Εκπληκτικό φαντάζει το εγχείρημα της βιοπνευματικης αλλοίωσης που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, έχοντας και την «συγκατάθεση» της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Και πιο συγκεκριμένα, του Ισοκράτη.
Με «moto» την υποτιθέμενη φράση του «Ἓλληνές εἰσι οἱ μετέχοντες τῆς ἠμετέρας παιδείας» από τον Πανηγυρικό Λόγο που αναγνώστηκε στην 100η Ολυμπιάδα , το πολιτικό κατεστημένο και το διεθνές κεφάλαιο χέρι χέρι με τον καθημερινό φιλελεύθερο πολίτη αλλά δυστυχώς και με τον μέσο πατριώτη, νομιμοποιει το λεγόμενο «μπόλιασμα», κατά τον Πρωθυπουργό, του ελληνικού πληθυσμού με ένα σορό κακόμοιρους μετανάστες από την Ασία και την Αφρική. Ο σύγχρονος εθνικόφρων Ελλαδίτης εναντιώνεται στην επέλαση των αλλοφύλων μόνον επειδή αυτοί έτυχε να μην βαπτίστηκαν ορθόδοξοι και να μην μιλάνε την νεοελληνική. Και δεν είναι ελάχιστες οι φορές που καταφέρεται εναντίον της
πολιτείας επισημαίνοντας της ανεπιτυχείς της προσπάθειες ένταξης των μεταναστών στον εθνικό κορμό.
Και όλα αυτά στο όνομα της ελληνοκεντρικής οικουμενιστικής κουλτούρας.
Κατά την φράση αυτή του Ισοκράτη, Έλληνας δεν είναι απαραίτητα οποίος έχει δεσμούς αίματος με την ελληνική φυλή, αλλά όποιος έχει διδαχθεί την νεορωμέικη γλώσσα και νοοτροπία. Μολαταύτα από αυτή την φράση δεν ακυρώνεται ο θεσμός του γένους, αλλά εμμέσως πλυν σαφώς παύει να αποτελεί έναν εκ των βασικών αξόνων της εθνικής υπόστασης που του προσδίδει ο Ηρόδοτος ορισμένους αιώνες
πριν. Θα λέγαμε πως αυτή η άποψη με σημερινούς ιδεολογικους όρους ταυτίζεται με τις ιδέες του πολιτειακού/ αστικού εθνικισμού (civic nationalism). Βλέπουμε λοιπόν πως δεν έχει σημασία η
καταγωγή ενός ατόμου (μια τυχαία έμφυτη συγκυρία) για την ένταξη του στο έθνος, αλλά την καθορίζουν γλώσσα, η συμπεριφορά και η μορφωτική του πιστοποίηση (επίκτητα χαρακτηριστικά)
Μα αλήθεια, είπε ποτέ ο Ισοκράτης κάτι τέτοιο;
Στον Πανηγυρικό Λόγο δεν υπάρχει πουθενά αυτούσια η συγκεκριμένη φράση. Αποτελεί μεταγενέστερο απόφθεγμα. Ότι πιο κοντινό στην φράση του είναι ο 50ος στίχος ο οποίος έχει ως εξής : «τοσοῦτον δ' ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περὶ τὸ φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ'οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασι, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας παρά τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.»
Σε μετάφραση «Τόσο πολύ λοιπόν άφησε πίσω η πόλη μας τους υπολοίπους ανθρώπους, στην σοφία και στον λόγο, ώστε οι μαθητές της δάσκαλοι των άλλων έγιναν και κατόρθωσε (η πόλη μας) το όνοματων Ελλήνων να μη αναφέρεται στην καταγωγή αλλά στην παιδεία που έχουν, και περισσότερο να καλείται Έλληνας αυτός που μετέχει στην δικής μας παιδεία (της αθηναϊκής) παρά αυτός που έχει κοινή καταγωγή.»
