Προγράμματα του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος 1903-1923 ή ο Εθνικοσοσιαλισμός πριν τον Χίτλερ και μελλοντικές προοπτικές

 

Το πρώιμο σήμα του DNSAP που σχεδίασε ο Dr. Walther Riehl

   Όταν συνήθως αναφερόμαστε στον Εθνικοσοσιαλισμό, οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται τον τελευταίο όπως αυτός εκφράστηκε από το NSDAP μετά την ανάληψη της ηγεσίας του κόμματος από τον Αδόλφο Χίτλερ. Κατά τον τρόπο αυτό ο Χίτλερ και ο Εθνικοσοσιαλισμός σήμερα φαντάζουν έννοιες ταυτόσημες και αχώριστες, με τον Χίτλερ να θεωρείται ως ο προγεννήτορας της εθνικοσοσιαλιστικής ιδέας και δικαίως εν μέρει λόγω του ότι εκείνος υπήρξε ο ιστορικός αρχηγός του NSDAP και καθόρισε την μορφή και την πορεία του μέχρι το 1945. Παρόλα αυτά, ερευνώντας την ιδεολογική παράδοση και την κινηματική ιστορία του γερμανικού εθνικού σοσιαλισμού, διαπιστώνουμε πως οι ιδέες που εκφράστηκαν από το NSDAP είχαν εμφανιστεί αρκετά χρόνια πριν, ακόμα και πριν τον Α' ΠΠ πόλεμο. Η σημαντικότερη ίσως προσωπικότητα, που μπορεί να θεωρηθεί και ο θεμελιωτής της εθνικοσοσιαλιστικής θεωρίας υπήρξε ο Rudolf Jung. Ο ιστορικός Werner Maser σημειώνει : 

«Τα γραπτά που παρήχθησαν από τους Εθνικοσοσιαλιστές του Μονάχου πριν από το 1924 ήταν ακατάλληλα για την καθιέρωση ενός πολιτικού προτύπου το οποίο θα μπορούσε να επικαλείται κάποιος ως μία ισχυρή και ασφαλή πολιτική ‘κοσμοθεωρία’. Ο Αυστριακός Rudolf Jung, από την άλλη, που ήξερε πώς να διατυπώνει μεθόδους πολιτικού αγώνα [...] έπαιξε αξιοσημείωτο ρόλο στις πρώτες μέρες του κινήματος. Οι Βαυαροί Εθνικοσοσιαλιστές εισήγαγαν μερικές από τις ‘διδασκαλίες’ του, επέκτειναν ορισμένες πτυχές τους σύμφωνα με τις δικές τους εμπειρίες και ιδέες, εφάρμοσαν αυτή τη γνώση και αυτές τις ‘θεμελιώδεις’ αντιλήψεις στην πολιτική κατάσταση της Γερμανίας και συγχώνευσαν αυτές τις ιδέες με την ιδεολογία των γερμανικών Freikorps από τα χαρακώματα και με ορισμένες φυλετικές (völkisch) προοπτικές.» [1]

Ο Jung έγινε μέλος κατά το 1909 του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος στην Αυστρία (DAPÖ), το οποίο είχε ιδρυθεί κατά το 1904 στο Tratenau από εθνικιστές εργάτες που είχαν απογοητευτεί από την στάση της Διεθνούς και των Μαρξιστικών συνδικάτων. Το 1913 ο Jung από κοινού με τον γνωστό Walter Riehl, αναλαμβάνουν την σχεδίαση ενός νέου προγράμματος για το κόμμα. Από το 1918 και το τέλος του Α' ΠΠ, το DAPÖ μετονομάζεται σε DNSAP (Γερμανικό Εθνικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) και από εκεί και πέρα αρχίζει να επεκτείνεται στην Γερμανία, την Σουδητία και την Άνω Σιλεσία. Στην Γερμανία ως παρακλάδια του DNSDAP, υπήρξαν το DAP του Anton Drexler (μετέπειτα NSDAP) και το DSP (Γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα) του Georg Grassinger, το οποίο λειτούργησε μέχρι το 1922 και έπειτα συγχωνεύτηκε με το NSDAP. Ο Rudolf Jung υπήρξε αρχηγός του DNSAP της Τσεχοσλοβακίας από το 1926 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1933, όπου και το κόμμα διαλύθηκε λόγω της διώξης που υπέστη από τις αρχές. Παρά το γεγονός ότι ο Jung υπήρξε συνεπής και πιστός ως προς τον Χίτλερ και παρά την συμβολή του στην θεμελίωση της ιδεολογίας, μετά την άνοδο του NSDAP στην εξουσία, δυστυχώς παραμερίστηκε και δεν έλαβε αναγνώριση για την προσφορά του από το 1933 και μετά, παραμένοντας με αυτή την πικρία μέχρι τον θάνατο του στις τσέχικες φυλακές τον Δεκέμβριο του 1945. Εν συνεχεία, θα παρουσιαστούν τα προγράμματα του γερμανικού Εθνικού Σοσιαλισμού από το 1903 μέχρι και το 1923.



I. Το πρόγραμμα του Trautenau - DAPÖ (1903) 

Το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα επιδιώκει την ανύψωση και απελευθέρωση των γερμανικών εργατικών τάξεων από την τρέχουσα κατάσταση της οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής καταπίεσης. Ξεκινάμε από την πεποίθηση ότι μόνο μέσα στα φυσικά όρια του λαού του μπορεί ο εργάτης να αξιοποιήσει την εργασία και την διανόηση του σε σχέση με τις άλλες τάξεις της πολιτισμικής κοινότητας.

Απορρίπτουμε τη διεθνή οργάνωση γιατί υποβαθμίζει τους ειδικευόμενους εργάτες δια των λιγότερων εξειδικευμένων και έτσι αποτρέπει οποιαδήποτε πραγματική πρόοδο για την γερμανική εργατική τάξη στην Αυστρία.

Το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα υποστηρίζει ότι η βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω οργάνωσης μέσω επαγγελματικών ενώσεων/συνδικάτων. Η στοχευμένη, θετική μεταρρυθμιστική εργασία μπορεί να ξεπεράσει τις σημερινές μη βιώσιμες κοινωνικές συνθήκες και να διασφαλίσει την κοινωνική πρόοδο της εργατικής τάξης.

Δεν αποτελούμε ένα κόμμα στενών ταξικών συμφερόντων. Το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα εκπροσωπεί τα συμφέροντα ολόκληρης της ειλικρινούς, παραγωγικής εργασίας γενικά και επιδιώκει την πλήρη εξάλειψη όλων των ανισοτήτων και την επίτευξη πιο δίκαιων συνθηκών σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Είμαστε ένα απελευθερωτικό εθνικό κόμμα που αγωνίζεται με απόλυτη σοβαρότητα ενάντια σε όλες τις αντιδραστικές φιλοδοξίες, όλα τα φεουδαρχικά, εκκλησιαστικά και καπιταλιστικά προνόμια, καθώς και σε όλες τις ξενόφερτες επιρροές.

Η προαγωγή της εργασίας και της ικανότητας στην πολιτεία και την κοινωνία είναι ο στόχος μας – και η οικονομική και πολιτική οργάνωση του γερμανικού λαού είναι το μέσο του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος προς αυτόν τον σκοπό.


Ι [...] 

ΙΙ[...]

ΙΙΙ.

Η οικονομική πολιτική του κράτους πρέπει να προσαρμόζεται στα συμφέροντα των μεγάλων μαζών του λαού. Ειδικότερα, η ανάπτυξη της νομοθεσίας για την προστασία της εργασίας αποτελεί επείγουσα ανάγκη.

Στους οικονομικούς και κοινωνικοπολιτικούς τομείς πρέπει πρωτίστως να επιδιώκονται τα εξής:  

1. Δημιουργία μιας κοινής τελωνειακής επικράτειας με το Γερμανικό Ράιχ.  

2. Μεταφορά των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, στις οποίες η ιδιωτική ιδιοκτησία είναι επιζήμια για το κοινό καλό, στην κατοχή του Ράιχ, της επαρχίας ή του δήμου, και ιδίως η εθνικοποίηση της βιομηχανίας εξόρυξης και των σιδηροδρόμων.  

3. Μεταρρύθμιση ολόκληρου του φορολογικού συστήματος· κατάργηση όλων των έμμεσων φόρων και εισαγωγή ενός προοδευτικού φόρου εισοδήματος· καθορισμός ενός αφορολόγητου κατώτατου μισθού· καθιέρωση υψηλότερων φορολογικών συντελεστών για τα εισοδήματα από τόκους και χαμηλότερων συντελεστών για τα εισοδήματα από εργασία· μεταρρύθμιση του φόρου κληρονομιάς· αύξηση του φόρου χρηματιστηρίου· εισαγωγή φόρων πολυτελείας· αυστηρές ποινές για τη φοροδιαφυγή.  

4. Πλήρης και απεριόριστη ελευθερία συνασπισμού· νομική αναγνώριση των συνδικάτων· πλήρης ελευθερία συνδικαλισμού για τους εργάτες στην αγροτική παραγωγή 

5. Δημιουργία Επιμελητηρίων Εργασίας για την προώθηση των οικονομικών συμφερόντων των εργατικών τάξεων.

6. Καθορισμός κατώτατων μισθών για κάθε επάγγελμα και περιοχή· υιοθέτηση νομικών ρυθμίσεων που θα επιτρέπουν στις δημόσιες αρχές και τα δημοτικά αυτοδιοικητικά όργανα να αποτρέπουν την απασχόληση αλλοδαπών εργατών διαφορετικής εθνικότητας με σκοπό την άσκηση πίεσης στους μισθούς.  

7. Οργάνωση δημόσιου γραφείου ευρέσεως εργασίας με την κατάργηση των ιδιωτικών γραφείων εργασίας.  

8. Ρύθμιση της κατ' οίκον εργασίας, με τελικό στόχο την κατάργησή της.  

