Η Αξία της Φυλής - Β΄ Μέρος

   

Η βιολογική διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων, ήταν αντιληπτή από τα αρχαία χρόνια, όπως είδαμε και στο προηγούμενο άρθρο. Σε κάτι πιο σύγχρονο, Κάρολος Δαρβίνος.H έμπνευση του εκ του Εμπεδοκλή και του Αριστοτέλη, και η μελέτη του φυσικού κόσμου τον οδήγησε στη θεωρία της εξέλιξης. Ο Δαρβίνος επιδιώκοντας να ερμηνεύσει τους βασικούς κανόνες της ζωής, υπό το βιολογικό πρίσμα, κατανόησε την βιοποικιλότητα που επικρατεί μεταξύ των ανθρώπων παγκοσμίως.

Η φυλή, όπως αναφέραμε αποτελεί ένα σύνολο ατόμων με κοινή βιολογική υπόσταση. Η διαδικασία που διαφοροποιήθηκαν οι άνθρωποι, είναι καθαρά φυσική.

Στο βιβλίο «RACE DIFFERENCES IN INTELLIGENCE» από τον ψυχολόγο Richard Lynn διαβάζουμε: 

Σελ 7

«Είναι μια γενική αρχή της εξελικτικής βιολογίας ότι όταν πληθυσμοί ειδών απομονωθούν ο ένας από τον άλλο εξελίσσονται σε δύο ή περισσότερα υπο-είδη. Αυτά ονομάζονται γενικά ποικιλίες, ή φυλές. Στην περίπτωση των ανθρώπων, αυτές οι διαφορετικές ποικιλίες ονομάζονται φυλές. Αυτές οι διαφορετικές ποικιλίες εξελίσσονται ως αποτέλεσμα των τεσσάρων διαδικασιών των ιδρυτικών αποτελεσμάτων, της γενετικής παρέκκλισης, της μετάλλαξης και της προσαρμογής. Το βασικό αποτέλεσμα είναι ότι όταν ένας πληθυσμός χωρίζεται και μια ομάδα μεταναστεύει σε μια νέα τοποθεσία για να σχηματίσει έναν νέο πληθυσμό, η ομάδα που μεταναστεύει δεν θα είναι γενετικά ταυτόσημη με αυτήν που μένει πίσω. Εξ ου και οι δύο πληθυσμοί διαφέρουν γενετικά. Το φαινόμενο γενετικής παρέκκλισης είναι ότι οι συχνότητες των γονιδίων αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου σε κάποιο βαθμό ως τυχαίο και αυτό οδηγεί σε διαφορές μεταξύ των πληθυσμών.»

Στο ζήτημα περί ύπαρξης φυλής ο Richard Lynn αναφέρει:

