 |
| Ο Θάνατος Των Ψεμάτων |
Όπως θα γνωρίζετε ήδη οι περισσότεροι συναγωνιστές, το σύστημα αλλά και επιτήδειοι ανά τα χρόνια έχουν προσπαθήσει να εκδώσουν διάφορα βιβλία τα οποία δήθεν αποτελούν πρωτογενείς πηγές για την ζωή του Αδόλφου Χίτλερ. Ο Χίτλερ ίσως αποτελεί την μοναδική προσωπικότητα της ιστορίας που έχει συκοφαντηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό αλλά και αποτελεί συναρπαστικό γεγονός το ότι κάθε τόσο κάποιος χρειάζεται να εκδώσει ένα πλαστό έργο σχετικά με την προσωπικότητα ή τον βίο του. Ένα τρανταχτό παράδειγμα συνιστούν τα λεγόμενα "Ημερόλογια Χίτλερ" που ξαφνικώς ανεκαλύφθησαν από τον Konrad Kujau, ένα πρώην μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας. Όταν τα ημερολόγια εξεδόθησαν την δεκαετία του '80, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ελέγξει την αυθεντικότητα τους. Εγκεκριμένοι (και όχι έγκριτοι) και διάσημοι ιστορικοί όπως ο Hugh Trevor- Roper διέδιδαν ότι τα ημερόλογια ήσαν αυθεντικά την εποχή εκείνη, με αποτέλεσμα τα ΜΜΕ να οργιάσουν σχετικά με το νέο εύρημα. Το γερμανικό περιοδικό Stern μάλιστα αγόρασε τα ημερολόγια το 1983 για 9.3 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα και έπειτα άρχισε να πουλάει δικαιώματα σε διάφορα άλλα πρακτορεία ειδήσεων. Ένα από αυτά ήταν και η γνωστή εφημερίδα Sunday Times που έκανε προσφορά 200.000$ στο περιοδικό για να λάβει το εκδοτικό δικαίωμα για την βρετανική Κοινοπολιτεία. Παρά τον όλο χαμό, τελικώς απεκαλύφθη η απάτη από ειδικούς που εξέτασαν τις "αυθεντικές" σελίδες που είχε παρουσιάσει ο Kujau και ο τελευταίος συνελήφθη από τις γερμανικές αρχές. [1] [2]
 |
| Παράδειγμα των δήθεν χειρόγραφων σημειώσεων του Αδόλφου Χίτλερ τις οποίες κατασκεύασε ο Kujau |
Η ιστορία της Πολιτικής Διαθήκης
Η Πολιτική Διαθήκη του Χίτλερ είναι μία συλλογή σημειώσεων οι οποίες δήθεν εμπεριέχουν λόγια και συζητήσεις του Χίτλερ κατά την περίοδο του Φεβρουαρίου μέχρι τις αρχές του Απριλίου του 1945. Πρώτα το βιβλίο εξεδόθη στα γαλλικά το 1959 και έπειτα στα αγγλικά το 1961, ενώ στα γερμανικά το 1981. Οι σημειώσεις θεωρούνται ως συνέχεια του Hitler's Table Talks (άλλο ένα αμφιλεγόμενο βιβλίο που χρησιμοποιεί την ίδια πηγή με την Πολιτική Διαθήκη), και είναι αποτέλεσμα των καταγραφών που υποτίθεται έκανε ο Martin Bormann κατά τα έτη 1941-44. Παρόλο που διάφοροι ιστορικοί έσπευσαν να τα ανακηρύξουν αυθεντικά και ακρίτως να τα παραθέσουν ως πηγές στα βιβλία των, ο γνωστότερος και mainstream βιογράφος του Χίτλερ, Ian Kershaw, απέφυγε να χρησιμοποιήσει αυτά τα δύο βιβλία για τα έργα του, ακριβώς λόγω της αμφιλεγόμενης φύσεως τους.