9. Νομική ρύθμιση του ωραρίου εργασίας με βάση το οκτάωρο· καθορισμός μικρότερου ωραρίου για επικίνδυνες βιομηχανίες· διεθνής νομοθεσία για την προστασία της εργασίας.  

10. Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας σε όλες τις βιομηχανίες, εξαιρουμένων αυτών που είναι απαραίτητη για τεχνικούς λόγους· πλήρης απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για γυναίκες και νέους εργάτες.  

11. Γενική εφαρμογή 36ωρης εβδομαδιαίας ανάπαυσης· οι γυναίκες εργάτριες θα έχουν ελεύθερα τα απογεύματα του Σαββάτου.  

12. Απαγόρευση της γυναικείας εργασίας σε επιχειρήσεις που είναι επικίνδυνες για την υγεία και σε ορυχεία· εισαγωγή άδειας μητρότητας· πλήρης απαγόρευση της αμειβόμενης εργασίας για παιδιά κάτω των 14 ετών και καθιέρωση μικρότερου ωραρίου για τους νέους εργάτες.  

13. Καθιέρωση πιστοποιητικών προσόντων ως προϋπόθεση για εξειδικευμένη εργασία· αυστηρότερες νομικές διατάξεις για την πρόληψη ατυχημάτων και τις συνθήκες στους χώρους εργασίας.  

14. Ανάπτυξη των υπηρεσιών Επιθεώρησης Εργασίας και διεύρυνση των αρμοδιοτήτων τους· διορισμός βοηθών επιθεωρητών εργοστασίων, οι οποίοι θα προέρχονται από τις εργατικές τάξεις· διορισμός γυναικών επιθεωρητριών για εταιρείες με γυναικεία εργασία· τήρηση στατιστικών εργασίας.  

15. Ίδρυση βιομηχανικών δικαστηρίων σε όλες τις μεγάλες βιομηχανικές περιοχές· τα βιομηχανικά δικαστήρια θα οργανώνονται ως διαιτητικά όργανα για όλες τις εργατικές και μισθολογικές διαφορές.  

16. Ίδρυση Νόμου Εργατικής Κατοικίας· εισαγωγή υπηρεσίας επιθεωρήσεως κατοικιών· προγραμματισμένη διευκόλυνση της αγροτικής μεταρρύθμισης.  

17. Ενιαία μεταρρύθμιση ολόκληρου του συστήματος εργασιακής ασφάλισης· επέκταση της ασφάλισης υγείας και ατυχημάτων· εισαγωγή γενικής ασφάλισης γήρατος και αναπηρίας, καθώς και παροχών για χήρες και ορφανά· ασφάλιση κατά της ανεργίας, με τη στήριξη των ελεύθερων συνδικάτων για την επίτευξή της – επιπλέον, με την ένταξη αυτού του κλάδου ασφάλισης στην εργατική ασφάλιση.  

18. Ίδρυση Υπουργείου Εργασίας, στο οποίο θα υπάγονται όλες οι υπηρεσίες επιθεώρησης εμπορίου και ορυχείων, καθώς και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.

IV.  

Το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα απαιτεί στον πολιτιστικό τομέα:  

1. Πλήρης διαχωρισμός Εκκλησίας και κράτους.  

2. Βελτίωση της νομικής κατάστασης των γυναικών και μεταρρύθμιση του νόμου περί γάμου.  

3. Μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος στο πνεύμα του σύγχρονου εθνολαϊκού πνεύματος (Volksgeist)· πλήρης διαχωρισμός σχολείου και Εκκλησίας· δωρεάν διδακτικά υλικά και δημόσια εκπαίδευση· ρύθμιση της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης και της τεχνικής εκπαίδευσης· για τους δασκάλους, εισόδημα ανάλογο με την εκπαίδευση και τις ευθύνες τους· ελεύθερη εκλογή εκπροσώπων των δασκάλων σε όλα τα σχολικά συμβούλια.  

4. Απλοποίηση της απονομής της δικαιοσύνης και δωρεάν νομική εκπροσώπηση· αποζημίωση για όσους συλλαμβάνονται ή καταδικάζονται άδικα· εθνικοποίηση του ιατρικού επαγγέλματος.  

5. Συνεπείς με τη γενική στρατολόγηση, αναδιάρθρωση του στρατού σε Λαϊκό Στρατό στον οποίο, όποιος είναι ικανός δύναται να ανέλθει στις υψηλότερες θέσεις· μείωση της ενεργούς θητείας· περιορισμοί στην πρώιμη συνταξιοδότηση των ικανότερων αξιωματικών· δημόσιες ακροάσεις στα στρατοδικεία.




II.Το πρόγραμμα του Iglau - DAPÖ (1913)



Προοίμιο

Το σύγχρονο εργατικό κίνημα ξεκίνησε στην Αγγλία. Η απρόσωπη εκμετάλλευση των εργατών από τον ανερχόμενο καπιταλισμό στις αρχές του 19ου αιώνα οδήγησε σε αιματηρές εξεγέρσεις, οι οποίες δεν απέφεραν πρακτικά αποτελέσματα στους εργάτες. Ήταν Γάλλοι και Γερμανοί μελετητές και ερευνητές, χωρίς εξαίρεση όλοι μέλη των ευκατάστατων τάξεων, που αναθεώρησαν τις παλαιές ιδέες του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού και δημιούργησαν εκείνες τις αρχές, τις οποίες αργότερα αξιοποίησε ο Lassale, όταν ίδρυσε την πρώτη εργατική ένωση στη Γερμανία. Ο Καρλ Μαρξ δημιούργησε πρώτος αυτό το θεωρητικό σύστημα του διεθνούς σοσιαλισμού, στο οποίο οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες εξακολουθούν να προσκολλώνται μέχρι σήμερα, τουλάχιστον ως επί της αρχής, ενώ οι σοσιαλιστές σχεδόν όλων των εθνών έχουν εδώ και καιρό επανεξετάσει στην πράξη την πορεία προς μια υγιή εθνική (völkisch) ηθική. Οι διδασκαλίες του «κομματικού αγίου» της σοσιαλδημοκρατίας, Μαρξ, σήμερα θεωρούνται σε μεγάλο βαθμό ξεπερασμένες, αλλά το έργο του εξακολουθεί να ασκεί μεγάλη επιρροή στις ανεξάρτητες, πολιτικές αναζητήσεις όλων των εργαζόμενων μαζών.  

Οι διδασκαλίες του περί διεθνισμού ήταν και είναι ακατάλληλες και ανυπολόγιστα επιβλαβείς για τον γερμανισμό στην Κεντρική Ευρώπη. Η εργατική τάξη έχει ειδική θέση στο πλαίσιο της εξουσίας, στη διατήρηση και την επέκταση του ζωτικού χώρου [Lebensraumes] του λαού της. Σήμερα δεν είναι τα καπρίτσια των πριγκίπων που οδηγούν σε συγκρούσεις μεταξύ των λαών, αλλά ο οικονομικός ανταγωνισμός. Ειδικά στις πιο ανεπτυγμένες χώρες έχει προκύψει μια ζήτηση για εργασία· ξένοι εργάτες με κατώτερη κουλτούρα έχουν συχνά παραγκωνίσει τους παλαιότερους, καταξιωμένους κατοίκους. Αυτό το φαινόμενο έχει επηρεάσει το γερμανικό έθνος, με την τεράστια σημαντικότητα του. Η Σοσιαλδημοκρατία στην Αυστρία είναι παιδί του Γερμανικού Ράιχ και οι διεθνείς της αρχές υποτίθεται πως θα δοκιμάζονταν εδώ. Αντίθετα, η θεωρητική της δομή κατέρρευσε πλήρως υπό το βάρος της πραγματικότητας. Μόνο οι φτωχοί σύντροφοι της "γερμανικής γλώσσας" εξακολουθούν να προσκολλώνται με μία ταλαντευόμενη πίστη - εις βάρος τους. Αυτοί, που με τις συνεισφορές τους έκαναν τη Σοσιαλδημοκρατία μεγάλη, έχουν σε πολλές περιοχές εκδιωχθεί από τις θέσεις εργασίας τους από τους θερμά υποδεχόμενους Σλάβους συντρόφους τους. Γερμανοί εργοδότες προσέλαβαν τους φθηνότερους Σλάβους εργάτες· η κόκκινη οργάνωση, όμως, απέτυχε στο καθήκον της να προστατεύσει τα παλιά γερμανικά κομματικά της μέλη. Αυτό άρχισε, επιτέλους, να ξυπνά υγιή ένστικτα αυτοσυντήρησης στα μυαλά των Γερμανών εργατών. Εμπνευσμένοι από το μεγάλο γερμανικό εθνικό αστικό κίνημα της δεκαετίας του 1890 στη Γερμανική Αυστρία, ίδρυσαν εθνικιστικές (völkisch) εργατικές και συντεχνιακές ενώσεις σε διάφορες πόλεις. Αναγνώρισαν την καταστροφικότητα των διεθνιστικών δογμάτων επί του λαού τους και την ανεντιμότητα μιας Σοσιαλδημοκρατίας που διευθύνεται από Εβραίους και είναι σε στενή ένωση με τα πολυεθνικά μεγάλα συμφέροντα. Με τον ίδιο τρόπο πήραν θέση ενάντια στην προσπάθεια της Μαύρης Διεθνούς να ιδρύσει ένα κληρικό εργατικό κόμμα. Αλλά οι νέοι μας υποστηρικτές, που προέρχονται κυρίως από τους Σοσιαλδημοκράτες, σύντομα απαίτησαν ένα πρόγραμμα που θα επιβεβαίωνε τις οικονομικές τους διεκδικήσεις. Σε αυτό το νέο πρόγραμμα, η αυστηρή εθνικιστική (völkisch) σκέψη συνδυάζεται με τις άμεσες οικονομικές διεκδικήσεις της εργασίας, όπως στο Πρόγραμμα του Τράουτεναου (Trautenau) του 1904.