Σελ 11

«Από τον δέκατο όγδοο αιώνα έως τα μεσαία έτη του εικοστού αιώνα όλοι οι ανθρωπολόγοι, οι βιολόγοι και οι κοινωνικοί επιστήμονες δέχτηκαν ότι το ανθρώπινο είδος περιέχει μια σειρά βιολογικά διακριτών φυλών. Έτσι, στη δεκαετία του 1920 ο Βρετανός ανθρωπολόγος Sir Arthur Keith έγραψε: Τόσο σαφώς διαφοροποιημένοι είναι οι τύποι της ανθρωπότητας που, αν ένας ανθρωπολόγος παρουσίαζε ένα πλήθος ανδρών που προέρχονταν από τους τύπους Australoid, Negroid, East Asia ή Caucasoid, θα μπορούσε να διαχωρίσει ένα ανθρώπινο στοιχείο από το άλλο χωρίς δισταγμό ή λάθος (Keith, 1922, σελ. xviii). Περιέργως, αυτή η φαινομενικά αδιαμφισβήτητη παρατήρηση άρχισε να αμφισβητείται από τα μέσα του εικοστού αιώνα, όταν ένας αριθμός ανθρωπολόγων άρχισε να ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν φυλές. Ένας από τους πρώτους που υιοθέτησε αυτήν τη θέση ήταν ο ανθρωπολόγος Ashley Montagu(εβραίος) (1945a.) Στο βιβλίο του «Ο πιο επικίνδυνος μύθος του ανθρώπου: Η πλάνη της φυλής». Ο τίτλος υποδηλώνει ότι η έννοια της φυλής είναι μύθος και ως εκ τούτου δεν υπάρχει κάτι σαν φυλή. Ωστόσο, στο βιβλίο ο Montagu κατέστησε σαφές ότι πίστευε ότι υπάρχουν φυλές. Έγραψε: Στη βιολογική χρήση μια φυλή θεωρείται ότι είναι μια υποδιαίρεση ενός είδους που κληρονομεί τα φυσικά χαρακτηριστικά που χρησιμεύουν για να το διακρίνει από άλλους πληθυσμούς του είδους. Με τη γενετική έννοια, μια φυλή μπορεί να οριστεί ως ένας πληθυσμός που διαφέρει ως προς τη συχνότητα εμφάνισης ορισμένων γονιδίων από άλλους πληθυσμούς, με έναν ή περισσότερους από τους οποίους είναι ικανός να ανταλλάσσει γονίδια πέρα από τα όρια (συνήθως γεωγραφικά) που τα διαχωρίζουν. Εάν ερωτηθούμε αν με αυτήν την έννοια υπάρχει ένας δίκαιος αριθμός φυλών στο ανθρώπινο είδος, η απάντηση είναι ότι υπάρχει (σελ. 6). Είναι σαφές από αυτό ότι η φυλή δεν είναι ούτε «μύθος» ούτε «πλάνη». Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Montagu αποδεχόταν προφανώς ότι υπάρχουν φυλές, φαίνεται περίεργο που θα έπρεπε να είχε δώσει στο βιβλίο του έναν τόσο παραπλανητικό τίτλο.»

Σελ 13

«Οι Αμερικανοί έχουν γίνει πολύ ευαίσθητοι στη φυλή, και ο όρος έχει αποκτήσει έντονα ευαίσθητες υποδηλώσεις. Πολλοί Αμερικανοί επιστήμονες επέλεξαν τη μη ύπαρξη ανθρώπινων φυλών. Επιπλέον, οι αυξανόμενες απαιτήσεις της «πολιτικής ορθότητας» αντιτίθενται στη χρήση του όρου μέσα και έξω από την επιστήμη [...] Λίγοι επιστήμονες τολμούν να μελετήσουν τη φυλετική προέλευση, μήπως αυτοί θεωρούνται ρατσιστές απλώς και μόνο επειδή ενδιαφέρονται για το πρόβλημα.» «Ο λόγος για την απόρριψη της έννοιας της φυλής από έναν αριθμό Αμερικανών ανθρωπολόγων είναι εμφανής από τον τίτλο του βιβλίου Man's Most Dangerous Myth. Ο Montagu προφανώς πίστευε ότι η συνείδηση των ανθρώπων για τη φυλή είναι επικίνδυνη επειδή τείνει να προάγει φυλετικούς ανταγωνισμούς που μπορούν να κλιμακωθούν σε σύγκρουση. Για να αποφευχθεί αυτό θα ήταν καλύτερο να καταργηθεί η έννοια της φυλής. Στην Ευρώπη οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι αποδέχονται την εγκυρότητα της έννοιας της φυλής. Έτσι, μια έρευνα Πολωνών ανθρωπολόγων που πραγματοποιήθηκε το 2001 διαπίστωσε ότι το 75% συμφώνησε με την πρόταση «Υπάρχουν βιολογικές φυλές στο είδος Homo sapiens» (Kaszycka and Strzalko, 2003). Κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες η ύπαρξη φυλής αρνήθηκε από έναν αριθμό ανθρωπολόγων και μερικών βιολόγων και κοινωνικών επιστημόνων που έχουν θυσιάσει την επιστημονική τους ακεραιότητα στην πολιτική ορθότητα.»

Δυστυχώς, όπως αναφέρει και ο συγγραφέας, ο όρος φυλή για πολιτικούς λόγους έχει υποτιμηθεί. Εξετάζοντας όμως θέματα που αφορούν την επιστήμη, πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί.

