Γεννηθήκαμε με λόγο, με ψυχή. Με την θεϊκή σπίθα που κίνησε και κινεί την λογική μας. Μέσω της λογικής και της παρατηρήσεως μπορέσαμε να δούμε. Αποκτήσαμε ιδέα. Γίναμε ιδεολόγοι. Γίναμε οι αιρετικοί σε μια κοινωνία που το μόνο κοινόν που την συνθέτει είναι η κοινή ανάγκη των ανθρώπων να καούν στην πυρά του εκφυλισμού. Προσπαθήσαμε να τους δείξουμε το δρόμο, να τους βοηθήσουμε να ασπαστούν την ιδέα. Να τους "ανοίξουμε τα μάτια" ώστε να αντικρίσουν και αυτές, οι άψυχες σάρκες, το κακό που συνοδεύει την αντινόησή τους.
Είναι όμως καταδικασμένοι. Ανίκανοι να γίνουν έλλογοι. Διότι ποτέ δεν θα αναρωτηθούν το "γιατί". Παρασυρόμενοι από το συναίσθημα θα αρκούνται σε προγραμματισμένες απαντήσεις για ερωτήσεις που ποτέ δεν έθεσαν στον εαυτό τους. Θέλουν βίο δίχως βία. Θέλουν κίνηση δίχως πόλεμο. Θέλουν νόμους που νέμουν τις πόλεις τους. Ελεύθεροι οι άνθρωποι να μισούν την όψη του ανδρός. Ελεύθεροι να επιδιώκουν την έλευση του χάους προσβάλλοντας τον δυϊσμό που δίνει νόημα στην ύπαρξη. Φωνάζουν για δικαιώματα αλλά δεν μπορούν να προσδιορίσουν τι είναι δίκαιο. Δεν δύνανται να διακρίνουν το ορθό από το λάθος. Αν τους ρωτήσεις θα σου απαντήσουν με σιγουριά ότι δεν υπάρχει αντικειμενικά ορθό και αντικειμενικά λάθος ενώ για να ισχύει η απάντησή τους πρέπει να είναι αντικειμενικά ορθή.
Πολίτες δίχως πολιτική ζουν σε κράτη όπου δεν κρατούν, εφησυχασμένοι με την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας. Προασπίζουν τις ταυτότητες μα πολεμούν την βιολογική ταύτιση που δίνει την δυνατότερη εξ'αυτών. Πολλοί θέλουν να ζουν με έθη δίχως έθνη, ενώ άλλοι ζητούν έθνη δίχως φυλή, τη βάση που γεννά τα έθη και κάνει τους ανθρώπους να νέουν προς τα έθνη. Ο κοινοτισμός τους υπηρετεί την ύλη ενώ θαρρούν τους εαυτούς τους επαναστάτες όσο η κεφαλαιοκρατία τρέφεται από το σάπιο κουφάρι του υλισμού τους. Αποσκοπούν σε συλλογικότητες με ανεξέλεγκτο ατομικό προσδιορισμό,συλλογικότητες βασισμένες στον ατομικισμό. Είτε πνίγονται στην προσωπολατρεία είτε στην πίστη εις θρησκείες που εχθρεύονται τους εαυτούς τους. Αναρχικοί με αρχή την αναρχία, άθεϊστές με αντιθρησκευτικό θρησκευτικό δόγμα. Οι περισσότεροι ανόητοι με καθοδηγητές παρανοϊκούς.