(Το υπόλοιπο μέρος του προγράμματος δεν θα παρατεθεί διότι είναι σε γενικές γραμμές ίδιο με το πρόγραμμα του Trautenau)

III. Το πρόγραμμα της Βιέννης - DNSAP (1918)

Α) Γενική Διακήρυξη

Το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα επιδιώκει την ανύψωση και την απελευθέρωση των γερμανικών εργατικών τάξεων από την οικονομική, πολιτική και πνευματική καταπίεση, καθώς και την πλήρη ισότητά τους σε όλους τους τομείς της εθνικής (völkisch) και πολιτικής ζωής.  

Δηλώνει απερίφραστα την αφοσίωσή του στην πολιτιστική κοινότητα και την συλλογική μοίρα ολόκληρου του γερμανικού λαού και είναι πεπεισμένο ότι μόνο μέσα στα φυσικά όρια του λαού του μπορεί ο εργάτης να αξιοποιήσει πλήρως την εργασία και την διανόηση του.  

Κατά συνέπεια, απορρίπτει την οργάνωση σε πολυεθνική βάση ως αφύσικη. Η βελτίωση των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών είναι εφικτή μόνο μέσω της συνεργασίας όλων των εργατών στο έδαφος του δικού τους λαού. Όχι η υπονόμευση και η ταξική πάλη, αλλά η σκόπιμη, δημιουργική μεταρρυθμιστική εργασία είναι η μόνη που μπορεί να ξεπεράσει τις σημερινές κοινωνικές συνθήκες. Η ιδιωτική περιουσία αυτή καθαυτή δεν είναι κακή, εφόσον προέρχεται από τίμια εργασία, υπηρετεί την εργασία και είναι περιορισμένη σε μέγεθος ώστε να μην βλάπτει το κοινό καλό. Ωστόσο, απορρίπτουμε όλες τις μορφές αθέμιτου εισοδήματος, όπως η προσόδος και οι τόκοι, καθώς και τα τοκογλυφικά κέρδη που συσσωρεύονται από τη δυστυχία του συνανθρώπου. Εναντίον αυτών υπερασπιζόμαστε σθεναρά την αξία της παραγωγικής εργασίας.  

Η ιδιωτική οικονομία δεν μπορεί ποτέ να καταργηθεί πλήρως ή βίαια, ωστόσο όλες οι μορφές κοινωνικής περιουσίας θα πρέπει να υπάρχουν παράλληλα με αυτήν και να επεκτείνονται ολοένα και περισσότερο. Υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα να μεταφερθούν όλες οι μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούν ιδιωτικά μονοπώλια, στην κατοχή του κράτους, της επαρχίας (εθνικά αυτοδιοικούμενα σώματα) ή του δήμου.  

Βλέπουμε ως κατευθυντήρια αρχή για μελλοντική πρόοδο την σκόπιμη επιβολή συνεργατικής (cooperative) ιδιοκτησίας σε όλες τις επιχειρήσεις, αυξάνοντας σταθερά τη συμμετοχή στα κέρδη όλων όσων εργάζονται σε αυτές, είτε σωματικά είτε πνευματικά.  

Το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα δεν είναι κόμμα στενών ταξικών συμφερόντων· εκπροσωπεί τα συμφέροντα κάθε τίμιας, παραγωγικής εργασίας γενικά. Είναι ένα απελευθερωτικό και αυστηρά εθνικιστικό (völkisch) κόμμα, και ως εκ τούτου μάχεται όλες τις αντιδραστικές τάσεις, όλα τα εκκλησιαστικά, αριστοκρατικά και καπιταλιστικά προνόμια και κάθε ξένη φυλετική επιρροή – αλλά πάνω απ' όλα πολεμά την κυριαρχική δύναμη του εβραϊκού-εμπορικού πνεύματος σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής.

Η επιρροή της εργασίας και της ικανότητας στο κράτος και την κοινωνία είναι ο στόχος μας, η οικονομική και πολιτική ενότητα του εργαζόμενου γερμανικού λαού είναι το μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου.

Β) [...]

Γ) [...]

Δ) Οικονομικές και Κοινωνικές Απαιτήσεις

Στους οικονομικούς και κοινωνικούς τομείς, τα ακόλουθα πρέπει να επιδιωχθούν πρωτίστως:

1. Μεταφορά όλων των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, όπου η ιδιωτική διαχείριση είναι επιζήμια για το κοινό καλό, στην κατοχή του κράτους, της επαρχίας (εθνικά αυτοδιοικούμενα σώματα) και του δήμου. Ιδιαίτερη προσοχή θα δοθεί: σε ολόκληρο το σύστημα μεταφορών, στους φυσικούς πόρους, στην υδροηλεκτρική ενέργεια, στις ασφαλιστικές εταιρείες και στη βιομηχανία της διαφήμισης. Συμμετοχή στα κέρδη για όλους τους εργαζομένους σε κρατικές, επαρχιακές και δημοτικές επιχειρήσεις.

2. Αναδιοργάνωση ολόκληρου του φορολογικού συστήματος με στόχο την προώθηση της εργασίας, καθιστώντας αδύνατα τα αθέμιτα εισοδήματα και την τοκογλυφία σε γη, εμπόριο και χρηματιστήριο. Κατάργηση των άδικων έμμεσων φόρων και εισαγωγή βαριά προοδευτικής φορολογίας εισοδήματος. Προγραμματισμός των υψηλότερων δυνατών φορολογικών συντελεστών για εισοδήματα από πρόσοδο και των χαμηλότερων δυνατών για τα εισοδήματα από εργασία. Υψηλή φορολογία για όλη την ακαλλιέργητη γη· εισαγωγή φόρου υπεραξίας· αύξηση του φόρου κληρονομιάς και του φόρου χρηματιστηρίου· εισαγωγή φόρων πολυτελείας και φορολόγηση όλων των μέχρι τώρα αφορολόγητων ιδιοκτησιών. Υπολογισμός των φορολογικών συντελεστών σύμφωνα με τον αριθμό των παιδιών.

3. Εξάλειψη της κυριαρχίας των εβραϊκών τραπεζών πάνω στην οικονομική ζωή· δημιουργία εθνικών Λαϊκών Τραπεζών με δημοκρατική διοίκηση.

Ε) Αιτήματα για το Εργατικό Δυναμικό

1. Πλήρης και απεριόριστη ελευθερία ένωσης, συμπεριλαμβανομένων των γεωργικών εργατών· νομική αναγνώριση των συνδικάτων· προστασία από κάθε παραβίαση πολιτικών πεποιθήσεων και συνδικαλιστικής συμμετοχής που προκαλείται από τρομοκρατία από αντιφρονούντες· νομική προστασία των αιρετών εκπροσώπων και των εργατικών εκπροσώπων.

2. Ίδρυση Εργατικών Επιμελητηρίων για την προώθηση των οικονομικών ζητημάτων.

3. Καθορισμός κατώτατων μισθών και αποδοχών για κάθε επάγγελμα και δήμο με συναίνεση των συνδικάτων. Εισαγωγή επιδόματος διαβίωσης και οικογενειακού επιδόματος. Υιοθέτηση νομικών κανονισμών σύμφωνα με τους οποίους οι δημόσιες αρχές και τα δημοτικά αυτοδιοικούμενα σώματα μπορούν να αποτρέπουν την πρόσληψη φυλετικά ξένων εργατών.

4. Ίδρυση εθνικώς προσανατολισμένου δημοσίου γραφείου απασχόλησης, μέσω της κατάργησης των ιδιωτικών γραφείων εύρεσης εργασίας.

5. Υπαγωγή της κατ’ οίκον εργασίας σε υγειονομική και εμπορική επίβλεψη.

  

6. Οριστική ρύθμιση των ωρών εργασίας με βάση το οκτάωρο ως μέγιστο ωράριο εργασίας, με την καθιέρωση μικρότερων ωραρίων εργασίας για επικίνδυνες βιομηχανίες· νομοθεσία για τους εργαζομένους σε ολόκληρο το Ράιχ.

7. Απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας σε όλες τις βιομηχανίες, εκτός αν αυτό είναι τεχνικά αδύνατο. Πλήρης απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για γυναίκες και νέους εργαζομένους.

8. Γενική εφαρμογή 36ωρης εβδομαδιαίας ανάπαυσης· ελεύθερα απογεύματα Σαββάτου και νομική καθιέρωση δικαιώματος άδειας για όλους τους εργαζομένους.

9. Απαγόρευση της γυναικείας εργασίας σε επικίνδυνες επιχειρήσεις και στη μεταλλευτική βιομηχανία· εισαγωγή άδειας μητρότητας· πλήρης απαγόρευση της αμειβόμενης εργασίας για παιδιά κάτω των 14 ετών και καθιέρωση συντομότερης περιόδου εργασίας για νέους εργαζομένους.

10. Εισαγωγή πιστοποιητικών επαγγελματικών προσόντων ως προαπαιτούμενο για υψηλά εξειδικευμένη εργασία· αυστηρότερες νομικές διατάξεις για την πρόληψη ατυχημάτων και τις συνθήκες των εργοστασίων.

  

11. Ανάπτυξη της Επιθεώρησης Εργασίας και διεύρυνση του πεδίου αρμοδιοτήτων των επιθεωρητών. Συμμετοχή βοηθών επιθεώρησης από την εργατική τάξη. Διορισμός γυναικών επιθεωρητριών για εταιρείες με γυναικείο εργατικό δυναμικό. Τήρηση στατιστικών εργασίας.

12. Ίδρυση βιομηχανικών δικαστηρίων σε όλες τις μεγάλες βιομηχανικές περιοχές.

 

13. Βελτίωση του Νόμου για την Εργατική Κατοικία, ίδρυση Νόμου για την Οικογενειακή Στέγαση και εισαγωγή Αρχής Κατοικίας· προγραμματισμένη επέκταση της στεγαστικής νομοθεσίας και αναδιάρθρωση της νομοθεσίας για τη γη σύμφωνα με τις απαιτήσεις της αγροτικής μεταρρύθμισης. Κατάργηση της κερδοσκοπίας σε γη και τρόφιμα.