Αφού λοιπόν αναλύσαμε γενικώς τον όρο φυλή, από βιολογική, αλλά και πολιτική σκοπιά, πάμε να δούμε τις άμεσες επιπτώσεις που έχει η γενετική μας υπόσταση στη πνευματική μας υπόσταση: Οι έρευνες που επικαλούμαι, εκ των ψυχολόγων Thomas J. Bouchard Jr, Robert Plomin και άλλων, αποδεικνύουν ότι κατά μέσο όρο, τα ψυχικά χαρακτηριστικά εξαρτώνται κατά το ήμισυ εκ του dna. Το άλλο μέρος, που μένει που αφορά το περιβάλλον, αφορά συγκεκριμένα το μη κοινό περιβάλλον, οι παράγοντες του οποίου δεν είναι όλοι γνωστοί. 

Βασικές μέθοδοι για την ανίχνευση της κληρονομικής επιρροής, είναι τα adopt studies(σύγκριση ομοιοτήτων-διαφορών μεταξύ θετών και βιολογικών(που χωρίστηκαν κατά τη γέννηση) αδερφών).Και τα twin studies (σύγκριση ομοιοτήτων-διαφορών μεταξύ μονοζυγωτικών διδύμων(αδέρφια που μοιράζονται το 100% των γονιδίων τους), και διζυγωτικών(αδέρφια που μοιράζονται το 50% των γονιδίων τους)). Οι νέες μέθοδοι, αφορούν απευθείας το dna, όπου συγκρίνουν προσωπικότητες(ομοιότητες-διαφορές στο χαρακτήρα) και γενετικές αποστάσεις(ομοιότητες-διαφορές στο dna) , κι επίσης η επιστημονική κοινότης προσπαθεί να βρει συγκεκριμένα γονίδια, που παίζουν ρόλο στη συμπεριφορά.

Μέσα στις έρευνες, θα βρείτε επίσης το βιβλίο του Lynn, και την έρευνα των ψυχολόγων Rushton και Jensen. Τα συγκεκριμένα, αφορούν άμεσα διαφορές μεταξύ φυλών, στη πνευματική ικανότητα, και αποδεικνύουν τη συσχέτιση φυλης-iq , μέσω των adopt studies(όπου μαύρα παιδία μεγάλωσαν σε οικογένεια λευκών, με παροχές κλπ, και διατήρησαν χαμηλό iq, ενώ όταν το αντίστοιχο έγινε σε λευκά παιδιά διατήρησαν υψηλο, σε μιγάδες(μίσος μαύρος, μισός λευκός), το iq ήτο στο ενδιάμεσο).

Εν τούτοις, κρίνεται απαραίτητο να εξετάσουμε έναν σημαντικότατο, για την συνοχή και την αρμονία της κοινωνίας, παράγοντα. Ο παράγων αυτός είναι η ομοιογένεια της κοινότητος και για αυτόν τον λόγο θα εξετασθούν παρακάτω οι επιπτώσεις της ελλείψεως της ομοιογένειας ( λ.χ. Πολυφυλετισμός, Πολυπολιτισμός) στους τομείς του αλτρουισμού, της συνεργασίας και της εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών του ιδίου κοινωνικού συνόλου.

Βάσει των ερευνών παρατηρείται αρνητική σχέση, μεταξύ ποικιλομορφίας και εμπιστοσύνης. Στην έρευνα των Peter Thisted Dinesen, Merlin Schaeffer και Kim Mannemar Sønderskov, που στηρίχθηκε σε 87 μελέτες διαβάζουμε:

Σελ 16

«Δεύτερον, η αρνητική σχέση ισχύει για όλους τους τύπους εμπιστοσύνης, αλλά με σημαντική διακύμανση της ισχύος μεταξύ των τύπων. Η αρνητική σχέση είναι ισχυρότερη για την εμπιστοσύνη σε γείτονες, ενδιάμεση για εμπιστοσύνη εντός ομίλου και γενικευμένη κοινωνική εμπιστοσύνη και ασθενέστερη για εμπιστοσύνη εκτός ομίλου (για την τελευταία, η σχέση είναι ασήμαντη). Επομένως, η εθνική ποικιλομορφία έχει μεγαλύτερη σημασία για την εμπιστοσύνη σε άτομα στο άμεσο οικιστικό περιβάλλον, αλλά το αποτέλεσμα επεκτείνεται και πέρα από αυτό το περιβάλλον για να εμπιστευόμαστε άλλους ανθρώπους γενικά.»