Μα πώς κατέληξαν στο σκότος; Έληξε το φως; Πέθανε ο θεός; Η απάντηση είναι απλή. Το φως υπήρχε και θα υπάρχει. Το σκότος όμως τους έπεισε για την ανυπραξία του ιδίου. Μη μπορώντας να αναγνωρίσουν το κακό βάδισαν και βαδίζουν στο δρόμο του. Αντικρίζουν τη διαστροφή μη διαβλέποντας την κατεύθυνσή της προς το χάος. Τυφλωμένοι από τα πάθη αφήνουν το σώμα να τους κινεί καθώς το πνεύμα τους παραμένει ακίνητο. Δεν τους αρέσουν οι ακραίες οδοί θα σου πουν,ανακουφισμένοι που απορρίπτουν τις ακραία καλές εξ'αυτών. Οφείλουμε να τους σώσουμε; Οφείλουμε να αγωνιστούμε δια την νίκη; Έχουμε ήδη χάσει; Αν μπορούμε να κερδίσουμε τι πρέπει να πράξουμε; Ποιος είναι εν τέλει ο αγών μας;
Θα ήτο απερισκεψία το να απαντήσουμε στις παραπάνω ερωτήσεις πρωτού εξηγήσουμε ποιοι είμαστε. Οι ζωντανοί. Αυτοί που διαβιώνουν εις πνευματικώς νεκρά σύνολα που πασχίζουν να αποβιώσουν βιολογικώς. Φίλοι της σοφίας περιβαλλόμενοι από όντα συμφιλιωμένα με την άγνοια. Εκείνοι που μελετούν τον φυσικό κόσμο και τους κανόνες που διέπουν τους ανθρώπους ως κομμάτι αυτού. Γνωρίζουμε εις βάθος την ανθρώπινη φύση και μαχόμαστε δια την δύναμη που την κινεί. Το αίμα. Την γενετική που γεννά την βιολογική υπόσταση και κατ'επέκταση την πνευματική. Την ουσία που ενώνει τους ανθρώπους με τα ισχυρότερα δεσμά και τους διαχωρίζει με τον τελειότερο τρόπο. Είμεθα οι Φυλετιστές. Οι υποστηρικτές του κοινοτισμού με βάση το ιερότερον κοινόν, το όμαιμον. Οι εθνικοκοινωτιστές που αποσκοπούν εις εξέλιξη και αρμονία. Εξέλιξη που θα επέλθει μέσω της ευγονίας. Ευγονία που θα επέλθει διαμέσου της κινήσεως των όμαιμων γόνων προς την ρομαντική κατεύθυνση του υπερανθρώπου. Του ανθρώπου που σέβεται την φύση του και καταφέρνει να δαμάσει τις ατέλειες αυτής. Του ανθρώπου που βλέπει τους ομοίους του και μάχεται δια αυτούς και την επιβίωσή των. Την επιβίωση δηλαδή των ιδίων του των γονιδίων. Έτσι φτάνει στην αρμονία, στην ύπαρξη που του αρμόζει και γεννήθηκε να αποζητά.
Οφείλουμε να σώσουμε τις άψυχες μάζες; Διατί; Λόγω κάποιας παράλογης συναισθηματικής προσκόλλησης; Από ποιον; Από τον ίδιο τους τον εαυτό; Αυτό δεν είναι σωτηρία, είναι έργο για τους άεργους. Μάχη για τους άμαχους. Δράση ώστε να αντιδρούν. Για όποιον θελήσει να ξεφύγει από τον γκρεμό θα είμαστε εκεί να τον τραβήξουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Όσοι επιθυμούν να πηδήξουν θα λάβουν την ώθηση που θα τους επιτρέψει να το επιτύχουν. Οφείλουμε να αγωνιστούμε δια την νίκη; Έχουμε ήδη χάσει; Αν μπορούμε να κερδίσουμε τι πρέπει να πράξουμε; Ποιος είναι εν τέλη ο αγών μας; Ο αγών μας δεν διέπεται από νίκη μήτε από ήττα. Δεν ηττηθήκαμε ποτέ διότι ποτέ δεν βαδίσαμε προς τη νίκη. Όσοι πέρασαν δεν έδειξαν το δρόμο προς τη νίκη μα προς το φως , προς την σωτηρία. Το φως δεν ηττάται και δεν εξυπηρετεί την νίκη οποιουδήποτε. Δεν πολεμάς ενάντια στο φως μα ούτε υπέρ του. Βρίσκεται εκεί για να σε καθοδηγήσει. Είτε το ακολουθήσεις είτε το αρνηθείς οι συνέπειες θα βαρύνουν εσένα και όχι εκείνο. Εμείς διαλέξαμε το δρόμο του. Αυτός είναι λοιπόν ο αγών μας. Πολλοί θα σας πουν ότι είμαστε οι σταγόνες από την βροχή που έρχεται. Ψεύτες. Βροχή θα έρθει μόνο υπό την μορφή αδαών, δημιουργώντας λασπολόγους και δροσίζοντας τους πράκτορες του χάους που θα απολαμβάνουν τις ανοησίες των. Εμείς δεν θα αποτελέσουμε κομμάτι αυτής της βροχής. Αυτόνομες σταγόνες θα πέσουν εμποτισμένες με την φλόγα που καίει μέσα μας και θα γίνουν υγρό πυρ ενάντια στους φορείς του εκφυλισμού, μα αχτίδες φωτός για τους εν δυνάμει φίλους μας. Κοιτάζοντας ψηλά θα τρομάξεις με την όψη την φωτιάς. Αν κρατήσεις όμως τα μάτια σου ανοιχτά θα δεις το δρόμο για την σωτηρία. Εκεί θα βρεις και εμένα.