  

14. Ενιαία αναδιοργάνωση ολόκληρου του συστήματος ασφάλισης εργασίας· επέκταση της ασφάλισης υγείας και ατυχημάτων· εισαγωγή γενικής σύνταξης γήρατος και αναπηρίας· παροχές για χήρες και ορφανά· εισαγωγή ασφάλισης παιδιών στο πλαίσιο της ασφάλισης υγείας. Ασφάλιση κατά της ανεργίας μέσω της υποστήριξης των προσπαθειών των ελεύθερων συνδικάτων για την επίτευξη αυτού, καθώς και μέσω της ένταξης αυτής της μορφής ασφάλισης στο σύστημα ασφάλισης εργαζομένων.

ΣΤ) [...]


Ζ) Αιτήματα για τη Γεωργία

Αύξηση της παραγωγής γεωργικών προϊόντων μέσω της επέκτασης των αγροτικών συνεταιρισμών. Προώθηση του συστήματος γεωργικής εκπαίδευσης και κατάρτισης. Απαλλοτρίωση μεγάλων κτημάτων και οικογενειακών κτημάτων με σκοπό την ίδρυση μικρών και μεσαίων αγροκτημάτων. Απαγόρευση της αγοράς γης για πολυτελείς σκοπούς (κυνήγι και τα συναφή). Καθιέρωση του δικαιώματος πρώτης άρνησης του κράτους σε κάθε πώληση περιουσίας και γης. Εθνικοποίηση της αγοράς ακινήτων και περιουσίας.

Η) [...]

IV. Η Διακήρυξη του Brüner - DSP (1918)

Μνημόνιο για την Ιδρυση ενός Γερμανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στη βάση μίας ελεύθερης από Εβραίους και Αντικαπιταλιστικής Πολιτικής

Προς τον Γερμανικό Λαό!

Ο παγκόσμιος πόλεμος, η επανάσταση και η αναταραχή είναι πίσω μας! Έχουμε διαβεί μέσα από την κακουχία, το αίμα και την ταπείνωση, και όμως τα πάντα έχουν παραμείνει τα ίδια· ναι, τα πράγματα απειλούν να είναι ακόμα χειρότερα απ' ότι ήταν πριν. Μόνο η μορφή της κυβέρνησης και οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι έχουν αλλάξει, ενώ ο καπιταλισμός και η εβραϊκή επιρροή υψώνουν το κεφάλι τους ψηλότερα από ποτέ κάτω από τη δημοκρατία. Όπως και πριν, εσείς, ο γερμανικός λαός, θα ξεζουμιστείτε, θα λεηλατηθείτε και θα καταδικαστείτε να εργάζεστε και να ανησυχείτε. Πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση; Θα παραμείνει έτσι για πάντα; Η αιτία αυτής της αποτυχίας βρίσκεται στο γεγονός ότι ο αγώνας κατά αυτών των δύο δυνάμεων διεξάγεται μέχρι τώρα χωριστά. Ωστόσο, και οι δύο είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.
Η Σοσιαλδημοκρατία εμπλέκεται μόνο σε μια ψευτομάχη κατά του καπιταλισμού, διότι οι ηγέτες της είναι Εβραίοι και καπιταλιστές!
Από την άλλοι εκείνοι που γνωρίζουν για τον ρόλο της εβραϊκής επιρροής αγωνίζονται μάταια κατά της, διότι στέκονται σταθερά στο έδαφος της καπιταλιστικής κρατικής τάξης· έτσι και τα δύο μέτωπα είναι καταδικασμένα να καταρρεύσουν.
Η αλλαγή που απαιτείται για να εδραιωθεί τελικά η πραγματική ελευθερία για τον γερμανικό λαό είναι να σχηματιστεί ένα Γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Γερμανικό-Φυλετικό και Σοσιαλιστικό.

Ο Lassale, ο ιδρυτής της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, ως Εβραίος, πρέπει να γνώριζε καλά τη φυλή του όταν είπε: “Ένα λαϊκό κίνημα πρέπει να κρατάει απόσταση από τους καπιταλιστές και τους Εβραίους όπου εμφανίζονται ως καθοδηγητές και ηγέτες, και πρέπει να επιδιώκει τους δικούς του στόχους.”

Το νέο σοσιαλιστικό κόμμα αποδέχεται μόνο Γερμανούς πολίτες. Στηρίζεται φυσικά πάνω στη βάση της πολιτικής μεταρρύθμισης· η δημοκρατία δεν θα αλλάξει καταρχήν, αλλά το κόμμα δεν επιθυμεί μια δημοκρατία δυτικού τύπου με εβραϊκή-πλουτοκρατική κορυφή, αλλά μια ελεύθερη Λαϊκή Πολιτεία στην οποία και ο καπιταλισμός και η εβραϊκή επιρροή θα έχουν νικηθεί.

Ο κοινοβουλευτισμός, στον οποίο η εκτελεστική εξουσία ανήκει αποκλειστικά στους εκλεγμένους αντιπροσώπους, δεν είναι επαρκής. Αντ' αυτού, το κόμμα απαιτεί θεμελιώδεις νέους νόμους να αποφασίζονται κατά περίπτωση μέσω δημοψηφίσματος, προκειμένου να εξαλειφθεί η απειλή της κακοδιοίκησης από τα κόμματα.  

Οι κύριες απαιτήσεις του είναι ριζοσπαστικού τύπου. Το νέο κόμμα δεν περιορίζεται σε ψευδείς μεταρρυθμίσεις. Αγγίζει την καρδιά της εθνικής και κοινωνικής αδικίας. Μέχρι τώρα, ο καπιταλισμός και η εβραϊκή επιρροή εμπόδιζαν τέτοιες μεταρρυθμίσεις. Όλα τα κόμματά μας ήταν, λιγότερο ή περισσότερο, συνειδητά ή ασυνείδητα, φορείς της μίας ή της άλλης, ή αμφοτέρων δυνάμεων. Αυτή είναι η αιτία που μέχρι τώρα όλες οι προσπάθειες ήταν μάταιες και επιφέρουν μόνο ψευδείς μεταρρυθμίσεις. Το νέο κόμμα δεν συμμετέχει σε τέτοιες καταστάσεις, είναι αυστηρά αντικαπιταλιστικό και άνευ εβραϊκής επιρροής. Καθοδηγείται αποκλειστικά από την ευημερία του συνόλου και αγωνίζεται για μια πολύ πιο δίκαιη κατανομή ζωτικών αγαθών και για την αποκατάσταση και αναζωογόνηση των Γερμανών, των οποίων η εθνοφυλετική δύναμη [Volkskraft] έχει υποστεί σοβαρή βλάβη. Ωστόσο, οι νέες συνθήκες δεν πρέπει να επιδιωχθούν μέσω μιας νέας επανάστασης ή με μία απότομη αλλαγή - διότι αυτό οδηγεί αναπόφευκτα στο αντίθετο από αυτό που προορίζεται - αλλά πρέπει να επιτευχθούν νομίμως, μέσω της σταδιακής αποδόμησης του παρελθόντος και της οικοδόμησης του νέου. Η ρίζα της δυστυχίας μας βρίσκεται στη λανθασμένη νομοθεσία των γαιών, των κοινωνικών δικαιωμάτων και στο νομισματικό μας σύστημα.

Σύμφωνα με αυτό, απαιτούμε:  

1. Ελεύθερη γη, δεδομένου ότι ο καρκίνος που πλήττει την εθνική οικονομία, καθώς και τις οικονομίες των νοικοκυριών, της επιχείρησης και ακόμη και του κάθε μεμονωμένου συμπατριώτη μας, προέρχεται από την κερδοσκοπία της προσόδου. Το υφιστάμενο χρέος επί της γερμανικής γης (100 δισεκατομμύρια μάρκα πριν από τον πόλεμο) φέρνει μαζί της όλα τα κοινωνικά και οικονομικά κακά: πολυκατοικίες, στεγαστική κρίση, παιδική θνησιμότητα, εθνικές επιδημίες, φτώχεια, εγκληματικότητα και εθνική αποσύνθεση. Αυτό μπορεί να διορθωθεί με την κήρυξη της γερμανικής γης ως κρατική περιουσία μακριά από την ιδιωτική κατοχή, και συγκεκριμένα πως η πώληση γης και εδάφους από ιδιωτικά χέρια σε ιδιωτικά χέρια θα απαγορεύεται στο μέλλον. Η γη θα χάσει την υπόσταση του εμπορεύματος. Τα εμπορεύματα χαρακτηρίζονται από το γεγονός ότι είναι αναπαραγόμενα. Ωστόσο, το έδαφος είναι μη αναπαραγώγιμο. Όποιος θέλει ή πρέπει να πωλήσει, μπορεί να το κάνει μόνο στην κοινότητα. Η κοινότητα εκδίδει-νοικιάζει γη στους ενδιαφερόμενους ως Zeitpacht ή Erbpacht.* Εν τούτοις, η γη δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη συγκέντρωση κεφαλαίου στο μέλλον. Θα κηρυχθεί μη υποθηκεύσιμη. Συνεπώς, θα εκδίδονται προσωπικά δάνεια, σε αντίθεση με τα δάνεια υποθήκης του σήμερα. Όλες οι τρέχουσες υποθήκες, όπου δεν συμβαίνει ήδη, θα κηρυχθούν μη τερματίσιμες βραχυπρόθεσμες άμεσες μειώσεις υποθηκών, μειώνοντας το επιτόκιο. Με αυτόν τον τρόπο, η γερμανική γη απελευθερώνεται σταδιακά και επιτυγχάνεται μια πραγματικά γενναιόδωρη ρύθμιση. Ακόμη και ο απλούστερος άνθρωπος θα μπορέσει και πάλι να ζήσει στο οικόπεδό του σε ένα μικρό σπίτι. Η εμφάνιση του υπερκαπιταλισμού προέρχεται από την παρούσα ελεύθερη εμπορευσιμότητα του εδάφους. Με ελεύθερη γη, δεν υπάρχει υπερκαπιταλισμός.  

2. Αντικατάσταση του σύγχρονου ρωμαϊκού δικαίου από το γερμανικό κοινό δίκαιο. Η σύγχρονη νομοθεσία για τη γη μας βασίζεται στο ρωμαϊκό δίκαιο, επομένως όλες οι παθήσεις της δημόσιας ζωής μας είναι νομικές παθήσεις. Το ρωμαϊκό δίκαιο εισήχθη πριν από 400 χρόνια από τους ευγενείς και την υψηλόβαθμο κλήρο. Ο λαός αντιστάθηκε μάταια, αναγνωρίζοντας ότι με αυτόν τον ξένο νόμο αφαιρέθηκε το ίδιο το έδαφος κάτω από τα πόδια του, μαζί με άλλα νομικά δικαιώματα. Οι Πόλεμοι των Αγροτών, οι πρώτες κοινωνικές εξεγέρσεις, ήταν μια αιματηρή μάχη κατά του ξένου νόμου. Επαναλαμβανόμενα, οι αγρότες ζητούσαν την αποκατάσταση του παλαιού γερμανικού δικαίου.

[...]

3. Εθνικοποίηση του νομισματικού συστήματος. Τα οικονομικά μας βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών, κυρίως Εβραίων και άλλων διεθνών λαών. Αυτό είναι από μόνο του μια παράλογη κατάσταση, καθώς το χρήμα είναι το αίμα του εθνικού σώματος του Λαού. Το κράτος, ως εκπρόσωπος του Λαού, μπορεί πραγματικά να κυβερνά μόνο αν διαθέτει τη δύναμη να ελέγχει το χρήμα και τα οικονομικά του. Σήμερα, το χρήμα έχει αποξενωθεί και έχει στερηθεί τον σκοπό του, ο οποίος είναι να αποτελεί ένα βολικό μέσο ανταλλαγής μεταξύ εργασίας και μισθών, μεταξύ αγαθών και τιμών αγοράς, μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή. Αντίθετα, σήμερα το χρήμα χρησιμεύει ως μέσο για την παραγωγή περισσότερου χρήματος ξανά και ξανά μέσω τραπεζικών πρακτικών και χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας, χωρίς να εμπλέκεται καμία πραγματική εργασία.

Για την πλειοψηφία του Λαού μας, που ζει από τη δική του εργασία, το χρήμα σήμερα δεν είναι παρά ένα μέσο ανταλλαγής. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιτραπεί να υποβαθμιστεί σε ένα ανθυγιεινό μέσο πλουτισμού για μια μικρή ομάδα αρπακτικών καπιταλιστών και κερδοσκόπων εις βάρος του παραγωγικού Λαού. Μόνο η πραγματική εργασία θα πρέπει να ανταμείβεται και να αποζημιώνεται.

Οι πραγματικές τράπεζες και τα πιστωτικά ιδρύματα μας πρέπει να είναι εθνικοποιημένα, εξαλείφοντας τα άθλια κέρδη των μετόχων, καθώς και τους πριγκιπικούς μισθούς των διευθυντών και τις αμοιβές των εποπτικών συμβουλίων. Απαιτούμε ένα Οικονομικό Συμβούλιο του Ράιχ για να αξιολογεί τις νεοϊδρυθείσες τράπεζες και εταιρείες σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες και την ευημερία της κοινότητας. Η μελλοντική πιστοληπτική ικανότητα δεν θα επεκτείνεται πλέον σε πράγματα, αλλά σε ανθρώπους. Από αυτό προκύπτει ότι, όπως στο παρελθόν, οι επιχειρήσεις θα βασίζονται στην ικανότητα, την αξιοπιστία και την ειλικρίνεια του ατόμου, μέσω του οποίου θα επιτευχθεί η απαιτούμενη ηρεμία και η οργανική ανάπτυξη της οικονομίας μας.

Το χρηματιστηριακό παιχνίδι πρέπει να απορριφθεί ως επιβλαβές και περιττό, και η συναλλαγή μετοχών να απαγορευθεί. Το νόμισμά μας πρέπει να επανασχεδιαστεί. Η μόνιμη τοκοφορία, η οποία βασίζεται στην ανήθικη υπόθεση (που τόσο πονηρά επινοήθηκε από τους εφευρέτες και υπερασπιστές της) ότι η αξία του κεφαλαίου παραμένει αιωνίως αμετάβλητη, πρέπει γενικά να αντικατασταθεί από ένα σύστημα πληρωμής τόκων που σταδιακά θα εξαντλεί το κεφάλαιο. Αυτό θα έβαζε τέλος μια για πάντα στη δουλεία των τόκων που προέρχεται από την Ανατολή.

Αυτά είναι τα τρία βασικά σημεία και οι τρεις κύριες απαιτήσεις του νέου κόμματος. Με αυτά τα μέσα θα επιλυθούν τα άλυτα ζητήματα του υπερκαπιταλισμού και του σημιτισμού προς το συμφέρον του συνόλου.  

Όποιος έχει γερμανικό αίμα και αποδέχεται αυτές τις απαιτήσεις και παρατηρήσεις ανήκει σε εμάς· αλλά εκείνοι που δεν θέλουν να δουν, ή είναι υπερβολικά αφελείς, και έτσι στηρίζουν το σημερινό τοκογλυφικό σύστημα, μπορούν να παραμείνουν εφησυχασμένοι με τα τρέχοντα κόμματά τους.  

Η νίκη των ιδεών μας είναι βέβαιη· όπως πάντα, η αλήθεια επικρατεί της εξαπάτησης και του ψεύδους! Η οικονομία των τόκων θα καταρρεύσει και ο λαός θα ενωθεί σε μια φυσική ύπαρξη στο πνεύμα μιας χαρούμενης κοινότητας, ερωτευμένης με την πατρογονική της λαϊκότητα. Περαιτέρω αιτήματα, που προκύπτουν λογικά από τις τρεις βασικές απαιτήσεις, είναι:  

4. Η σταδιακή μεταμόρφωση της οικονομίας μας σε τέτοιο βαθμό που να γίνει πραγματικά λαϊκή οικονομία.  

5. Η διάσπαση των μεγάλων κτημάτων για σκοπούς εποικισμού, με βάση την αποδοτικότητα των μεμονωμένων εδαφών.  

6. Μια δίκαιη ανακατανομή της φορολογίας, δημιουργώντας εμπόδια στην ανάδυση του υπερκεφαλαίου.  

7. Η διευθέτηση του εμπορίου μας σύμφωνα με τη φυσική προοπτική ότι τα αγαθά πρέπει να φτάνουν από τον παραγωγό στον καταναλωτή με τον φθηνότερο και συντομότερο δρόμο. Χωρίς να εξαλείφονται οι έντιμοι μεσάζοντες, όλοι οι περιττοί μεσολαβητές –που καταφέρνουν μόνο να πραγματοποιούν αποφευκτέα κέρδη και να αυξάνουν τις τιμές των αγαθών– πρέπει να εξαφανιστούν. Τα βασικά αναγκαία της ζωής μας, ιδίως τα τρόφιμα, δεν χρειάζεται να πλουτίζουν χιλιάδες άεργους.  

8. Όσον αφορά σημαντικούς θεμελιώδεις νόμους και συνταγματικές τροποποιήσεις, το κοινοβούλιο θα έχει μόνο συμβουλευτικό ρόλο· με την ψήφο ναι ή όχι, ο λαός θα ασκεί το αποφασιστικό δικαίωμα ψήφου.  

9. Η ίδρυση ενός Οικονομικού Συμβουλίου του Ράιχ, το οποίο μέσω διαφορετικών προοπτικών θα θέτει τις διαστάσεις και τους στόχους της οικονομίας μας. Θα καθοδηγείται μόνο από το συμφέρον της χώρας. Οι άνθρωποι αυτής της υπηρεσίας –ούτε καπιταλιστές ούτε Εβραίοι– πρέπει να έχουν εμπειρία στην πρακτική ζωή και να έχουν διακριθεί στις υπηρεσίες προς την κοινότητα.  

10. Η δημιουργία ενός πραγματικά ανεξάρτητου γερμανικού τύπου. Απαιτείται μια θεμελιώδης αλλαγή, δεδομένου ότι το 90% του τύπου μας βρίσκεται σε εβραιο-καπιταλιστικά χέρια, διευθύνεται ως επί το πλείστον από Εβραίους και εξαρτάται από μεγάλους Εβραίους διαφημιστές. Σήμερα ο τύπος δεν αντικατοπτρίζει τη διάθεση του λαού· αντιθέτως δημιουργείται τεχνητά μια διάθεση που του επιβάλλεται για να ικανοποιήσει τα εγωιστικά σχέδια των καπιταλιστών και των Εβραίων, χωρίς ο λαός να μπορεί να αναγνωρίσει αυτά τα σχέδια. Απαιτούμε: Μόνο εταιρείες που είναι γερμανικές και των οποίων οι ιδιοκτήτες είναι Γερμανοί μπορούν να αποκαλούνται γερμανικές εφημερίδες. Όπου δεν ισχύουν αυτές οι συνθήκες, οι εφημερίδες θα πρέπει να χαρακτηρίζονται ως εβραϊκές στο λογότυπο της εφημερίδας.

11. [...]

12. Προστασία του Γερμανού εργάτη έναντι του ξένου εργατικού δυναμικού, το οποίο συμπιέζει προς τα κάτω τους μισθούς και το βιοτικό επίπεδο των Γερμανών.


V. Κατευθυντήριες γραμμές του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος - DAP (1919)

Το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP) είναι μια σοσιαλιστική οργάνωση που αποτελείται από όλους τους εθνικούς συντρόφους που ασχολούνται με διανοητική ή φυσική εργασία. Μπορεί να καθοδηγείται μόνο από Γερμανούς ηγέτες που αφήνουν στην άκρη τα προσωπικά τους συμφέροντα και θέτουν τις εθνικές ανάγκες ως κύρια ανησυχία του προγράμματος.  

Τι προσφέρει το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα στον εργαζόμενο;

Το DAP επιδιώκει την εξύψωση του Γερμανού εργαζομένου. Οι ειδικευμένοι ντόπιοι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα να θεωρούνται μέλη της μεσαίας τάξης. Πρέπει να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ εργατών και προλεταρίων. Μια διεθνής συμφωνία με τα συνδικάτα άλλων χωρών πρέπει να σταθεροποιήσει τους μισθούς, καθιστώντας αδύνατο για την εργατική τάξη μιας συγκεκριμένης χώρας να διαπραγματεύεται επιθετικά. Στο μέλλον, η ανταγωνιστική θέση μιας χώρας θα καθορίζεται όχι από τους χαμηλότερους μισθούς, αλλά από τη φιλοπονία και την αποτελεσματικότητα των εργατών της. Με αυτόν τον τρόπο θα αποφευχθούν οι αιτίες τριβής μεταξύ των χωρών. Οι μεγάλες επιχειρήσεις παρέχουν τροφή και απασχόληση και πρέπει να προστατεύονται, αρκεί να μην εκμεταλλεύονται αδυσώπητα τον εργάτη, καθιστώντας αδύνατη για αυτόν μια αξιόλογη ζωή. Το DAP πιστεύει ότι η κοινωνικοποίηση της γερμανικής οικονομικής ζωής σηματοδοτεί την κατάρρευση της γερμανικής οικονομίας. Με τον έλεγχο των κοινωνικοποιημένων επιχειρήσεων, οι εχθροί μας θα ήταν σε ιδανική θέση να εισπράττουν αποτελεσματικά τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας έχουν επιβληθεί, εις βάρος των εργατών. Επομένως, ο Γερμανός εργάτης δεν πρέπει να έχει κοινωνικοποίηση, αλλά συμμετοχή στα κέρδη. Η συμμετοχή στα κέρδη μπορεί να γίνει δυνατή με τη δημιουργία συνεταιρισμών στις πόλεις και αγροτικών συνεταιρισμών μεταξύ των γεωργικών εργατών στην ύπαιθρο για την προστασία της γης και του εδάφους.

Ενάντια σε ποιους αγωνίζεται το DAP;

Το DAP αγωνίζεται με όλη του τη δύναμη ενάντια στην τοκογλυφία και την αύξηση των τιμών. Ενάντια σε όλους όσους δεν παράγουν αξία, που κερδίζουν υψηλά κέρδη χωρίς καμία διανοητική ή φυσική εργασία. Πολεμάμε ενάντια στα παράσιτα εντός του κράτους. Αυτοί είναι κυρίως Εβραίοι· ζουν καλή ζωή, θερίζουν εκεί όπου δεν έχουν σπείρει. Μας ελέγχουν και μας κυβερνούν με τα χρήματά τους. Για αυτούς, η Γερμανία και ολόκληρος ο λαός της ήταν απλώς αντικείμενα κερδοσκοπίας· τα συνθήματά τους είναι πάντα ίδια. Λόγια, καμία δράση. Το DAP τιμά την αρχή: όποιος δεν εργάζεται, δεν πρέπει να τρώει. Αγωνιζόμαστε για δικαιοσύνη, αληθινή ελευθερία και ευτυχία. Όχι στη δικτατορία του προλεταριάτου! Ίση δικαιοσύνη για όλους. Όχι στην κυριαρχία της ξιφολόγχης. Ο καθένας πρέπει να νιώθει ελεύθερος Γερμανός. Δεν υπάρχει ευτυχία σε φράσεις και κενές ομιλίες σε συναντήσεις, διαδηλώσεις και εκλογές. Η φιλοδοξία μας είναι η ευτυχία της καλής εργασίας, το γεμάτο πιάτο και τα ευημερούντα παιδιά.

Σε ποιο βαθμό είναι πολιτικά ενεργό το DAP;

Το DAP αντιτίθεται σε κάθε απειλή κατά της ενότητας του Ράιχ, αλλά αποκλείει την κυριαρχία ενός μόνο κράτους. Θέλουμε να κυβερνιόμαστε μόνο από Γερμανούς· οι ξένοι και οι Εβραίοι μας κυβερνούν μόνο προς το δικό τους συμφέρον ή προς το συμφέρον μιας ξένης χώρας. Με τον λαό και με την κυβέρνηση κάνουν συμφωνίες, όχι πολιτική. Το Υπουργείο Εξωτερικών πρέπει να αποτελείται από Γερμανούς εκπροσώπους από όλα τα κράτη που συμμετέχουν στη συνομοσπονδία, εκπροσώπους που εκλέγονται από τους λαούς των ομοσπονδιακών κρατών. Το κόμμα υποστηρίζει έναν διεθνή νόμο για τον Τύπο όλων των χωρών. Με την τιμωρία της διεθνούς αναφοράς ψευδών ειδήσεων, αυτός ο νόμος θα αποτρέπει την υποκίνηση των λαών σε επιθετικότητα, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πολέμου. Οι υψηλότερες αρχές δικαιοσύνης και αλήθειας πρέπει να καταστούν και πάλι έγκυρες στον σημερινό κόσμο.

Πώς πιστεύει το DAP ότι μπορούν να πληρωθούν τα έξοδα του πολέμου;

Ο οδηγός μας είναι ο εξής: ο πόλεμος είναι καταστροφή για μια χώρα και η καταστροφή σημαίνει πόνο. Για αυτόν τον λόγο, κανείς δεν είχε το δικαίωμα να συσσωρεύει πλούτη στο εσωτερικό όσο οι στρατιώτες μας πολεμούσαν στο εξωτερικό. Ανεξαρτήτως εσόδων πριν από τον πόλεμο, θεωρούμε 10.000 μάρκα ως το ανώτατο επιτρεπτό ετήσιο εισόδημα κατά τη διάρκεια του πολέμου· τα υπόλοιπα πρέπει να παραδίδονται στην κεντρική κυβέρνηση, η οποία θα τα χρησιμοποιήσει για την πληρωμή των πολεμικών εξόδων. Επιπλέον, οι ιδιοκτήτες περιουσίας πρέπει να κληθούν να βοηθήσουν στην κάλυψη των πολεμικών εξόδων, και οποιαδήποτε τάξη είναι ελάχιστα επιβαρυμένη πρέπει να υποχρεωθεί να λάβει αναγκαστικά υποθήκες.



VI. Το Πρόγραμμα των 25 Σημείων - NSDAP (1920)

Το πρόγραμμα του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος είναι ένα πρόγραμμα της εποχής του. Οι ηγέτες του δεν έχουν την πρόθεση, μόλις επιτευχθούν οι στόχοι που αναφέρονται στο πρόγραμμα, να συντάξουν νέους απλώς για να διευκολύνουν τη συνέχιση της ύπαρξης του κόμματος με τεχνητή αύξηση της δυσαρέσκειας των μαζών.

1. Απαιτούμε την ένωση όλων των Γερμανών, με βάση την αυτοδιάθεση των λαών, μέσα σε μια Μεγάλη Γερμανία.
   
   
2. Απαιτούμε ίσα δικαιώματα για τον γερμανικό λαό έναντι των άλλων εθνών, και την ακύρωση των ειρηνευτικών συνθηκών των Βερσαλλιών και του Σεν Ζερμέν.
   
   
3. Απαιτούμε γη και έδαφος (αποικίες) για να τρέφουμε τον λαό μας και να εγκαταστήσουμε τον πλεονάζοντα πληθυσμό μας.
   
   
4. Μόνο ένας ομοεθνής μπορεί να είναι πολίτης του κράτους. Μόνο όσοι είναι γερμανικού αίματος, ανεξάρτητα από το θρήσκευμα, μπορούν να είναι εθνικοί σύντροφοι (Volksgenossen). Κατά συνέπεια, κανένας Εβραίος δεν μπορεί να είναι εθνικός σύντροφος.
   
   
5. Όποιος δεν είναι πολίτης θα μπορεί να ζει στη Γερμανία μόνο ως φιλοξενούμενος και πρέπει να υπόκειται στη νομοθεσία που αφορά τους αλλοδαπούς.
   
   
6. Το δικαίωμα να καθορίζεται η ηγεσία και οι νόμοι του κράτους ανήκει μόνο στους πολίτες του κράτους. Απαιτούμε, συνεπώς, κάθε δημόσιο αξίωμα, ανεξαρτήτως τύπου, είτε στο Ράιχ, είτε στην επαρχία, είτε στον δήμο, να καταλαμβάνεται μόνο από πολίτες. Αντιτιθέμεθα στην διαφθορά της κοινοβουλευτικής πρακτικής της πλήρωσης θέσεων μόνο βάσει κομματικών κριτηρίων και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη ο χαρακτήρας ή οι ικανότητες του ατόμου.
   
   
7. Απαιτούμε το κράτος να δεσμευτεί πάνω απ’ όλα να παρέχει στους πολίτες του δυνατότητες ζωής και ευκαιρίες απασχόλησης. Αν αποδειχθεί αδύνατον να θρέψει ολόκληρο τον πληθυσμό του κράτους, τα μέλη ξένων εθνών (μη πολίτες) πρέπει να εκδιωχθούν από το Ράιχ.
   
   
8. Απαγορεύεται οποιαδήποτε περαιτέρω μετανάστευση μη Γερμανών. Απαιτούμε όλοι οι μη Γερμανοί που έχουν εισέλθει στη Γερμανία από τις 2 Αυγούστου 1914 να υποχρεωθούν να φύγουν αμέσως από το Ράιχ.
   
   
9. Όλοι οι πολίτες πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.
   
   
10. Πρώτο καθήκον κάθε πολίτη πρέπει να είναι η παραγωγή, διανοητική ή χειρωνακτική. Οι δραστηριότητες του ατόμου δεν πρέπει να έρχονται σε σύγκρουση με το δημόσιο συμφέρον, αλλά να πραγματοποιούνται στο πλαίσιο της κοινότητας και προς όφελος όλων.
    Απαιτούμε, συνεπώς:
    
    
11. Την κατάργηση των εισοδημάτων που δεν κερδίζονται με εργασία και προσπάθεια.
    Τη διάλυση της σκλαβιάς του τόκου.
    
