορίζει τη σχέση Παλαιάς και Καινής Διαθήκης στην Εκκλησία είναι: «Προέλαβεν την Καινή η Παλαιά και ηρμήνευσε την Παλαιά η Καινή. Πολλάκις είπαν ότι δύο Διαθήκαι και δύο αδερφαί και δύο παιδίσκαι τον ένα Δεσπότη δορυφορούσι. Κύριος παρά Προφήτες καταγγέλεται, Χριστός εν τη Καινή κηρύσσεται. Ου καινά τα καινά, προέλαβε γαρ τα παλαιά. Ουκ εσβέσθη τα παλαιά ηρμηνεύθη γαρ εν τη καινή». 

  Καταλαβαίνουμε συνεπώς ότι η Π.Δ. αποτελεί ζωτικό κομμάτι της χριστιανικής λατρείας. Η απάρνηση αυτής αποτελεί απάρνηση και προδοσία της ίδιας της χριστιανικής πίστεως. Η Ορθόδοξη Εκκλησία επισήμως δηλώνει ότι η μη αποδοχή της Π.Δ συνιστά αίρεση , καθώς το «θεόπνευστο» αυτό βιβλίο προφητεύει τον ερχομό του Ιησού Χριστού (στην πραγματικότητα δεν το προφητεύει , αλλά αυτό θα αναλυθεί άλλη στιγμή). 

  Ποίος είναι όμως τελικώς ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης ; Είναι ο Χριστός ; Είναι η Αγία Τριάδα ; 

  Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Γιαχβέ ( Yahweh , εβραϊκά: יַהְוֶה‎ ) ο οποίος σύμφωνα με την Βίβλο , απεκαλύφθη στον Μωυσή και τον καθοδήγησε έτσι ώστε ο σκλαβωμένος , στους Αιγυπτίους , λαός του Ισραήλ , να ελευθερωθεί και να καταφύγει στην Γη της Επαγγελίας. Κατά την αποκάλυψη του Γιαχβέ στον Μωυσή , ο Θεός των πατέρων του ,(Έξοδος 3.6. 13. 15-16) , ανακηρύσσεται εθνικός Θεός του Ισραήλ. 

  Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι τα θρησκευτικά δόγματα επί της ουσίας είναι εργαλεία για την καθιέρωση και την τήρηση άγραφων-ηθικών νόμων , έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η κοινωνική συναρμογή και η ευρυθμία της κοινωνίας ενώ παράλληλα αυτοί οι ηθικοί κανόνες παραμένουν σταθεροί και άτεγκτοι διαμέσου των αιώνων καθώς αποτελούν δόγμα. Το δόγμα εξ ορισμού είναι κάτι το οποίο δεν επιδέχεται αλλαγής καθότι η αλλαγή αυτή θα αποτελέσει αίρεση. Στην Π.Δ. καμία αποκάλυψη Θεού δεν έγινε στους Ιουδαίους βοσκούς και απατεώνες. Λαμβάνοντας αυτά υπ'όψιν συνειδητοποιούμε ότι οι δέκα εντολές , οι οποίες είναι δήθεν θεϊκές , ή η χριστιανική ηθική και οι λεγόμενες αμαρτίες , επί παραδείγματι , η μοιχεία , υπάρχουν ώστε να αποτρέπουν αντικοινωνικά φαινόμενα. 

  Αφού αναλύσαμε τα παραπάνω , κρίνεται αναγκαίο να εντοπίσουμε τις ρίζες του Θεού των Εβραίων.

  Ο Γιαχβέ όπως αναφέρεται στην Βίβλο αποτελεί τον Θεό των προγόνων του Μωυσή και ανακηρύσσεται εθνικός Θεός του Ισραήλ. Αυτό το παραπάνω έρχεται να επιβεβαιώσει τα αρχαιολογικά ευρήματα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες ο Γιαχβέ αποτελούσε εθνικό θεό της Χαναάν , και λατρεύετο μεταξύ άλλων θεοτήτων κατά την ύστερη εποχή του Χαλκού και μετά ή κατά την εποχή του Σιδήρου. Οι θεοί της Χαναάν ήσαν πολυάριθμοι. Μερικοί από αυτούς είναι ο Έλ ,η Ασερά , ο Βάαλ ,οι οποίοι λατρεύονταν και από τους Ισραηλίτες. Ο Γιαχβέ μάλιστα είχε και σύζυγο την θεά Ασερά , όπως μαρτυρούν επιγραφές και αγγεία που βρέθηκαν στο Ισραήλ. 

Το παραπάνω αγγείο το οποίο ανεκαλύφθη στο Kuntillet Arjud , αποτελεί την απόδειξη ότι ο Γιαχβέ είχε ως σύζυγο την εστιακή θεά των Εβραίων, την Ασερά καθώς οι επιγραφές μαρτυρούν : « Ο Γιαχβέ και η Ασερά του ». 

Ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο εξωβιβλικής αναφοράς του Γιαχβέ είναι ο λίθος των Μοαβιτών , ο οποίος βρέθηκε στην σημερινή Ιορδανία το 1868. Ο λίθος θεωρείται ότι ανεγέρθη από τον βασιλιά Mesha του Μωάβ , μετά την νίκη του επί των Ισραηλιτών. Η επιγραφή αναφέρει ότι ο Μωάβ πήρε τα ιερά αντικείμενα της λατρείας του Γιαχβέ και τα προσέφερε στον θεό Kemosh ( εθνικός θεός του Μωάβ). 

Περί του 9ου π.Χ. αιώνος , ο Γιαχβέ γίνεται ο εθνικός θεός των Εβραίων και μέχρι και την εποχή της εξορίας τους από τον Ναβουχοδονόσορ ΙΙ  το 586 π.Χ. , ο πολυθεϊσμός ήταν υπαρκτός στο Βασίλειο Ισραήλ και την Ιουδαία. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται Ενοθεϊσμός και προκύπτει συνήθως από πολυθεϊστικά συστήματα. Ως Ενοθεϊσμός ορίζεται η πίστη ότι υπάρχει ένας θεός αλλά πλάι σε αυτόν λατρεύονται και άλλες μικρότερες θεότητες. Οι Εβραίοι έγιναν οριστικώς και εξ'ολοκλήρου μονοθεϊστές κατά την εποχή των Μακκαβαίων ( 2ος αιών. π.Χ. ). 

  Εν κατακλείδι, σύμφωνα με τα παραπάνω : 

• Οι Εβραίοι ως λαός της Χαναάν ήταν πολυθεϊστές κατά την ύστερη εποχή του Χαλκού μέχρι και τον 6ο αιώνα π.Χ. όπου ο Γιαχβέ γίνεται εθνικός θεός ( μονολατρευτική και όχι μονοθεϊστική θρησκεία- Ενοθεϊσμός)

• Ο Γιαχβέ δεν είναι ο αληθινός και μοναδικός θεός αλλά ένας θεός των λαών της Χαναάν , όπως και οι Έλληνες είχαν αντιστοίχως τους δικούς τους θεούς. 

• Καμία αποκάλυψη Θεού δεν έγινε στην Π.Δ. 

Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε είναι ότι ο Χριστιανισμός , όντας εν αρχή ιουδαϊκή αίρεση , βασίστηκε στην ιουδαϊκή θρησκεία η οποία αποτελεί μετεξέλιξη του ιουδαϊκού πολυθεϊσμού και ως εκ τούτου ο Γιαχβέ δεν είναι ο Χριστός ή η Αγία τριάδα. Η Αγία Τριάδα εφευρέθηκε κυριολεκτικώς από τους χριστιανούς για να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι ο Χριστός ήταν και θεός αλλά δεν ήθελαν να παρομοιάσουν τον τελευταίο με τον Δία ή οποιοδήποτε άλλο παγανιστικό θεό ο οποίος λάμβανε την μορφή ανθρώπου και μετέβαινε στην Γη. Επιπλέον , μπορούμε να πούμε ότι η Εκκλησία πρεσβεύει τον Παυλικιανισμό , δηλαδή την ηθική του Εβραίου αποστόλου και σίγουρα δεν πράττει ως προς τα λόγια του Ιησού. 

Ποία πρέπει να είναι η θέση μας ως Εθνικοσοσιαλιστές ; 

Ο ιουδαϊσμός όντας σε πόλεμο με το Άριο πνεύμα εδώ και αιώνες πρέπει να καταπολεμηθεί όπου και αν βρίσκεται. Όπως ανέφερα πριν , η θρησκεία αποτελεί όργανο το οποίο εξυπηρετεί το συμφέρον της κοινωνίας και κατ'επέκταση του έθνους και της φυλής. Για αυτό τον λόγο το δόγμα πρέπει να διαμορφωθεί σύμφωνα με το συμφέρον μας , ιδίως τα κρίσιμα αυτά χρόνια που το ίδιο το δόγμα χρησιμοποιείται για αντιρατσιστικούς λόγους και κρίνεται αναγκαίο να «Αριοποιηθεί» αμέσως , όπως ακριβώς έγινε στην Γερμανία κατά την περίοδο 1933-45. 

Πηγές : 

https://web.archive.org/web/20040620113741/http://itp.lcc.whecn.edu/bibint2/articles/berlinerblau5.htm

Finkelstein, Israel, and Silberman, Neil Asher, The Bible Unearthed: Archaeology's New Vision of Ancient Israel and the Origin of Its Sacred Texts, Simon & Schuster, 2002, pp. 241–242.

http://www.bbc.co.uk/programmes/b00zw3fl

BBC. 21 December 2011. Retrieved 4 July 2012.

https://www.ancient.eu/Yahweh/

Quote from the BBC documentary (prof. Herbert Niehr): "Between the 10th century and the beginning of their exile in 586 there was polytheism as normal religion all throughout Israel; only afterwards things begin to change and very slowly they begin to change. I would say it [the sentence "Jews were monotheists" - n.n.] is only correct for the last centuries, maybe only from the period of the Maccabees, that means the second century BC, so in the time of Jesus of Nazareth it is true, but for the time before it, it is not true."