Την Πολιτική Διαθήκη "ανεκάλυψε" και εξέδωσε o Ελβετός τραπεζίτης και πρώην πράκτορας της Abwehr [3], Francois Genoud, ο οποίος αργότερα ισχυρίστηκε ότι επέστρεψε το πρωτότυπο των σημειώσεων στην πηγή τους, τον Walter Funk, ο οποίος τις κατέστρεψε (!). Προφανώς ο Genoud σκαρφίστηκε αυτή την δικαιολογία διότι εξέλειπε ένα πραγματικό γερμανικό πρωτότυπο έγγραφο. Επιπρόσθετα, το ανύπαρκτο γερμανικό πρωτότυπο "μετεφράσθη" στα γαλλικά (η πρώτη γλώσσα στην οποία εξεδόθει το εν λόγω βιβλίο) και αργότερα το γαλλικό κείμενο, αναμετεφράσθη (!) στα γερμανικά. Πάραυτα, ο "έγκριτος" καθηγητής της Οξφόρδης, Trevor-Roper, δεν είπε τίποτε από όλα αυτά στο αναγνωστικό κοινό και θεώρησε ορθό να γράψει και την εισαγωγή στην Πολιτική Διαθήκη. Δεν πρέπει βέβαια αυτό να μας εκπλήσσει καθότι ήταν ο ίδιος που υπεστήριξε ότι τα Ημερόλογια του Χίτλερ είναι αληθινά. Προφανώς όλα αυτά έγιναν για το χρήμα, τα εκδοτικά δικαιώματα και την φήμη. Ο Trevor-Roper θεώρησε ότι ο Genoud θα του παρέδιδε περισσότερα αρχεία που ίσως κατείχε, εάν έπραττε τοιουτοτρόπως, με απώτερο σκοπό την έκδοση τους.
Όταν διάφοροι ιστορικοί περί του 1978, μεταξύ αυτών και ο ίδιος ο Trevor-Roper, άρχισαν να αμφισβητούν την αυθεντικότητα των εγγράφων, ο Genoud ξαφνικά εμφάνισε ένα γράμμα με ημερομηνία 31 Μαρτίου 1959, το οποίο δήθεν προέρχετο από τον πρώην πρόεδρο της Καγκελαρίας του Ράιχ, Hans-Heinrich Lammers. Στο γράμμα ο τελευταίος ανέφερε πως θυμόταν πεντακάθαρα τον Χίτλερ να μιλάει για τα θέματα που αναλύονται στην Πολιτική Διαθήκη, παρουσία του Bormann στο Führerbunker, και μάλιστα ακριβώς με τον τρόπο που ο Genoud έχει συντάξει το κείμενο. Μάλιστα το γράμμα του Lammers επιβεβαιώνει ότι ο Bormann θα μπορούσε να καταγράψει τα λόγια του Χίτλερ κατά λέξη, διότι υποτίθεται πως ήτο ένας, κατά κάποιο τρόπο, ερμηνευτής των θελημάτων του Χίτλερ. Το γράμμα του Lammers θα φανεί στους έχοντες κριτική σκέψη, πολύ καλό για να είναι αληθινό. Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το γράμμα αυτό είναι αυθεντικό, καθότι η συγκυρία της εμφάνισης του γράμματος είναι άκρως ύποπτη. Γιατί ο Genoud δεν εμφάνισε το γράμμα όλα αυτά τα χρόνια κατά τα οποία λάμβανε κριτική από την ακαδημαϊκή κοινότητα (και ο Lammers ήταν ζωντανός) έτσι ώστε να αποδείξει μία για πάντα την αυθεντικότητα των αρχείων που παρουσίασε ως γραπτά του Bormann;
Ακόμα και αν το γράμμα είναι αυθεντικό, δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να αποδείξουμε τι κείμενο έδειξε ο Genoud στον Lammers.
Εκτός αυτού, για να φτάσει ο Genoud στο σημείο να δημοσιοποιήσει αυτό το γράμμα πάει να πει ότι ένιωσε την ανάγκη να επιβεβαιώσει ότι τα κείμενα του είναι αυθεντικά. Το ερώτημα είναι το εξής. Γιατί δεν το είχε δείξει σε κανέναν, ούτε καν στον συνεργάτη του, Trevor-Roper, μέχρι το 1978; Γιατί δεν άφησε τον Funk, το άτομο που υποτίθεται του έδωσε τα αρχεία εξ αρχής να επιβεβαιώσει δημοσίως την αυθεντικότητα τους, αλλά αντί αυτού, προκειμένου να επιτύχει το παραπάνω, ήρθε σε επαφή με έναν άνθρωπο (Lammers) που ποτέ του δεν είχε δει αυτά τα αρχεία ούτε είχε ακούσει περί αυτών. Ο Funk, εν τω μεταξύ, ήτο ζωντανός το 1959, αλλά μέχρι το 1978 ήταν νεκρός ήδη για 18 χρόνια. Η τραγική σύμπτωση είναι ότι ο Lammers είχε επίσης πεθάνει μέχρι τότε (1962) και δεν ήταν δυνατόν να ερωτηθεί από τους ιστορικούς.