    
12. Ενόψει των τεράστιων θυσιών περιουσίας και αίματος που κάθε πόλεμος απαιτεί από έναν λαό, ο προσωπικός πλουτισμός μέσω του πολέμου πρέπει να θεωρείται έγκλημα κατά του λαού. Απαιτούμε, συνεπώς, την πλήρη κατάσχεση όλων των πολεμικών κερδών.
    
    
13. Απαιτούμε την εθνικοποίηση όλων των εταιρειών (εμπιστευτικών) που έχουν συγχωνευτεί μέχρι τώρα.
    
    
14. Απαιτούμε συμμετοχή στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων.
    
    
15. Απαιτούμε γενναιόδωρη επέκταση των συντάξεων.
    
    
16. Απαιτούμε την δημιουργία και διατήρηση μιας υγιούς μεσαίας τάξης. Την άμεση εθνικοποίηση των μεγάλων πολυκαταστημάτων και την εκμίσθωσή τους σε μικρούς εμπόρους με χαμηλό ενοίκιο· μέγιστη ευαισθησία για όλους τους μικρούς εμπόρους κατά την ανάθεση κρατικών, επαρχιακών ή δημοτικών συμβολαίων.
    
    
17. Απαιτούμε μεταρρύθμιση γαιών που να είναι κατάλληλη για τις εθνικές μας απαιτήσεις· την ψήφιση νόμου για την απαλλοτρίωση της γης, χωρίς αποζημίωση, για λόγους δημοσίου οφέλους. Την κατάργηση της γαιοπροσόδου και την απαγόρευση κάθε κερδοσκοπίας στη γη.
    
    
18. Απαιτούμε αδιάκοπη μάχη εναντίον όσων οι δραστηριότητες είναι επιζήμιες για το κοινό συμφέρον. Τα άτομα που διαπράττουν άθλια εγκλήματα κατά του λαού, τοκογλύφοι, κερδοσκόποι, κλπ. πρέπει να τιμωρούνται με θάνατο, ανεξαρτήτως θρησκείας ή φυλής.
    
    
19. Απαιτούμε το Ρωμαϊκό Δίκαιο, που εξυπηρετεί μία υλιστική τάξη πραγμάτων, να αντικατασταθεί από ένα γερμανικό κοινό δίκαιο.
    
    
20. Για να καταστεί δυνατή η επίτευξη ανώτερης εκπαίδευσης από κάθε ικανό και εργατικό Γερμανό και για να μπορεί να μεταβαίνει σε ηγετικές θέσεις, το κράτος πρέπει να μεριμνήσει για μια πλήρη επέκταση του εθνικού εκπαιδευτικού μας συστήματος. Τα προγράμματα σπουδών όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων πρέπει να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της πρακτικής ζωής. Μια κατανόηση της έννοιας του Κράτους (πολιτική αγωγή) πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία από πολύ νωρίς, στα πρώτα στάδια της κατανόησης ενός παιδιού. Απαιτούμε την εκπαίδευση των διανοητικά προικισμένων παιδιών φτωχών γονέων, ανεξαρτήτως τάξης ή επαγγέλματος, με έξοδα του κράτους.
    
    
21. Το κράτος πρέπει να διασφαλίσει τη βελτίωση της εθνικής δημόσιας υγείας μέσω της προστασίας των μητέρων και των βρεφών· μέσω της απαγόρευσης της παιδικής εργασίας· μέσω της προαγωγής της σωματικής άσκησης με τη νομοθεσία που προβλέπει την υποχρεωτική γυμναστική και αθλήματα· και μέσω εκτεταμένης υποστήριξης για όλες τις οργανώσεις που ασχολούνται με τη σωματική εκπαίδευση της νεολαίας.
    
    
22. Απαιτούμε την κατάργηση του μισθοφορικού στρατού και τον σχηματισμό ενός λαϊκού στρατού.
    
    
23. Απαιτούμε νομικό αγώνα κατά των εσκεμμένων πολιτικών ψευδών και της διάδοσής τους μέσω του τύπου.
    Για να διευκολυνθεί η δημιουργία ενός γερμανικού τύπου, απαιτούμε:
    α) Όλοι οι εκδότες και συντάκτες των εφημερίδων που κυκλοφορούν στη γερμανική γλώσσα πρέπει να είναι ομοεθνείς.
    β) Οι μη γερμανικές εφημερίδες απαιτούν την ρητή άδεια του κράτους για να κυκλοφορήσουν. Δεν επιτρέπεται να τυπώνονται στη γερμανική γλώσσα.
    γ) Οποιαδήποτε μη γερμανική χρηματοδοτική συμμετοχή ή επιρροή σε γερμανικές εφημερίδες πρέπει να απαγορεύεται από τον νόμο, και απαιτούμε ως ποινή για παραβιάσεις του νόμου αυτού το κλείσιμο οποιασδήποτε τέτοιας εφημερίδας, καθώς και την άμεση απέλαση από το Ράιχ των μη Γερμανών που εμπλέκονται.
    
    
24. Οι εφημερίδες που δεν είναι επωφελείς για το κοινό συμφέρον πρέπει να απαγορευτούν. Απαιτούμε νομική δίωξη κατά όλων εκείνων των τάσεων στην τέχνη και τη λογοτεχνία που ασκούν διαβρωτική επιρροή στη ζωή του λαού μας, και απαιτούμε επίσης το κλείσιμο οποιωνδήποτε συγκεντρώσεων ή εκδηλώσεων που παραβαίνουν την προαναφερθείσα απαίτηση.
    
    
25. Απαιτούμε την ελευθερία όλων των θρησκευτικών δογμάτων εντός του κράτους, με την προϋπόθεση ότι δεν θέτουν σε κίνδυνο την ύπαρξή του ούτε προσβάλλουν την ηθική και την αξιακή ευαισθησία της γερμανικής φυλής.
    
    Το κόμμα, ως τέτοιο, υποστηρίζει την άποψη ενός Θετικού Χριστιανισμού, αν και χωρίς να δεσμεύεται ομολογιακά με κάποιο συγκεκριμένο δόγμα. Αντιμάχεται το εβραϊκό-υλιστικό πνεύμα μέσα μας και γύρω μας, και είναι πεπεισμένο ότι μια διαρκής βελτίωση του λαού μας μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο πνευματικά, βάσει της αρχής:
    
    Το Κοινό Συμφέρον προέχει του Ατομικού Συμφέροντος. 
    
    25. Για να υλοποιήσουμε όλα αυτά, απαιτούμε τη δημιουργία μιας ισχυρής, κεντρικής αρχής μέσα στο Ράιχ. Την απόλυτη εξουσία του κεντρικού πολιτικού κοινοβουλίου πάνω σε ολόκληρο το Ράιχ και πάνω στις οργανώσεις του γενικά.
    
    Την δημιουργία επιμελητηρίων με βάση την ιδιότητα και το επάγγελμα, για τη θέσπιση, μέσα στα μεμονωμένα ομόσπονδα κράτη, της γενικής νομοθεσίας που εγκρίνει το Ράιχ. Οι ηγέτες του κόμματος υπόσχονται να υποστηρίξουν αδιάκοπα την εφαρμογή των παραπάνω σημείων, αν χρειαστεί με το κόστος της ζωής τους. 
    
    Μόναχο, 24 Φεβρουαρίου 1920
    
    Εκ μέρους της Κομματικής Επιτροπής: Άντον Ντρέξλερ
    
    
    
    
    VII. Το Πρόγραμμα του Salzburg (1920)
    
    (Πανομοιότυπο με αυτό του DAPÖ)
    
    Για την ιστορία:
    
    Από τις 7 έως τις 9 Δεκεμβρίου 1919, πραγματοποιήθηκε στη Βιέννη της Αυστρίας το πρώτο «Διεθνές Συνέδριο Αντιπροσώπων των Εθνικοσοσιαλιστών της Μεγάλης Γερμανίας». Πρόεδρος του συνεδρίου ήταν ο Walter Riehl, και σκοπός του ήταν να καθοδηγήσει τις δραστηριότητες και τις πολιτικές των εθνικοσοσιαλιστικών κομμάτων, τα οποία είχαν χωριστεί λόγω των εδαφικών διαχωρισμών που δημιουργήθηκαν μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Στο πρώτο συνέδριο συμμετείχαν μόνο αντιπρόσωποι από τα αυστριακά, τσεχοσλοβακικά και πολωνικά DNSAP. Δεν ήταν μέχρι το δεύτερο συνέδριο, το οποίο διεξήχθη στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας από τις 7 έως τις 8 Αυγούστου 1920, που το DSP και NSDAP θα έστελναν επίσης εκπροσώπους (ο Alfred Bruner και ο Rudolf Runge ως κύριοι εκπρόσωποι του DSP, ο Anton Drexler και ο Adolf Hitler ως εκπρόσωποι του NSDAP). Στο συνέδριο του Σάλτσμπουργκ το 1920, εγκρίθηκε ένα ψήφισμα που συμφωνούσε στη στενή συνεργασία μεταξύ όλων των εθνικοσοσιαλιστικών κομμάτων και, προς αυτή την κατεύθυνση, καταρτίστηκε ένα πρόγραμμα για μια νέα «οργάνωση ομπρέλα» που θα βοηθούσε στην συντονισμένη δράση μεταξύ όλων των συμμετεχουσών ομάδων: του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος του Γερμανικού Λαού (Nationalsozialistischen Partei des deutschen Volkes, NSPDV). Το «Πρόγραμμα του Σάλτσμπουργκ» της NSPDV ήταν σχεδόν ταυτόσημο με το πρόγραμμα του DNSAP, αν και ήταν σημαντικά συντομευμένο μέσω της αφαίρεσης των περισσότερων κοινωνικών και οικονομικών αιτημάτων του DNSAP. Αυτό ήταν αποτέλεσμα διαφωνιών στο συνέδριο μεταξύ των DSP και DNSAP από τη μία πλευρά και του NSDAP από την άλλη – ο Χίτλερ γενικά ήταν αντίθετος στην έννοια ενός κόμματος-ομπρέλα, και η απόφαση να αραιωθούν οι κοινωνικές και οικονομικές προτάσεις της NSPDV λήφθηκε εν μέρει προκειμένου να ικανοποιηθούν οι εκπρόσωποι του NSDAP, οι οποίοι ήταν λιγότερο πρόθυμοι να αποδεχτούν τον μεταρρυθμιστικό και συνδικαλιστικό προσανατολισμό των άλλων εθνικοσοσιαλιστικών κομμάτων. Στο τέλος, η NSPDV αποδείχθηκε ότι ήταν μια οργάνωση που γεννήθηκε νεκρή. Ο Χίτλερ αντέτεινε σθεναρά όλες τις απόπειρες συγχώνευσης των NSDAP-DSP-DNSAP τα επόμενα χρόνια, και η NSPDV παρέμεινε αποκλειστικά στα χαρτιά προτού το όλο εγχείρημα τελικά να εξασθενήσει καθώς το NSDAP άρχισε να κυριαρχεί επί όλων των άλλων κομμάτων.
    