Γενικώς, παρατηρείται η μείωση της εμπιστοσύνης και του αλτρουισμού σε περίπτωση αυξήσεως της εθνικής ποικιλομορφίας. Εδώ πρέπει να τονιστεί κάτι: Σε πολλές έρευνες, θα δούμε ότι αναφέρεται το εξής: Η εμπιστοσύνη, μπορεί να αυξηθεί όταν μικραίνει η κοινωνική απόσταση. Αυτό, κρύβει τη μισή αλήθεια. Ναι μεν αποδέχεται το γεγονός ότι υπάρχει ένα ένστικτο που μας οδηγεί στους ομοίους, αλλά ταυτοχρόνως δίνει κοινωνικό πρόσημο σε όλο αυτό. Σήμερα παρατηρούμε έντονα, το φαινόμενο του tribalism, όσον αφορά τις ομάδες, τα κόμματα και τα κινήματα. Παρατηρούμε ότι μόνο με προβολή ομοιοτήτων, κυρίως κοινωνικών-τεχνητών, θα νιώσει κάποιος μια ανάλογη ταύτιση (που και σε αυτές τις περιπτώσεις (καταστάσεις που ανήκουμε σε κοινές ομάδες), υπάρχουν έρευνες που δείχνουν ότι η φυλή (για ζητήματα όπως η ενσυναίσθηση) είναι σημαντικός παράγων). Δηλαδή σε μια ουδέτερη κατάσταση, που δεν υπάρχει κάποιο είδος προπαγάνδας ή γενικά ένας κοινωνικός φορέας να μας δείξει πόσο «όμοιοι» είμεθα με τους αλλόφυλους, αυτομάτως πάντα θα δείχνουμε προτίμηση προς τους ομοφύλους. 

Συνεχίζουμε την μελέτη σε άλλες έρευνες, που αποδεικνύουν πως η γενετική ομοιότητα συνδέεται άμεσα με τον αλτρουισμό, τη φιλία και γενικώς θετικά με τις κοινωνικές σχέσεις. Τα ένστικτά μας είναι διαμορφωμένα, ώστε να δημιουργούμε κοινωνικές σχέσεις με ομοίους. Οποιαδήποτε παρέκκλιση αυτού, οφείλεται σε προπαγάνδα και σε κοινωνικά(η αγαπημένη λέξη του πολιτιστικού μαρξισμού) κατασκευάσματα. Με λίγα λόγια, για να συντηρηθεί μια πολυφυλετική κοινωνία, πρέπει να γίνεται συνεχής προπαγάνδα, και να στηρίζεται σε τεχνητά κατασκευάσματα. Η κοινωνική έλξη ομοίων, είναι καθαρά εξελικτικό εργαλείο.

Στην έρευνα του Rushton περί γενετικής ομοιότητας και αλτρουισμού διαβάζουμε: 

Σελ 2

«Όπως αναγνωρίστηκε από τον Δαρβίνο (1871), ωστόσο, μια γενετική βάση για τον αλτρουισμό θα αποτελούσε παράδοξο για τις θεωρίες της εξέλιξης: Πώς θα μπορούσε ο αλτρουισμός να εξελιχθεί μέσω της «επιβίωσης του καταλληλότερου» όταν, από την πλευρά του, η αλτρουιστική συμπεριφορά μειώνει την προσωπική φυσική κατάσταση; Εάν τα πιο αλτρουιστικά μέλη μιας ομάδας θυσιάζονται για τους άλλους, διατρέχουν τον κίνδυνο να αφήσουν λιγότερους απογόνους να μεταδώσουν τα ίδια τα γονίδια που διέπουν την αλτρουιστική συμπεριφορά.»

«Η επίλυση του παράδοξου αλτρουισμού είναι ένας από τους θριάμβους που οδήγησαν στη νέα σύνθεση που ονομάζεται κοινωνιοβιολογία: […..]Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, η μονάδα ανάλυσης για την εξελικτική επιλογή δεν είναι ο μεμονωμένος οργανισμός αλλά τα γονίδια του: Τα γονίδια είναι αυτά που επιβιώνουν και μεταδίδονται, και μερικά από τα ίδια γονίδια θα βρεθούν όχι μόνο στους άμεσους απογόνους αλλά και στα αδέλφια, ξαδέλφια, ανιψιές / ανιψιές και εγγόνια. Εάν ένα ζώο θυσιάζει τη ζωή του για τους απογόνους του αδερφού του, διασφαλίζει την επιβίωση των κοινών γονιδίων επειδή, από κοινή καταγωγή, μοιράζεται το 50% των γονιδίων του με κάθε αδελφό και το 25% με τους απογόνους του κάθε αδελφού» (επιλογή συγγενών και εγωιστικό γονίδιο)