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που έχουμε όσον αφορά τον ισχυρισμό ότι ο Funk ηταν αυτός που έδωσε στον Genoud τις σημειώσεις που δήθεν έγραψε ο Bormann είναι η έρευνα του Γερμανού κοινωνιολόγου Eduard Baumgarten, ο οποίος πήρε συνέντευξη από 4 ανθρώπους που παρέμειναν στο Führerbunker και στο πλευρό του Χίτλερ μέχρι το τέλος. Αυτοί ήσαν οι Christa Schroeder, γραμματέας του Χίτλερ, ο υπασπιστής για το Πολεμικό Ναυτικό Ναύαρχος Karl-Jesco Von Puttkammer, ο προσωπικός υπασπιστής του Χίτλερ, Otto Günsche, ο υπασπιστής για την Πολεμική Αεροπορία Συνταγματάρχης Nicolaus Von Below. Όλοι τους δήλωσαν ότι ο Funk δεν ήταν στο Führerbunker κατά τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1945, αλλά ούτε και κάπου κοντά εντός του Βερολίνου.
Σύμφωνα δε με την Schroeder και τον Günsche, ο Χίτλερ δεν εμπιστευόταν τον Funk τόσο όσο να του παραδώσει ένα τόσο σημαντικό ντοκουμέντο. Επιπλέον, όλοι οι μάρτυρες απέκλεισαν το ενδεχόμενο ο Χίτλερ να υπαγόρευσε το περιεχόμενο της Πολιτικής Διαθήκης στον Bormann. Σύμφωνα με το βιβλίο της Schroeder "Er war mein Chef" ( Ήταν το αφεντικό μου ) [4] η άλλη γραμματέας του Χίτλερ, Gerda Christian, είπε ότι δεν πιστεύει πως οι σημειώσεις είναι αληθινές όταν τις παρουσίασαν ένα φωτοαντίγραφο αυτών, και ανέφερε πως ο Χίτλερ δεν θα υπαγόρευε ποτέ κάτι τέτοιο στον Bormann.
Εν ολίγοις, δεν υπάρχουν τεκμήρια ότι ο Funk κατείχε ποτέ του τις σημειώσεις ούτε και για την συμμετοχή του στο όλο ζήτημα της Πολιτικής Διαθήκης ευθύνεται ο Genoud.
Να σημειωθεί ότι ο επίσης ένας ιστορικός που υπεστήριξε τον Genoud ήταν ο Eberhard Jäckel, ο οποίος παλαιότερα είχε ξεγελαστεί και αυτός από τον πλαστογράφο των ημερολογίων Χίτλερ, Konrad Kujau, αλλά και ο πρώτος είχε κάνει 76 πλαστογραφήσεις στο έργο που εξέδωσε υπό τον τίτλο «Hitler: Sämtliche Aufzeichnungen 1905-1924»
Τέλος, ένα στοιχείο που μας καταδεικνύει ότι η Πολιτική Διαθήκη, εν μέρει τουλάχιστον αν εξαιρέσουμε όλα τα υπόλοιπα, είναι πλαστή, είναι το γεγονός ότι στο βιβλίο υπάρχουν σημειώσεις με ημερομηνίες κατά τις οποίες ο Bormann δεν βρισκόταν καν στο Βερολίνο. Αυτό το γνωρίζουμε από τα ημερολόγια Bormann. Επί παραδείγματι στην Πολιτική Διαθήκη, τα σημειώματα Νο.12 και Νο.13 έχουν ημερομηνίες 20 και 21 Φεβρουαρίου 1945 αντιστοίχως. [5] Σύμφωνα με το ημερολόγιο, το πρωί της 20ης Φεβρουαρίου, ο Bormann βρισκόταν καθοδόν προς τα κεντρικά του NSDAP στο Μόναχο και παρέμεινε εκεί για όλη την υπόλοιπη ημέρα. Εκεί συναντήθηκε με τους Helmuth Friedrichs, Gerhard Klopfer (οι δύο ήταν οι πιο υψηλόβαθμοι μετά τον Bormann στην Καγκελαρία του ΕΣ κομμάτος.), τον αντικαταστάτη του Friedrichs, Wilhelm Zander (έναν από τους τρεις ανθρώπους που έβγαλαν την αληθινή Πολιτική Διαθήκη από το Βερολίνο), και άλλον έναν Εθνικοσοσιαλιστή αξιωματούχο, τον Dr. Schmidt-Römer. Στις 21 Φεβρουαρίου ο Bormann πήγε στο Zossen, νοτίως του Βερολίνου, στο αρχηγείο του Γενικού Επιτελείου, και στις 22 Φεβρουαρίου γύρισε τελικά στο Βερολίνο.[6]
Κλείνοντας το ζήτημα της Πολιτικής Διαθήκης, ο David Irving αναφέρει στην σελίδα του : «[...]Αυτό που έφερε μεγάλη έκπληξη ήταν το γεγονός ότι ο Genoud ήταν πρόθυμος να αφήσει τον Eduard Baumgarten να δουλέψει μόνο από το Γαλλικό κείμενο, για το οποίο επέμενε ότι έπρεπε να αναμεταφραστεί στα γερμανικά.»