    
    
    Τα τελευταία προγράμματα κομμάτων που περιγράφονταν ως εθνικοσοσιαλιστικά πριν το πραξικόπημα του Χίτλερ το 1923 υπήρξαν τα εξής: 
    
    - Οι Κατευθυντήριες Γραμμές του DSP (1920)
    - To Πρόγραμμα της Σωτηρίας - DtSP (1921)
    - Στόχοι της Γερμανικής Εργατικής Κοινότητας - DWG (1921)
    
    
    

    

    Ο Rudolf Jung μετά την είσοδο του στα SS

    
    
    
    Η σημαντικότητα του Rudolf Jung ως πρωτοπόρο θεωρητικό του Εθνικοσοσιαλισμού δεν μπορεί να αμφισβητηθεί παρά το γεγονός ότι μέχρι τώρα υπήρξε άγνωστος. Το γεγονός αυτό πρέπει να μας βάζει και σε ερωτήματα για την πρόοδο και την υπόσταση του μεταπολεμικού Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος, αν δεχθούμε ότι αυτό το τελευταίο υπάρχει βέβαια. Η επίδραση του έργου του Γιούνγκ δεν μπορεί να υποτιμηθεί, καθώς το βιβλίο του "Ο Εθνικοσοσιαλισμός: Οι Βάσεις του, Η Εξέλιξή του και Οι Στόχοι του" (Der Nationale Sozialismus: Seine Grundlagen, Sein Werdegang, und Seine Ziele) προωθείτο από τον εκδοτικό οίκο Eher ως ένα από τα θεμελιώδη κείμενα του Εθνικοσοσιαλισμoύ. Ήταν το πρώτο σημαντικό έργο που ασχολήθηκε με τη θεωρία και την ιδεολογία του τελευταίου, και είχε ως αποτέλεσμα όλα τα επόμενα έργα να λάβουν μεγάλο μέρος του τόνου, της ουσίας και των συνθημάτων τους από αυτό. Ο ίδιος ο Jung φιλοδοξούσε να διαδραματίσει τον ίδιο ρόλο που έπαιξε ο Καρλ Μαρξ για το κομμουνιστικό κίνημα. Ο ίδιος αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου του: «Η γέννησή του (βιβλίου) οφείλεται στην επιθυμία να εφοδιάσουμε το κίνημά μας με ένα οπλοστάσιο παρόμοιο με αυτό που διαθέτουν και χρησιμοποιούν με επιτυχία οι Μαρξιστές.». Το βιβλίο του Jung είναι ένα από τα μεγάλα παραμελλημένα έργα της πολιτικής θεωρίας του Εθνικοσοσιαλισμού. 
    
    Μία ενδιαφέρουσα πτυχή της ιστορίας του Εθνικοσοσιαλισμού είναι το γεγονός πως οι απαρχές του, αναλογιζόμενοι τις ιδέες που παρουσιάζονται μέσα στο βιβλίο του Jung μπορούν να αναχθούν σε μία εθνικώς προσανατολισμένη αναθεώρηση της Σοσιαλδημοκρατίας, στις ιδέες της παγγερμανιστικής παράδοσης, και απόψεις που προέρχονται από προσωπικότητες όπως ο Paul de Lagarde, ο Friedrich List, ο Houston Stewart Chamberlain, ο Ludwig Woltmann, ο Paul Lensch, ο Eugene Dühring, ο Georg Ritter von Schönerer, ο Spengler, ο Lassalle, ο Werner Sombart, ο Friedrich Naumann και ο Fichte, και όλα αυτά έπειτα συγχωνευμένα με την Συντηρητική Επανάσταση, την Πρωσσική και αντιδιαφωτιστική-ρομαντική ιδεολογική παράδοση για το κράτος και την κοινωνία, και τις περιστάσεις στην Γερμανία μετά το 1918.
    
    Από το 1903 μέχρι τώρα παρατηρούμε μία διαδικασία συνεχούς εξελίξεως στην μορφή και την ιδεολογία του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ο τελευταίος υπήρξε περισσότερο μία αντίδραση εκ μέρους των γερμανικών μικροαστικών, εργατικών και αγροτικών στρωμάτων εναντίον της εκβιομηχάνισης και της προλεταριοποίησης τους από τα νέα οικονομικά δεδομένα του διογκούμενου καπιταλισμού στα τέλη του 19ου αιώνα, παρά μία συμπαγής και αναλυμένη φιλοσοφία. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν εκ μέρους προσωπικοτήτων όπως ο Όττο Ντήτριχ αργότερα για μία φιλοσοφική θεμελίωση, η ήττα της Γερμανίας το 1945 δεν επέτρεψε κάτι τέτοιο. Το κενό αυτό ουσιαστικά μεταπολεμικά κάλυψε ο Φασισμός, ο οποίος κουβαλούσε μία βαριά φιλοσοφική παράδοση που είχε προκύψει από τις διεργασίες, αρχικά μέσα στο γαλλικό, και έπειτα στο ιταλικό σοσιαλιστικό και συνδικαλιστικό  κίνημα και πολύ γενικά από μία αλληλεπίδραση των Parreto, Sorel, Hegel, Michels, Gustave Le Bon που τελικά κατέληξε στους Panunzio, Mussolini, Corradini και Orano, με μία εθνικοσυνδικαλιστική αρχικά έκφανση. Ο ίδιος ο Φασισμός μεταπολεμικά εξελίχθηκε, αλλά παρόλα αυτά είχε ήδη μία ιδεολογική και φιλοσοφική συστηματοποίηση από το ιστορικό υπόβαθρο του. Παρά τις διαφορετικές απαρχές τους, ο Φασισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός μοιράζονται κοινά, τα οποία είναι πολύ βαθύτερα σε σχέση με τις επιφανειακές χρονοτοπικές διαφοροποιήσεις τους. Οι συνδικαλιστικές απαρχές, ο ιδεαλισμός, η σοσιαλιστική φύση τους, ο εθνικισμός, ο αντι-φιλελευθερισμός, η απόρριψη των αστικών αξιών, η οργανική αντίληψη της κοινωνίας, το συντεχνιακό σύστημα οργάνωσης και άλλα πολλά, επέτρεψαν στα δύο κινήματα πριν και μετά τον πόλεμο να ξεκινήσουν μία διαδικασία φιλοσοφικής - ιδεολογικής συγχώνευσης, με τον Χίτλερ από το 1923 να δηλώνει πως «Ο Φασισμός μας προσφέρει ένα μοντέλο που μπορούμε να αναπαραγάγουμε απολύτως.». Χρειάζεται χρόνος ακόμη, αλλά είμαι βέβαιος πως η συστηματοποίηση της φιλοσοφίας του Εθνικοσοσιαλισμού, εντός της διαδικασίας αλληλεπίδρασης με τον Φασισμό και τον ισπανικό εθνικοσυνδικαλισμό, θα καταλήξει σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα γενικά ως Τρίτη Θέση ή Τρίτη Πολιτική Θεωρία, και θα αποτελέσει το έναυσμα για την εξάλειψη της σύγχυσης που επικρατεί στον ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό εθνικιστικό χώρο, αλλά και το εφαλτήριο δημιουργίας ενός κινήματος με όλη την σημασία που περικλείει η λέξη.
    
    
    
    
    
    
    
    
    * Μορφές προ-καπιταλιστικής γαιοκτησίας όπου ένας φεουδάρχης θα χώριζε το φέουδό του σε κομμάτια γης και θα τα εκμίσθωνε σε αγροτικές οικογένειες. Το Erbpacht ήταν ένα μισθωμένο κομμάτι γης πάνω στο οποίο οι αγρότες είχαν πλήρη δικαιώματα χρήσης, εφόσον έκαναν συνεχείς πληρωμές στον ιδιοκτήτη μέσω αγαθών, εργασίας ή χρημάτων. Το Erbpacht ήταν επίσης κληρονομήσιμο, πράγμα που σήμαινε ότι οι αγρότες μπορούσαν να περάσουν το κομμάτι γης στα παιδιά τους επ' αόριστον μέσω κληρονομιάς, εφόσον συνέχιζαν να αποπληρώνουν τον φεουδάρχη (το κομμάτι δεν μπορούσε να πωληθεί ούτε να διανεμηθεί σε άτομα εκτός της άμεσης οικογένειας του μισθωτή). Το Zeitpacht ήταν μια πιο εμπορική ρύθμιση, καθώς αποτελούσε ένα κομμάτι γης που εκμισθωνόταν σε αγρότες μόνο για προσωρινή, καθορισμένη περίοδο.
    
    
    [1] Werner Maser (1965) Die Frühgeschichte der NSDAP: Hitlers Weg bis 1924.