Σελ 52

«Μελέτες αλτρουισμού και πολιτικής στάσης στα δίδυμα εκτιμούν ότι περίπου το 50% της διακύμανσης σχετίζεται με την άμεση γενετική κληρονομιά, ουσιαστικά 0% με το κοινό οικογενειακό περιβάλλον του διδύμου και το υπόλοιπο με το συγκεκριμένο περιβάλλον κάθε δίδυμου. Μελέτες ανθρωπίνων γάμων και φιλιών δείχνουν ότι οι άνθρωποι επιλέγουν ο ένας τον άλλον με βάση την ομοιότητα, κατατάσσοντας τις πιο γενετικά επηρεασμένες από ένα σύνολο ομοιογενών χαρακτηριστικών. Αυτά τα δεδομένα υπονοούν μια γενετική ενεργοποίηση κοινωνικών επιρροών, έτσι ώστε, εντός των περιορισμών που επιτρέπονται από το συνολικό φάσμα των πολιτιστικών εναλλακτικών λύσεων, οι άνθρωποι να δημιουργούν περιβάλλοντα που να είναι συμβατά με τους γονότυπους τους.[....]Σίγουρα είναι πλέον καιρός η γενετική διακύμανση, το πρώτο αξίωμα της θεωρίας του Δαρβίνου, να ενσωματωθεί πιο επίσημα στη θεωρία για την ανθρώπινη συμπεριφορά τόσο στις εξελικτικές όσο και στις κοινωνικές επιστήμες. Σιωπηρά, τότε θα μπορούσε να φανεί πιο εύκολα ότι αυτή η διαφορά στην ανθρώπινη συμπεριφορά, συμπεριλαμβανομένων τόσο περίπλοκων κοινωνικών προσπαθειών όπως η επιλογή συντρόφου, η επιλεκτική φιλία και ο πατριωτισμός εντός της ομάδας, έχει γενετική βάση.» (θεωρία της γενετικής ομοιότητος) 

Παρατηρούμε λοιπόν, ότι η τάση να δείχνουμε αλτρουισμό σε ομοίους, είναι αποτέλεσμα εξελικτικής διαδικασίας.Υπάρχουν κι άλλες ερμηνείες του φαινομένου. Το βασικό όμως είναι, το ότι ο άνθρωπος, ενστικτωδώς επιδιώκει να σχηματίζει ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς με ομοίους, είναι κάτι το αποδεκτό. Σήμερα, δεχόμεθα επίθεση από παντού. Σκοπός του συστήματος είναι η δημιουργία κοινωνιών, δίχως κοινή ταυτότητα, δίχως κοινά φυσικά χαρακτηριστικά. Μια κοινωνία, που κοινωνικά θα διατηρείται μόνο με τεχνητά μέσα (προπαγάνδα, νόμοι υπέρ των εισβολέων κτλ.). Κόντρα λοιπόν στα φυσικά ένστικτα, το σύστημα καταστρέφει τη βιολογική πραγματικότητα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του.

Συμπερασματικά, η μόνη Ιδέα που εκφράζει την ουσία της βιολογικής υπάρξεως , υπηρετεί την Φύση και συνάμα τον άνθρωπο είναι ο ΕΘΝΙΚΌΣ ΚΟΙΝΩΝΙΣΜΌΣ. Η Ιδέα μας είναι η μόνη που προωθεί αληθινά τον Φυλετισμό , φέρει το αιώνιο πνεύμα των προγόνων μας (Αίμα και Γη) και θα εξασφαλίσει αρχικώς μεν την επιβίωση της Φυλής μας, έπειτα δε θα την καταστήσει ισχυρή έτσι ώστε να αντιμετωπίσει κάθε αντιξοότητα , στα πλαίσια του αέναου αγώνα των ειδών για επιβίωση. 

                                                                                                                                      ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ

Διαβάστε επίσης : Η Αξία της Φυλής - Μέρος Α΄

(Για να δείτε τις έρευνες που παραθέτουμε , πατήστε στις λέξεις με κόκκινο χρώμα)