Επιπλέον διασταυρώνει και τις πληροφορίες από τις πηγές που παραθέσαμε άνωθεν λέγοντας ότι κατά την συζήτηση του με τον Ναύαρχο Von Puttkammer, ο τελευταίος ανέφερε ότι δεν είδε ποτέ τον Bormann να κρατάει σημειώσεις το 1945. Εκτός αυτού, ο Irving ισχυρίζεται ότι κατά την διάρκεια της έρευνας του στα αρχεία της Μόσχας, βρήκε μια λίστα που άνηκε στον θαλαμηπόλο του Χίτλερ, Heinz Linge, και περιείχε όλους τους καλεσμένους στα γεύματα του Φύρερ κατά τον Φεβρουάριο του 1945. Αυτό το αδιαμφισβήτητα αυθεντικό ντοκουμέντο, καταδεικνύει ότι ο Bormann δεν ήταν παρών κατά την διάρκεια των ημερομηνιών που υποτίθεται έκανε τις σημειώσεις του. Τέλος, αναφέρεται πως ο Genoud το 1979 παραδέχθηκε ιδιωτικώς στον Irving ότι η Πολιτική Διαθήκη έχει γραφτεί από αυτόν καθώς ο τελευταίος είχε εντοπίσει χειρόγραφες σημειώσεις επάνω στο τυπογραφημένο κείμενο με τον γραφικό χαρακτήρα του Genoud, με τον τελευταίο να απαντάει «Αυτό όμως δεν θα έλεγε ο Χίτλερ ;». [7]
 |
| Μέρος από τις "συγγραφικές επεμβάσεις" του Genoud στο τυπογραφημένο (κατά πάσα πιθανότητα επίσης πλαστό βάσει στοιχείων) κείμενο. |
Στο ίδιο μήκος κύματος με την πλαστή Πολιτική Διαθήκη κινούνται και τα λεγόμενα Hitler's Table Talks, τα οποία έχουν την ίδια προέλευση με την Πολιτική Διαθήκη (δηλ. τις υποτιθέμενες σημειώσεις). Εξάλλου η τελευταία όπως είχαν διακηρύξει οι εκδότες της, αποτελεί την συνέχεια των Table Talks, ως ένα είδος δεύτερου τόμου. Δεν θα αναλύσουμε περαιτέρω την υπόθεση των Table Talks για να μην κουράσουμε τους αναγνώστες, αλλά παραθέτουμε μερικούς συνδέσμους σχετικά με το ζήτημα του προαναφερθέντος βιβλίου:
Για χάριν της ιστορικής αλήθειας θα παραθέσουμε επίσης την αυθεντική Πολιτική Διαθήκη του Χίτλερ, την οποία δακτυλογράφησε η Traudl Junge , λίγες ώρες πριν από το τραγικό τέλος του.
Για να την διαβάσετε, πατήστε εδώ
Πηγές
[4] Schroeder, Er war mein Chef, σελ. 257
[5] Hitler Politisches Testament, σελ. 39-43 (PDF)
[6] Besymenski Lew, Die letzten Notizen von Martin Bormann σελ. 144-145
[7] Focal Point Publications, The Faking of Hitler's Last Testament