Διαβάζοντας κανείς απλώς το μεταφρασμένο κείμενο δεν γίνεται δυνατόν να εξάγει ένα συμπέρασμα που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αρχικά ο Ισοκράτης έγραψε τον λόγο για την 100η Ολυμπιάδα του 380 π.Χ. με σκοπό να τονόσει το αίσθημα της συσπείρωσης των Ελλήνων εναντίον των πάσης φύσεως και καταγωγής βαρβάρων, την επαύριο του Πελοποννησικού Πολέμου. Είναι ένας καθαρά προτρεπτικός ρητορικός λόγος ο οποίος βρίθει από εθνικό συναίσθημα και φυλετικές παραδοχές που εξάλλου απευθείνεται σε ένα όμαιμο κοινό. Κινείται σε τρεις βασικούς άξονες. Την ενοποίηση των ελληνικών πόλεων υπό την Αθηναϊκή Ηγεμονία, την εκθίαση της Ελληνικής φυλής και της απτής ανωτερότητας της και την εκστρατεία κατά των βαρβάρων. Ο Ισοκράτης τονίζει συνεχώς την ευγενική καταγωγή των Ελλήνων και δη των Αθηναίων, τους οποίους και θεωρεί αυτόχθονες, "Ταύτην γαρ οικούμεν ουχ ετέρους εκβαλόντες ουδ’ ερήμην καταλαβόντες ουδ’εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλ’ ούτω καλώς και γνησίως γεγόναμεν, ώστ’ εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τον χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες…" Σε αυτό εδώ το σημείο κάνει μια έμμεση επίθεση στον Σπαρτιατικό λαό, τον οποίο οι Αθηναίοι θεωρούν εισβολέα κατακτητή και όχι αυτόχθονα.
Έχοντας κατανοήσει επομένως έστω και επιφανειακά την ιδιοσυγκρασία του ρήτορος και την χρονική στιγμή συγγραφής του λόγου τούτου, μπορούμε να ανατρέξουμε πάλι στον 50ο στίχο και αναλογιζόμενοι το φιλοσοφικό μεγαλείο της γλώσσας των προγόνων μας η οποία μπορεί να εκφράσει πλήρως την λογικής σκέψη και τον ανθρώπινο νου, να πούμε με σιγουριά πως ο Ισοκράτης δεν κάνει μια απλή διαπίστωση αλλά μια δριμεία κριτική στην πραγματικότητα της εποχής. Αναφέρει ότι ο Αθηναίος έχει γίνει συνώνυμο του δασκάλου και ότι το όνομα Έλλην πλέον το έχουν δημιουργήσει (χρησιμοποιεί τον παρακείμενο του ρήματος ποιώ) να μην εννοεί πλέον την φυλή, αλλά όπως νομίζουν
(χρησιμοποιεί το ρήμα δοκώ για να τονίσει την αυθαίρετη και υποκειμενική σημασία που έχει λάβει το όνομα) το πνέυμα. Και Έλληνας ονομάζεται (χρησιμοποιέι το ρήμα καλούμαι που δηλώνει την παθητική ενέργεια) όποιος μετέχει της ημετέρας (δηλαδή της αττικής) παιδεύσεως και όχι της κοινής καταγωγής.
Τουτέστιν δηλώνει καυστικά την δυσαρέσκεια του για τον εκπολιτιστικό ρόλο που έχουν αυτοβούλως λάβει οι Έλληνες λόγιοι, οι οποίοι εξελληνίζοντας τους βαρβάρους υποτιμούν την αξία του ονόματος τους. Όσον αφορά την περίφημη "ημετέρα παιδεία" δεν εννοεί τίποτε περισσότερο από την αττική η οποία λογω της ανωτέρας της ποιότητος έχει κατορθώσει τρομερά επιτεύγματα καθήμενη τώρα στο βάθρο της ελληνικής διανόησης σε αντιδιαστωλή με την φτωχή επίδραση που έχει συντελέσει η λακωνική.
Ο Ισοκράτης με τα σημερινά δεδομένα, λόγω όλης της φύσεως του Λόγου του θα χαρακτηριζόταν ρατσιστής και μισαλλόδοξος όπως φυσικά και η πλειονότητα των Ελλήνων διανοητών διότι το Ελληνικό πνεύμα προέβαλε την φυλετική υπεροχή. Δυστυχώς για κάποιους λαοπλάνους οβερμπαλισμός της ανεκτικότητας, της πολυπολιτισμικότητας και της ενσωμάτωσης δεν βρίσκει αντίκτυπο στις ιδέες της
αρχαίας γραματείας. Ας πάψουν να επικαλούνται την ιστορία γιατί η ιστορία δεν έιναι με το μέρος τους.
ΔΡΆΚΩΝ
Το άρθρο εστάλη από συναγωνιστή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου